Daphne Byrne #1 από Laura Marks,Kelley Jones & Michelle Madsen

"We all have to kill things. We do it so we can live... and then we grow to love it."

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Φτάσαμε ήδη στο 4ο τίτλο της σειράς Hill House στο Black Label imprint και για μία ακόμα φορά δε μένω απογοητευμένος.Η Laura Marks(Ray Donovan,The Expanse)από τις πρώτες κιόλας σελίδες "αρπάζει" τον αναγνώστη και τον οδηγεί στα σκοτεινά σοκάκια της Νέας Υόρκης της Βικτοριανής εποχής τέλη του 19ου αιώνα,σε μία μουντή και υποβλητική ατμόσφαιρα.Είναι η εποχή της φρενίτιδας των πνευματιστικών συγκεντρώσεων(seances) και των κάθε λογής μέντιουμ.

Φυσικά το τεύχος δεν βουτάει τον αναγνώστη κατ'ευθείαν στα βαθιά νερά του τρόμου από τις πρώτες σελίδες του.Ο τρόμος χτίζεται σιγά σιγά σελίδα με σελίδα.Η Laura Marks θέτει τις βάσεις του κόσμου της Daphne Byrne,που μόνο φυσιολογικός δεν πρόκειται να είναι.Παράλληλα όμως μας παρουσιάζει έναν δυνατό και ανεξάρτητο χαρακτήρα στο πρόσωπο της μικρής Daphne.

Η οποία έχει χαρακτηριστεί "αλλόκοτη" και "φρικιό"από τις συμμαθήτριες της,που πιστεύουν ότι έχει εκκεντρική και περίεργη συμπεριφορά...Και η οποία ζει μέσα στη μοναξιά της,έχοντας μοναδική της συντροφιά τις αναμνήσεις του πρόσφατα θανόντα πατέρα της με τον οποίο είχαν μία ξεχωριστή σύνδεση.Η μητέρα της έχει πέσει θύμα(όπως και πολλοί άνθρωποι την εποχή εκείνη)από επιτήδειους που εκμεταλλεύονταν τον ανθρώπινο πόνο της απώλειας,ξεζουμίζοντας τα ανυποψίαστα θύματά τους..Όταν η Daphne θα στήσει μία έξυπνη παγίδα στο μέντιουμ που είχε απευθυνθεί η μητέρα της,η τελευταία θα την επιπλήξει...Αυτό θα είναι το ελάχιστο όμως από τα προβλήματα της,αφού μέσα στα όνειρα της,μία περίεργη παρουσία που συστήνεται ως "αδερφός"θα την οδηγήσει σε σκοτεινά και αλλόκοτα μέρη....

Η Marks καταφέρνει από τη μία να κάνει τον αναγνώστη να συμπαθήσει το χαρακτήρα και από την άλλη δημιουργεί και μία ατμόσφαιρα μυστηρίου που φέρνει περισσότερα ερωτήματα,παρά δίνει απαντήσεις.Πώς πέθανε ο πατέρας της Daphne;;Ποιος είναι ο μυστήριος άστεγος γέρος και γιατί λέει αυτά τα περίεργα λόγια στη Daphne;;Είναι όνειρα αυτά που  βλέπει η Daphne ή μήπως όχι;;Ερωτήματα που σίγουρα κάνουν τον αναγνώστη να περιμένει ανυπόμονα για τη συνέχεια της ιστορίας και τα επόμενα τεύχη.

Φυσικά ο καταλληλότερος καλλιτέχνης για να αποδώσει πιστά τη γοτθική ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης,είναι ο Kelley Jones που πραγματικά είναι "μανούλα"σε αυτό το σχεδιαστικό τομέα.Όσοι θυμόνται τις δουλειές του στο BatMan/Dracula:Red Rain και τις συνέχειες του,στο Deadman και το Swamp Thing θα καταλάβουν αμέσως τι εννοώ..Θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει ένα horror line στη DC και να μην σχεδιάζει έναν τίτλο ο Kelley Jones.

Ευτυχώς μαζί με τη Laura Marks(που συνδημιούργησαν το χαρακτήρα)μας προσφέρει άλλη μία καταπληκτική δουλειά του.Τα χρώματα της Madsen απλά αποτελούν το κερασάκι στη τούρτα και δένουν άψογα με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει όλο το κόμικ.Τα φωτεινά χρώματα που βλέπουμε στο σχολείο,και στα φορέματα των συμμαθητριών της Daphne,έρχονται σε απόλυτο contrast με τα σκοτεινά χρώματα στις seances καθώς και με τα μαύρα ρούχα της Daphne.

Ακόμα μία πολύ καλή κυκλοφορία του Hill House που προσωπικά το θεωρώ την εκδοτική έκπληξη της χρονιάς που μας πέρασε για την DC.Όπως τόνισα και στο προηγούμενο άρθρο μου  για το Low,Low Woods,κάθε τίτλος έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και χαρακτήρα.Όλοι όμως μας δίνουν τόσο τον απαραίτητο τρόμο που κάθε horror fan αποζητά,όσο και ποιοτικές,καλογραμμένες και καλοσχεδιασμένες ιστορίες από ταλαντούχους δημιουργούς.

Μickey Mouse The Great Stamp Hunt(Στα ίχνη του Χαμένου Γραμματοσήμου)από Paul Faulberg&Paul Murry

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός


Ο Paul Murry θεωρείται δίκαια ο δεύτερος μεγάλος ποντικάνθρωπος μετά τον Floyd Gottfredson.Γεννημένος στο Μισούρι το 1913,μπήκε στο μαγικό κόσμο του Disney το 1937,και είχε τη τύχη να δουλέψει πλάι σε βετεράνους όπως ο Fred Moore,και τον ίδιο τον Gottfredson του οποίου μελάνωνε τα σχέδια από το 1944 μέχρι και το 1946.

Δίπλα στο μεγάλο δάσκαλο πήρε τις βάσεις για να εξελίξει και ο ίδιος αργότερα τον Μickey στις κλασικές ιστορίες που σχεδίασε.Επίσης και ο Fred Moore θα παίξει σπουδαίο ρόλο(ίσως και τον μεγαλύτερο)στο πώς ο Murry θα ανανεώσει τον Μickey σχεδιαστικά και σεναριακά με ιστορίες γεμάτες νεύρο και καταιγιστική δράση!!

Στην ιστορία Στα Ίχνη του Χαμένου Γραμματοσήμου του 1956 έχουμε έναν Murry που βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο από το πρώιμο στο πιο εξελιγμένο που γνωρίσαμε στις επόμενες ιστορίες του.Εδώ να τονίσουμε ότι ο Murry είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που δούλεψε πάνω σε πολλούς χαρακτήρες του Disney όπως Mαύρο Φάντασμα,Σούπερ Γκούφυ(που πολλοί νομίζουν ότι είναι δική του δημιουργία και όχι των Ιταλών)αλλά όλοι τον θυμόμαστε από τις ιστορίες του με τον Μickey Mouse.

Ο Μίκυ από λάθος καταστρέφει ένα σπάνιο γραμματόσημο που είχε ξεχασμένο σε ένα άλμπουμ στη σοφίτα του ο Γκούφυ.Για να επανορθώσει, μαζί με τον Γκούφυ,ταξιδεύουν μέχρι το ηφαιστειογενές νησί της Μπανάνας όπου το πρώτο γραμματόσημο της σειράς τυπώθηκε το 1856 και με πρόσχημα ότι καθαρίζουν σοφίτες σπιτιών ψάχνουν να το βρουν.

Πέφτουν στην αντίληψη δύο λαθρεμπόρων οι οποίοι τους περνάνε για αστυνομικούς και τους φυλακίζουν.Όταν ο Μίκυ με κόλπο καταφέρνει να δραπετεύσουν θα χαθούν μέσα στη ζούγκλα στη προσπάθεια τους να ξεφύγουν.Εκεί θα βρουν μία ξεχασμένη πόλη φάντασμα,τη Μπανάνα σίτυ,την οποία οι κάτοικοι εγκατέλειψαν πριν χρόνια από το φόβο του ηφαιστείου που ήταν έτοιμο να εκραγεί,και τον μοναδικό κάτοικο που έχει απομείνει,τον ταχυδρόμο!!Οι λαθρέμποροι όμως εμφανίζονται και πάλι για να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη...Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να βρουν το γραμματόσημο αφού πρώτα σώσουν τις ζωές τους;;;

Μία καθαρόαιμη περιπέτεια αναζήτησης όχι κάποιου θησαυρού,αλλά ενός γραμματοσήμου που αξίζει χρυσάφι και θεωρείται ανεκτίμητο!!Καταιγιστικοί ρυθμοί,αγωνία,και αρκετές ανατροπές είναι αρκετές για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρων του αναγνώστη από τη πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.O Mίκυ για μια ακόμα φορά ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες καταφέρνει να βγει με τον φίλο του από τη δεινή θέση,χρησιμοποιώντας το μοναδικό όπλο που διαθέτει και που είναι το τετραπέρατο μυαλό του.

Ο Faulberg προσθέτει έξυπνους διαλόγους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες(ο ταχυδρόμος που εκτελεί κανονικότατα τα καθήκοντα του και δεν εγκαταλείπει το πόστο του ότι και αν γίνει,υπόδειγμα δημοσίου υπαλλήλου κάτι που σπανίζει στις μέρες μας)αριστοτεχνικά οδηγεί το σενάριο της ιστορίας με έξυπνο τρόπο στη τελική λύση,όπου όλοι σχεδόν βγαίνουν κερδισμένοι.Χωρίς να κουράζει με πολλούς διαλόγους και χωρίς οι χαρακτήρες να πνίγονται μέσα στα μπαλονάκια τους.

Για το σχέδιο του Murry τα έγραψα και παραπάνω,καθαρή γραμμή,δυνατό σχέδιο που δείχνει τη θητεία του στα στούντιο κινουμένων σχεδίων,με πλαστικότητα κινήσεων και περισσότερη προσοχή στη σχεδίαση των χαρακτήρων(στη "στρογγυλάδα του Μίκυ που δεν έχει τόσο μεγάλα χαρακτηριστικά όπως του Scarpa,το σωστό ύψος και σωματική κατανομή για τον Γκούφυ)δημιουργούν ένα χαρακτηριστικό σχεδιαστικό στυλ σήμα κατατεθέν του δημιουργού,που αμέσως οι αναγνώστες ξεχωρίζουν όπως άλλωστε αυτό του Barks ή του Gottfredson,και τον έκαναν και εκείνον να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους σχεδιαστές εκείνης της περιόδου.

Η ιστορία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Walt Disney comics&stories στα τεύχη #194-196 από το Νοέμβριο του 1956 μέχρι και το Γενάρη του 1957,καθώς και στο #546 του ίδιου τίτλου τον Νοέμβριο του 1989.Πιο πρόσφατη έκδοση της ιστορίας έχουμε στη σειρά Disney Masters(και συγκεκριμένα το #7) της Fantagraphics με τίτλο Mickey Mouse:The Pirates of Tabasco,που συγκεντρώνει ιστορίες του Paul Murry. Επίσης μεταφράστηκε στα ιταλικά και κυκλοφόρησε στο Almanaco Topolino#7 τον Ιούλιο του 1957,καθώς και σε άλλες χώρες(Μεξικό,Νορβηγία,Σουηδία κ.α.).Στην Ελλάδα η ιστορία δημοσιεύτηκε σε 3 τεύχη του περιοδικού ΚΟΜΙΞ στα τεύχη #112 μέχρι #114 από τον Οκτώβριο μέχρι και το Δεκέμβριο του 1997.

Yoko Tsuno από Roger LeLoup

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα ακόμα κόσμημα της Γαλλοβελγικής σχολής και μία από τις μακροβιότερες BD σειρές κόμικ της οποίας πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα.Ο λόγος για το κλασικό πλέον Yoko Tsuno δημιούργημα του Βέλγου σχεδιαστή και σεναριογράφου Roger Leloup.Γεννημένος στις 17 Νοεμβρίου 1933 στο Βέλγιο,στη πόλη Βερβιέ από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την τεχνολογία αεροσκαφών καθώς και γοητεύτηκε από τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας των Jules Verne,H.G.Wells,Edgar Allan Poe και πολλών άλλων.

Σπούδασε διαφήμιση και διακοσμητικές τέχνες στη Λιέγη αλλά η γνωριμία του με τον Jaques Martin(το δημιουργό του Alix)στα μέσα της δεκαετίας του '50 υπήρξε καθοριστική καθώς άρχισε να δουλεύει πάνω σε ιστορίες του Alix,και αργότερα ήρθε σε επαφή με τα studio Herge στα οποία έμεινε για 15 χρόνια(μέχρι το 1970)δουλεύοντας στις ιστορίες του Tin Tin και αποδίδοντας με τρομερή αληθοφάνεια τοπία και μηχανές πράγμα που αργότερα θα κάνει και στη δική του σειρά Yoko Tsuno.Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σχεδίαση του σταθμού Gare de Geneve-Cornavin με απίστευτη λεπτομέρεια στο άλμπουμ του Tin Tin L'Affiare Tournesol(υπόθεση Tουρνεσόλ).

Το Δεκέμβριο του 1968 και ενώ ο Peyo είχε αποφασίσει να του αναθέσει την "αναβίωση" μίας παλαιότερης σειράς του Jacky et Celestine (έχοντας πλέον ως πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Vic Video και Pol Pitron)ο Leloup εμφανίζει και έναν γυναικείο χαρακτήρα με το όνομα Yoko,που θα ήταν η αδερφή ενός Ιάπωνα μηχανολόγου σε κάποιο επεισόδιο της σειράς.Η επιλογή Ιαπωνέζας έγινε γιατί ο Leloup(σαν θαυμαστής της τεχνολογίας) θεωρούσε την Ιαπωνία ως τη Μέκκα των ηλεκτρονικών και των τρανζίστορ.Οι εκδόσεις Dupuis θέλοντας να παρουσιάσουν καινούργιους χαρακτήρες θα ζητήσουν από τον Leloup,να δημιουργήσουν μία σειρά πλήρως αφιερωμένη στη Yoko,η οποία πλέον θα γίνει η πρωταγωνίστρια της σειράς αφήνοντας σε δεύτερο σχεδόν ρόλο τους Vic&Pol.Όπως θα δηλώσει αργότερα ο Leloup "Δε φανταζόμασταν στα τέλη της δεκαετίας του '60 ότι μία γυναίκα θα μπορούσε να γίνει πρωταγωνίστρια κόμικ"μολονότι βέβαια είχε προηγηθεί πολλά χρόνια πριν η Bécassine των Jacqueline Rivière & Joseph Pinchon (1905) ή η περίφημη Barbarella του Jean-Claude Forest(1962)καθώς και η Laureline η σύντροφος του Valerian στο ομώνυμη science fiction σειρά των Pierre Christin και Jean-Claude Mézières(1967).

Με τη καθοδήγηση του βετεράνου δημιουργού Maurice Tillieux(Gil Jourdan)η σειρά θα κάνει τη πρώτη της εμφάνιση στο Γαλλο-Βελγικό περιοδικό κόμικς Spirou, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1970 (τεύχος #1693)με την οκτασέλιδη ιστορία Hold up en Hi-Fi(Ληστεία σε Ηi-Fi)με τον Tillieux στα κείμενα.Μαζί με τις επόμενες μικρές ιστορίες l'Ange de Noël(ο Άγγελος των Χριστουγέννων - Spirou #1706 24 Δεκεμβρίου 1970),la Belle et la Bête(η πεντάμορφη και το τέρας - Spirou # 1709 14 Γενάρη 1971)και CAP 351(Spirou #1705 25 Φλεβάρη 1971) τελειώνει η συνεργασία με τον Tillieux και η Yoko είναι έτοιμη να βγάλει τη πρώτη μεγάλη,ολοκληρωμένη ιστορία της με τίτλο Le trio de l' etrange, που βγήκε σε συνέχειες στο Spirou, από τις 13 Μαΐου του 1971 (Spirou #1726 13 Μαίου 1971).Από τότε και μέχρι τουλάχιστον το 2015 η Yoko θα παραμείνει στο Spirou αποτελώντας έναν από τους μακροβιότερους χαρακτήρες που έχουν εμφανιστεί στο περιοδικό.Έχοντας βγάλει μέχρι σήμερα 29 άλμπουμ και έχοντας μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (και δημοσιευμένη σε πολλές χώρες) όπως στα Γερμανικά,Ιταλικά,Κινέζικα,Ελληνικά,Δανέζικα,Φιλανδικά,Ισπανικά,Σουηδικά και πολλές άλλες....

Οι περιπέτειες της Yoko(που το όνομα της ο Leloup το εμπνεύστηκε από μία αγαπημένη του ηθοποιό Yoko Tani,και το Tsuno από την γνωστή ιαπωνική πόλη)με κλίση στην ηλεκτρολογία και μηχανική,διαδραματίζονται σε διάφορα μέρη του κόσμου(Βέλγιο,Γερμανία,Σκωτία,Ιαπωνία κ.α.)και οι ιστορίες της Yoko Και των φίλων της,στηρίζονται ιδιαίτερα στην τεχνολογία και την επιστημονική φαντασία(λάτρης και των δύο ο Leloup) και περιλαμβάνουν ρομποτικούς δράκους(Le Dragon de Hong Kong/O Δράκος του Χονκ Κονγκ 1986), κρυογονική(La Frontière de la vie/Στη κόψη της ζωής 1977), ταξίδια στον χρόνο(La Spirale du Temps/Το χωροχρονικό Σπιράλ 1981), ακόμα και εξωγήινους που λέγονται Βινιανοί.Μολονότι οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από το φανταστικό και την επιστημονική φαντασία,παραμένουν ρεαλιστικές σε ότι ν' αφορά το επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στους χαρακτήρες,και αποτελούν έναν ύμνο στη φιλία και την αγάπη και την ανεξαρτησία.

Ο Leloup έχοντας δουλέψει όπως ανέφερα χρόνια στα στούντιο του Herge,υιοθετεί και εκείνος τη λεγόμενη "καθαρή γραμμή"(ligne claire)στα σχέδια του και σε συνδυασμό με την αγάπη του για το στυλ του Alex Raymond,δημιουργεί ένα εξαίσιας σχεδιαστικής ομορφιάς κόμικ προσοχή στη παραμικρή λεπτομέρεια,ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των έργων του,ειδικότερα των backgrounds,των πραγματικών τοπίων και αντικειμένων καθημερινής ζωής (οχήματα, αεροπλάνα) που αναπαράγονται με απόλυτη αληθοφάνεια και φωτογραφική τεκμηρίωση..Ο ίδιος παραδέχεται ότι του ήταν ευκολότερο πάντως να σχεδιάζει μηχανές από ανθρώπινους χαρακτήρες...

Η σειρά είναι το πρόσχημα για τον συγγραφέα να επεξηγήσει μερικά από τα κέντρα ενδιαφέροντος του (επιστημονική φαντασία,μυθολογία,τεχνολογία,φανταστικό,κατασκευή μοντέλων,ανατολίτικες κουλτούρες,φεμινισμός κλπ.). Ο ίδιος δηλώνει : "Σήμερα, δεν μπορούσα πλέον να εγκαταλείψω τον χαρακτήρα τηςYoko. Έμεινα βαθιά συνδεδεμένος με αυτόν.Δεν ελέγχω πλέον την ύπαρξή της..Ζώντας από την πλευρά μου,η Yoko έχει γίνει μέρος της ζωής μου".Μέχρι και την εμφάνιση της Yoko,ο ρόλος των γυναικείων χαρακτήρων στα κόμικς ήταν πολύ περιορισμένος,κυρίως αυτός της "συντρόφου" ή sidekicks αν προτιμάτε  που συχνά ζητούσαν βοήθεια για να σωθούν από τους κινδύνους που αντιμετώπιζαν...Με τη Yoko βλέπουμε μία δυναμική κοπέλα που όχι απλά θα εξελιχθεί στο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της σειράς,βάζοντας σε δεύτερο ρόλο τους συντρόφους της στην περιπέτεια Vic&Pol,αλλά να αναλαμβάνει με μεγάλη επιτυχία και ευκολία ρόλο και πρωτοβουλίες που μέχρι τότε θεωρούνταν "ανδρικό προνόμιο" όχι μόνο στα κόμικς αλλά και στην ίδια τη καθημερινή ζωή...Ο leloup στήνει ένα δικό του σύμπαν στο οποίο οι γυναίκες είναι ουσιαστικά πρωταγωνίστριες και ασκούν συχνά τους συνηθισμένους ρόλους των ανδρών με τα δικά τους πλεονεκτήματα και αδυναμίες...Η Υοκο μπορεί να είναι δυναμική,να ξέρει να αγωνίζεται και να πολεμά σε αντίξοες συνθήκες,να είναι μηχανολόγος και να πιλοτάρει άνετα όλα τους τύπους αεροπλάνων,να υιοθετεί ένα κοριτσάκι από το Χονκ Κόνγκ και να γίνεται με αυτό το τρόπο μητέρα χωρίς να είναι παντρεμένη,αποτελώντας έτσι ένα πρότυπο ειδικά για τα νεαρά κορίτσια που διαβάζουν τις περιπέτειες της.

 Άλλωστε ο  Leloup υπογραμμίζει ότι  προόριζε το έργο του πάντα ως προτεραιότητα για τα παιδιά: ''Είναι για τα παιδιά που εργάζομαι και για όσους έχουν φυλάξει την παιδική τους ψυχή.Η νεολαία χρειάζεται όνειρα και ιδανικά, όχι βία...''Και σίγουρα η δυναμική Γιαπωνέζα αποτελεί ένα τέτοιο ιδανικό στον υπέροχο κόσμο των κόμικ.Και φυσικά αυτό δεν καθιστά τη σειρά μόνο παιδική ή λιγότερο "ενήλικη" σε σχέση με άλλα BD όπως Blake et Mortimer που σε πολλά άλμπουμ οι δύο σειρές μοιάζουν τόσο σε θεματολογία ή στο σχέδιο.Ο δημιουργός έγραψε επίσης μια νουβέλα με ηρωίδα τη Yoko, η οποία εκδόθηκε το 1991 με τον τίτλο L'Écume de l'aube (Ο Αφρός της Αυγής) και εξιστορεί τα παιδικά και νεανικά της χρόνια.

Η σειρά έχει μεταφραστεί και στα αγγλικά και τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Cinebooks(μέχρι στιγμής 15 άλμπουμς).Στα ελληνικά η Yoko δεν ευτύχησε να κυκλοφορήσει σε δικό της άλμπουμ αλλά τα τρία πρώτα της σειράς( Trio de l'étrange/Το παράξενο τρίο - 1972 ,L'Orgue du diable/Το αρμόνιο του Διαβόλου - 1973 ,La Forge de Vulcain/Το καμίνι του Ηφαίστου - 1973)δημοσιεύτηκαν στο βραχύβιο περιοδικό Αστραπή(1986-1987)καθώς και το πρώτο δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό Κατερίνα του Ανεμοδουρά.Όσοι αγαπάτε τους Blake et Mortimer ή και τον Tin Tin ή τους Spirou et Fantasio και γενικά τις καθαρόαιμες περιπέτειες,τα εξωτικά ταξίδια και την επιστημονική φαντασία σίγουρα(όπως και εγώ)θα λατρέψετε τις περιπέτειες της μικρής αλλά πάντα δυναμικής και ανεξάρτητης Yoko.Μια κλασική BD σειρά που σίγουρα αξίζει της προσοχής σας.

Dark Knight - The Golden Child από Frank Miller,Rafael Granpa&Jordie Bellaire

''The whole world's crazy...So all you can do is fight crazy with crazy..." Bat Woman(Carrie Kelly)


Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός


To Dark Knight Returns που κυκλοφόρησε το 1986 αποτέλεσε πραγματική επανάσταση στο χώρο των mainstream κόμικ και ειδικά των υπερηρωικών,ανανέωσε ριζικά το μύθο του Bat Man,και μαζί με αναγνώσματα όπως το Watchmen,Bat Man Year One(πάλι του Miller)και Maus έκαναν το αναγνωστικό κοινό να δεχτεί ότι τα κόμικς δεν είναι παιδικά αναγνώσματα...Χρόνια αργότερα ακολούθησαν και δύο συνέχειες του το ανεκδιήγητο  Dark Knight Strikes Again και το κάπως καλύτερο Dark Knight 3 - The Master Race που δεν ανανέωσαν ιδιαίτερα το μύθο του Dark Knight και θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν καν...Παρ'όλα αυτά ο Miller δημιούργησε το δικό του Bat Manικό σύμπαν όπου μπορούσε να διηγηθεί ιστορίες εκτός κανονικού continuity...Πραγματικά όμως είχε τίποτε καινούργιο να μας πει;;;Διαβάζοντας και την τελευταία κυκλοφορία του Dark Knight universe(υπό τη σκεπή του Black Label imprint)που φέρνει τον τίτλο Dark Knight - The Golden Child αρχίζω να αμφιβάλλω(όχι ότι δεν το είχα κάνει και πριν αλλά με τον Azzarrello στη βοήθεια των κειμένων στο DK3 έλεγα μήπως και τα πράγματα διορθωθούν λίγο....)

Το κόμικ αρχίζει λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα του DK3 - The Master Race και επικεντρώνεται σε 3 χαρακτήρες.Στα δύο παιδιά του Superman και της Wonder Woman τη Lara και τον Jon(Που έχουν κληρονομήσει τις δυνάμεις και των δύο γονιών τους)και της Carrie Kelly που πλέον έχει διαδεχτεί το μέντορα της,Bruce Wayne,σαν τη νέα Bat Woman της Gotham city..

Μία νέα απειλή στο πρόσωπο ενός υποψήφιου προέδρου(που φυσικά είναι καρικατούρα του Trump)παρουσιάζεται στον ορίζοντα και οδηγεί αγανακτισμένους πολίτες στους δρόμους,σε βίαιες διαδηλώσεις οι οποίες όμως δεν καταπνίγονται από την βίαιη είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων,αλλά από οπαδούς του Joker!!Mέσα σε όλο αυτό το χάος η Lara που εκφράζει έναν μισανθρωπισμό,προσπαθεί να μάθει τον μικρό αδελφό της Jon να διαχειρίζεται τις δυνάμεις του καθώς και πόσο τελικά ανάξιοι είναι οι άνθρωποι σαν φυλή,σε σχέση με αυτούς....Η μεγαλύτερη όμως απειλή δεν είναι ο νέος υποψήφιος αλλά αυτός που είναι από αυτόν και κινεί τα νήματα.....

Ενώ λέγαμε λοιπόν ότι κάπως είχαν διορθωθεί τα κείμενα του Miller,ήρθαν τα Superman Year One και το καινούργιο Golden Child και μας άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση....Και αν στο Superman Year One,o Miller προσπάθησε να δώσει για μία ακόμα φορά ένα ανανεωμένο origin στον Man of Steel προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής που ίσως να μη του βγήκε σε ορισμένα σημεία,στο Golden Child δε κατορθώνει να ξεφύγει από τις κοινωνικοπολιτικές του εμμονές και για μία ακόμα φορά μας παραδίδει μία ιστορία κάτω του μετρίου που δεν έχει τίποτε το καινούργιο να πει και που μοιάζει να γράφτηκε μέσα σε 5 λεπτά...

Μπλέκοντας μέσα τον Trump,τον Darkseid,τη δύναμη που έχει η νέα γενιά που πλέον δε χειραγωγείται,τις πορείες και εξεργέσεις και την επιρροή των social media στις ζωές των ανθρώπων,o Miller ανακατεύει τα πάντα μεταξύ τους,και ενώ θέλει να πει ίσως κάποια πράγματα στη πορεία δεν του βγαίνει η συνταγή...Οι διάλογοι καθώς και οι μονόλογοι των χαρακτήρων είναι πολλές φορές επαναλαμβανόμενοι έως αστείοι...Κυριολεκτικά ένα μικρό παιδάκι θα έγραφε καλύτερους νομίζω αν του δινόταν η δυνατότητα να τους γράψει...

Το μόνο ας το πούμε "θετικό" που κρατάω είναι ότι τόσο τα παιδιά του Superman(Lara&Jon)όσο και η Bat Woman(Carrie)είναι πραγματικά baddass και δυνατοί χαρακτήρες που κανένας δεν επισκιάζει τον άλλο,ούτε παρουσιάζονται με αρνητικό τρόπο από τον Miller..Αν και όπως ανέφερα στην αρχή έναν μισανθρωπισμό στη Lara τον διακρίνεις(πράγμα που ποτέ δεν είχε ο Superman)από τις πρώτες σελίδες κιόλας αλλά ΟΚ Μiller είναι αυτός θα βάλει και τις δικές του σκέψεις στο στόμα των χαρακτήρων που γράφει.Επίσης η Carrie πλέον έχει ενηλικιωθεί και αποτελεί τη καλύτερη διάδοχο του σκοτεινού ιππότη,δείχνοντας σε κάθε πράξη της πόσο καλή μαθήτρια δίπλα στο δάσκαλο ήταν.Έχουμε και τη πρώτη εμφάνιση του Darkseid στο Dark Knight Universe που εντάξει είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Darkseid που γνωρίζουμε,απλά περισσότερο πολυλογάς(ούτε ο Bendis να τον έγραφε)και εμμονικός σαν τον Miller ένα πράγμα σε ορισμένα ζητήματα..Ά!Και ενδιαφέρεται για τη πολιτική αυτό πάλι που το πας....

Το σχέδιο του Rafael Granpa μου θυμίζει έντονα εκείνο του Frank Quitely(ειδικά στις δουλειές του στο All Star Superman και Bat Man & Robin)αν και η καρικατούρα του Trump θα μπορούσε να προέρχεται και από τη πένα του μεγάλου Altan..Παράλληλα όπως το απαιτεί και το κόμικ μερικές εκφράσεις των χαρακτήρων(ειδικά του Joker - Δεν μας εξηγεί πώς αναστήθηκε αν φυσικά πρόκειται για τον ίδιο χαρακτήρα)έχουν και μία Millerική essanse και την απαιτούμενη darkίλα που χαρακτηρίζει το έργο του,αφού φυσικά βρισκόμαστε στο Dark Knight Universe.(Προσπαθώντας βέβαια να αποδώσει όσο μπορεί περισσότερο το στυλ του Miller,διακρίνω το αιώνιο Millerικό πρόβλημα με την απόδοση παιδικών χαρακτήρων.Ο Jon μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από κανένα ιαπωνικό anime τύπου Doraemon....)

Το οποίο Dark Knight universe όμως μοιάζει να έχει πει όσα είχε να πει και καλύτερα να μη ξύνουμε το πάτο του βαρελιού για να βγάλουμε το κατακάθι...Εκτός και αν ο Miller μας εκπλήξει ευχάριστα(πράγμα δύσκολο)που δεν το αποκλείω κάποια στιγμή να γίνει,έχει και αυτός τις εκ λάμψεις του μερικές φορές και εκεί που δεν το περιμένεις...Τα χρώματα της Jordie Bellaire απλά αποδεικνύουν για μία ακόμα φορά γιατί θεωρείται κορυφαία στο χώρο της.

Προς το παρών ένας Sean Murphy,δημιουργώντας το White Knight,το δικό του alternative Bat Man universe τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από ότι ο Miller στο δικό του.Μεγάλωσα με τις δημιουργίες του Frank.Πιστεύω ότι έχει ακόμα ιδέες και δυνατότητες που μπορεί αν θέλει και δε βιάζεται να τις υλοποιήσει με το καλύτερο τρόπο στο χαρτί,και από έναν δημιουργό του δικού του επιπέδου περιμένω περισσότερα.Δεν μου αρέσει να με απογοητεύει.

The Low,Low Woods #1 από Carmen Maria Machado,DaNi & Tamra Bonvillain

The Low,Low,Woods 

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Σήμερα θα σας παρουσιάσω το τρίτο κατά σειρά τίτλο του πολύ καλού Hill House comics(με την επιμέλεια φυσικά του Joe Hill) που ανήκει στο Black Label της DC.O λόγος για το the Low,Low,Woods το οποίο μας γεμίζει περηφάνια γιατί το σχεδιασμό του το έχει αναλάβει το δικό μας παιδί,η πολυτάλαντη και γλυκιά DaNi(Δανάη Κηλαηδόνη)που μαζί και με το Coffin Bound,συνεχίζει να εντυπωσιάζει με τη ποιότητα της δουλειάς της!!Στο σενάριο της νέας αυτής σειράς(που θα ολοκληρωθεί σε 5 τεύχη)έχουμε τη συγγραφέα κυρίως σύντομων ιστοριών,Carmen Maria Machado(Her Body and other parties) που κάνει το ντεμπούτο της σε κόμικ.

Η ιστορία μας ξεκινάει στη μικρή πόλη του Shudder-to-Think(ναι περίεργο όνομα αλλά σε κερδίζει αμέσως)υποτίθεται κάπου στη Pennsylvania των ηνωμένων πολιτειών(από όπου κατάγεται και η συγγραφέας).Βασικές ηρωίδες της σειράς είναι η Eli(η οποία είναι και η κεντρική αφηγήτρια)και η Vee οι οποίες ξυπνάνε στο σινεμά της πόλης τους στο οποίο είχανε πάει να δούνε μια ταινία,χωρίς αναμνήσεις για το τι έκαναν πριν,πως ήταν η ταινία,πως διάολε έφτασαν μέχρι εκεί....Η Eli είναι πεπεισμένη ότι κάτι το περίεργο συμβαίνει μολονότι η Vee προσπαθεί να τη πείσει για το αντίθετο,αν και δεν έχει πειστεί ούτε η ίδια για αυτό.....Στο δρόμο της επιστροφής οι δύο κοπέλες θα έρθουν αντιμέτωπες με ακόμα ένα πιο περίεργο θέαμα(ένα ανθρωπόμορφο ελάφι που παρ' ολίγο να το χτυπήσουν με το ποδήλατο)...

Με την αφήγηση της Eli μαθαίνουμε για την περίεργη ιστορία της πόλης.Μίας περιοχής που η οικονομία στηρίζονταν στα ανθρακωρυχεία,με τους άντρες να αρρωσταίνουν με τις απάνθρωπες και ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας και τις γυναίκες να είχαν απώλεια μνήμης και να ξεχνάνε πως βρέθηκαν σε διάφορα μέρη...Οι γιατροί το είχαν αποδώσει στη μολυσμένη ατμόσφαιρα...

Μια μέρα μία φωτιά ξέσπασε μέσα στα ορυχεία που δεν έσβηνε...Τα κελάρια των σπιτιών έγιναν φούρνοι,μωρά γεννιόντουσαν με μαύρο σαν κάρβουνο πλακούντα,και οι εξαφανίσεις γυναικών αλλά και αντρών πλέον συνεχίζονταν.....Όσοι επέλεξαν να μείνουν στη πόλη αφέθηκαν χαμένοι στη τύχη τους,χωρίς αύριο ή προοπτικές....Αλλά όπως θα ανακαλύψει τόσο η Eli αλλά ακόμα περισσότερο η Vee,η αρχική τους αμνησία ή η περίεργη επαφή που είχαν θα είναι μόνο η αρχή...Ποιο είναι το μυστικό που κρύβει η μικρή αυτή πόλη;;;

Από την αρχή του τεύχους η συγγραφέας βάζει στα βαθιά νερά τον αναγνώστη.Ξεκινάει με το μυστήριο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα και το οποίο γίνεται όλο και μεγαλύτερο στη συνέχεια της ιστορίας για να κορυφωθεί(όπως και σε όλες άλλωστε τις σειρές του imprint)στη τελευταία σελίδα του τεύχους.Αυτό που μου άρεσε είναι οι ζωντανοί διάλογοι και αφήγηση στην ιστορία,και το γεγονός ότι η συγγραφέας αναμειγνύει το υπερφυσικό  με το στοιχείο του τρόμου και μαζί προσθέτει αληθινούς χαρακτήρες της "διπλανής πόρτας" με τους οποίους ο αναγνώστης μπορεί από την αρχή να αισθανθεί "οικεία" μεταξύ τους.Όλα αυτά σε μία "καταραμένη"πόλη που συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα,μαγειρεμένα με την ανατριχιαστική συνταγή του Twin Peaks ή του Silent Hill και που ο τρόμος υπάρχει κρυμμένος γύρο σου...

Και εδώ θα δώσω και πάλι τα εύσημα στη συγγραφέα γιατί δε καταφεύγει στην εύκολη λύση του εντυπωσιασμού για να προκαλέσει το τρόμο στους αναγνώστες.Ο τρόμος δεν παρουσιάζεται φόρα παρτίδα μπροστά σου,ώστε να βγάλεις ένα πνιχτό ουρλιαχτό ή να σου κόβει την ανάσα...Αλλά υποβόσκει "Λαβκραφτικά" γύρω στην ατμόσφαιρα,κάθε στιγμή...Ο αναγνώστης γνωρίζει ότι κάτι δε πάει καλά με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται οι ηρωίδες,και εκεί είναι που ο φόβος σε γαντζώνει για τα καλά και δε σε αφήνει μέχρι και τη τελευταία σελίδα του τεύχους όπου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο παράξενα...Για εμένα επίσης ο μεγαλύτερος φόβος δεν είναι όσα περίεργα γίνονται στη πόλη με τη σκοτεινή ιστορία μόνο...Είναι το γεγονός ότι όσοι διάλεξαν να μείνουν πίσω μοιάζουν "παραδομένοι" στη μοίρα τους...Το να μη μπορείς να ξεφύγεις από το αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί το πεπρωμένο σου,και η Eli,η Vee,οι συμμαθητές τους,οι υπόλοιποι κάτοικοι που αποφάσισαν να μείνουν πίσω,μοιάζουν δυστυχώς ανήμποροι να το κάνουν....

Η DaNi εδώ παρουσιάζει ένα διαφορετικό σχεδιαστικό στυλ από ότι τουλάχιστον διαβάζουμε στο Coffin Bound.Περισσότερο ελιστικό,ξεφεύγει λίγο από το πιο έντονο Millerικό στοιχείο που είχα εντοπίσει στο Coffin Bound και γίνεται πιο πολύ προσωπικό,χωρίς να εμμένει στη λεπτομέρεια αλλά και χωρίς να χάνει τίποτα από όσα θέλει να αποδώσει στα panel,ούτε να χάνει στιγμή τη ποιότητα του.Με απλές και λιτές γραμμές αποδίδει τέτοια εκφραστικότητα και ζωντάνια στα πρόσωπα των χαρακτήρων που δεν συναντάς ούτε σε πίνακα ζωγραφικής.Και αυτό από μόνο του είναι αξιοσημείωτο!!Μία καλλιτέχνιδα που έχει να δώσει πολλά ακόμα στο χώρο της 9ης τέχνης.Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω και στα ολοζώντανα χρώματα της Tamra Bonvillain που δένουν άψογα με τα σχέδια της DaNi,και που συνδυάζονται άψογα και με οικείο τρόπο με το νέο στυλ εικονογράφησης της.Η Βonvillain χρησιμοποιεί μία εκπληκτική παλέτα χρωμάτων που ισορροπεί τόσο τα θερμά όσο και τα ψυχρά χρώματα μεταξύ τους σε ένα ανεπανάληπτο οπτικά και αισθητικά αποτέλεσμα.

Γενικά κανένας τίτλος του Hill House δε με έχει απογοητεύσει ως τώρα και επίσης κάτι που μου αρέσει σε αυτές τις σειρές είναι το γεγονός πως μολονότι ανήκουν στο ίδιο imprint καμία δε μοιάζει με την άλλη.Η κάθε μια σειρά μοιάζει να έχει τη δική της φωνή και χαρακτήρα και το μόνο κοινό που έχουν μεταξύ τους είναι η ιστορία των λίγων σελίδων που συνεχίζεται σε καθέναν από αυτούς το Sea Dogs(και παρεμπιπτόντως έχει το ίδιο όνομα με τη ταινία που υποτίθεται παρακολούθησαν οι κοπέλες στο σινεμά)που στο συγκεκριμένο τεύχος βρίσκεται στο έκτο μέρος της.Μέχρι στιγμής 3 στις 3 σειρές του Hill House inprint έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις και αποτελούν την έκπληξη της DC για τη χρονιά που πέρασε αλλά και δίνουν και ελπίδα για ακόμα καλύτερες(και ποιοτικές)δημιουργίες για τη χρονιά που ήρθε.

Comic Cultura #6 - Ένας χρόνος γεμάτος κόμικς!!

Comic Cultura - Ένας χρόνος γεμάτος κόμικς

Το πολυαναμενώμενο 6ο τεύχος του ψηφιακού περιοδικού Comic Cultura έφτασε και είναι και επετειακό!!Ήταν ακριβώς ένα χρόνο πριν όταν μία παρέα ανθρώπων,με κοινό γνώμονα τη λατρεία για τα κόμικς,έβγαλε το πρώτο ελληνικό ψηφιακό περιοδικό αφιερωμένο στη 9η τέχνη.

Μέσα σε ένα χρόνο πολλά αλλάξανε,η παρέα μεγάλωσε,διευρύνθηκε,και το Comic Cultura από τα σπάργανα πέρασε στη ενηλικίωση τόσο σε εμφάνιση,όσο και σε θεματολογία.Μία υπέροχη πραγματικά ψηφιακή(προς το παρών)περιοδική έκδοση για τα κόμικς και όσους τα αγαπάνε,από τους ανθρώπους που τα λατρεύουν.Με τη νέα χρονιά το Comic Cultura θα περάσει και στην επόμενη φάση του,και υπόσχεται να γίνει ακόμα καλύτερο,να παρουσιάσει ακόμα περισσότερους καλλιτέχνες τόσο από την ελληνική όσο και από τη διεθνή σκηνή των κόμικς,και πάντα να προσφέρει τη καλύτερη ύλη σε εσάς τους πιστούς αναγνώστες που το αγκαλιάσατε από τη πρώτη στιγμή κυκλοφορίας του.

Στο Χριστουγεννιάτικο,γιορτινό 6ο και επετειακό όπως ανάφερα τεύχος του,με ένα υπέροχο εξώφυλλο από το Νικόλα Στεφαδούρο,το Comic Cultura το γιορτάζει με 84 σελίδες αυτή τη φορά(δηλ.16 περισσότερες),γεμάτες αρθρογραφία,συνεντεύξεις και πολλά κόμικς από ταλαντούχους δημιουργούς.Με το τέλος της δεκαετίας(2010-2019)και την έναρξη της επόμενης,οι συντάκτες του περιοδικού γράφουν για τα αγαπημένα τους κόμικς(1 ξένο και 1 ελληνικό)συνεχίζοντας έτσι το μοντέλο της κεντρικής θεματικής που υπάρχει σε όλα σχεδόν τα τεύχη του περιοδικού.Υπάρχουν κατα αποκλειστικότητα συνεντεύξεις των Andrea Freccero του διάσημου δημιουργού των Disneyικών κόμικ,του συν δημιουργού και σχεδιαστή των Watchmen, Dave Gibbons,καθώς και του διαχειριστή του συλλόγου ΕΤουΚου και διοργανωτή του LAComics Festival Μελάνδρου Γκάνα.

Το Κενό της Δήμητρας Νικολαίδη

Στο νέο τεύχος του περιοδικού φιλοξενούνται 27 Έλληνες καλλιτέχνες από τους οποίους ενδεικτικά θα αναφέρω: Μέλανδρος Γκάνας,Κώστας Μπεκιάρης(No budget epics),Κώστας Παντούλας,Βασίλης Χειλάς,Βάλια Καπάδαη,Ιάκωβος Βάης,Γιώργος Μελισσαρόπουλος,Νικόλας Στεφαδούρος και ο μαθητής του Γιώργος Παπαηλιού,Κωνσταντίνος Κάτσος,Ήβη Παπακοσμά,Μαρία Όλια Ντακογιάννη,Κώστας Ζυγκούρης(Zgur),Περικλής Κουλιφέτης,Δήμητρα Νικολαίδη,Lena Decay,Σάββας Αμπατζίδης και πολλοί άλλοι.Επίσης ένα διήγημα από την δημιουργό του Nyctophilia.gr Iλέην Ρήγα σε εικονογράφηση της Lena Decay.

60 Seconds to the end των Στεφαδούρου&Παπαηλιού

Tέλος με αρθρογραφία,κριτικές και νέα γύρω από τις νέες εκδόσεις τόσο σε κόμικ,όσο και σε κινηματογράφο και τηλεοπτικές σειρές το νέο τεύχος του Comic Cultura θα ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό αναγνώστη.Και αυτά είναι μόνο η αρχή!!Ετοιμάζονται πολλά και όμορφα στη συνέχεια γι'αυτό stay tuned!!Η αγάπη σας μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε και να γινόμαστε πάντα καλύτεροι!!

Το νέο τεύχος του Comic Cultura κυκλοφορεί ελεύθερο και ωραίο στο issuu

Σπύρος Ανδριανός

Infidel από Pornshack Pichetshote και Aaron Campbell

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κόμικ στο χώρο του τρόμου,που είχα διαβάσει από την πάντα ποιοτική(τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια)Image,μετά το Wytches(των Snyder&Jock) είναι και το Infidel.Δημιουργία του συγγραφέα Pornshack Pichetshote(όνομα να σου πετύχει! - Toν γνωρίσαμε και μέσα από το Swamp Thing)και του σχεδιαστή Aaron Cambpell(Shadow)το κόμικ συνδυάζει απόλυτα τον τρόμο παλαιάς σχολής μαζί με κοινωνικά μηνύματα ειδικά για το θέμα του ρατσισμού.Κάτι που πετυχημένα είχε γίνει και στην ταινία Get Out του σκηνοθέτη Jordan Peele,εδώ όμως τονίζεται περισσότερο το υπερφυσικό στοιχείο.Η σειρά κυκλοφόρησε σε 5 τεύχη από τον Mάρτιο του 2018 μέχρι και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.

Η Aisha μία νεαρή γυναίκα Μουσουλμανικής καταγωγής είναι σύντροφος ενός μη Μουσουλμάνου χήρου άντρα του Τom,ο οποίος έχει και μια μικρή κόρη την Kris.Το ζευγάρι μετακομίζει κοντά στη μητέρα του Tom την Leslie,την οποία όμως ο ίδιος ο Tom δεν εμπιστεύεται καθώς στο παρελθόν έχει επιδείξει ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές ειδικά στην εγγονή της την Kris,όταν κάποια στιγμή την έπιασε να φοράει το Hijab της Aisha.Το κτίριο όπου το ζευγάρι πηγαίνει να ζήσει,είχε πέσει θύμα εκρήξεως από έναν ένοικο,που όπως εικάζεται από τους άλλους ενοίκους,ήταν Μουσουλμάνος...Σίγουρα το περιβάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο για τη νεαρή γυναίκα,που από την αρχή αντιμετωπίζει τη καχυποψία κάποιων ενοίκων που έμεναν εκεί και την εποχή που έγινε η έκρηξη...

Αλλά και η ίδια η Aisha,αρχίζει να βασανίζεται από οπτασίες καθώς και να βλέπει μία φρικιαστική μορφή που μυρίζει σαπίλα και μοιάζει να έρχεται από τα βάθη της κολάσεως...H κοπέλα αποδίδει αυτά τα οράματα(;)στο ότι ίσως δεν έχει προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον ή σε λανθασμένη συνταγή στα φάρμακα της..Διστάζει να μιλήσει για αυτά τα οράματα(που τώρα γίνονται εντονότερα)στη καλύτερη (και παιδική) της φίλη την Medina,που μετακόμισε και εκείνη στο ίδιο κτίριο...

Όταν σε μία ακόμα κρίση της Aisha(που θα κυνηγηθεί από φρικιαστικά πλάσματα)εκείνη θα σπρώξει από τις σκάλες τη πεθερά και τη θετή της κόρη, τραυματίζοντας θανάσιμα τη πρώτη και βαριά τη δεύτερη,θα πέσει σε κώμα και θα οδηγηθεί στο νοσοκομείο...Οι υπόλοιποι ένοικοι φυσικά θα αρχίσουν να αμφιβάλλουν για τη πνευματική κατάσταση και αθωότητα της Aisha,επηρεασμένοι από τη καταγωγή της,κοινή με εκείνη του "βομβιστή"του κτιρίου τους....

Η φίλη της όμως η Medina πιστεύει ότι κάτι άλλο συμβαίνει μέσα στο κτίριο...Κάτι διαβολικό και κακό κρύβεται μέσα στις σκιές των διαδρόμων,πίσω από τις κλειστές πόρτες,έχοντας ποτίσει τα θεμέλια του κτιρίου..Όταν δύο άλλοι ένοικοι(και φίλοι της Aisha&Medina)o Eithan και Reynolds ανακαλύπτουν το βιβλίο με τις σημειώσεις του Arthur Quinn,ενός πνευματιστή που πίστευε πως κάτι υπερφυσικό υπήρχε μέσα στο κτίριο αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για τη σωτηρία της Aisha,και για τη λύτρωση όλων τους από τις σκοτεινές δυνάμεις που φαίνεται να έχουν ριζώσει εκεί μέσα...

Η κλασική ιστορία του στοιχειωμένου κτιρίου που κουβαλά μέσα στους διαδρόμους του μία κατάρα(όπως στο ιαπωνικό Ju-On/The Grudge του Takashi Shimizu)δοσμένη όμως και εκσυγχρονιστικά προσαρμοσμένη στη σημερινή εποχή και διαποτισμένη με κοινωνικά μηνύματα ενάντια στο ρατσισμό από όποια όμως πλευρά και αν προέρχεται.Γιατί τις περισσότερες φορές ο ρατσισμός έχει δύο πλευρές και ο συγγραφές τηρεί τις σωστές ισορροπίες (χωρίς να παίρνει απόλυτα ούτε τη μία πλευρά,ούτε την άλλη).Τόσο η πεθερά της Aisha,που δε καλοβλέπει τη σχέση του γιου της με γυναίκα Μουσουλμανικής καταγωγής,όσο και η ίδια η μητέρα της κοπέλας που δε μιλάει στη κόρη της επειδή έχει σύντροφο μη Μουσουλμάνο..Τόσο οι ένοικοι που επηρεασμένοι από το προηγούμενο ατυχές γεγονός(που τελικά δεν ήταν έτσι όπως το νόμιζαν)βλέπουν με δυσπιστία τη παρουσία της Aisha στο κτίριο,όσο και η Grace που αν και Κορεατικής καταγωγής και έχοντας σίγουρα βιώσει και εκείνη το ρατσισμό στο περίγυρο της για το γεγονός ότι "δεν ανήκει σε αυτούς"πρώτη αμφιβάλλει για τη πνευματική διαύγεια και σπεύδει να κατηγορήσει την Aisha(αφού είναι Μουσουλμάνα είναι το ίδιο επικίνδυνη  σαν το "βομβιστή")παρ' όλο που ανήκει στο "φιλικό" της περιβάλλον...

Όλα αυτά χωρίς ο συγγραφέας/σεναριογράφος να καταφεύγει στα συνηθισμένα "κλισέ" που συχνά παρουσιάζουν τέτοια θέματα,χωρίς να αναθεματίζει ούτε να δογματίζει.Αντίθετα μας παρουσιάζει ζωντανούς χαρακτήρες,ανθρώπους "της διπλανής πόρτας"που χτίζονται με ωραίο τρόπο,αν και η εστίαση στο βασικό ρόλο της σειράς,αλλάζει στα επόμενα τεύχη σύμφωνα όμως με την εξέλιξη της ιστορίας.Με κινηματογραφικό σασπένς ενός Hitchcock,oPornshack κατορθώνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη,και να παρουσιάσει το υπερφυσικό και άκρως τρομακτικό,σαν κάτι το αληθινό με απίστευτη ειλικρίνεια.Αν και στη τελική δε ξέρω τι με τρόμαξε περισσότερο διαβάζοντας αυτά τα τεύχη..Οι υπερφυσικές και αλλόκοτα φρικιαστικές παρουσίες που στοίχειωναν την Aisha και το κτίριο που ζούσε ή η το πόσο στενόμυαλοι μπορούν να γίνουν οι απλοί άνθρωποι που ζουν γύρω μας,ανάμεσα μας και μπορούν να αποτελούν και άτομα του στενού ίσως κύκλου μας...

Το σχέδιο του Campbell ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό,γοτθικό,και ενίοτε ψυχεδελικό σε ορισμένα panel δίνει στην ιστορία το απαραίτητο σκοτεινό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται  και σε κάνει να ανατριχιάζεις κάθε στιγμή που οι χαρακτήρες νιώθουν ότι κάτι το απειλητικό τους πλησιάζει,κάτι που κρύβεται καλά μέσα στο σκοτάδι...Μεγάλη η συμβολή του βραβευμένου Ισπανού colorist José Villarrubia(Promethea,Sweet Tooth,Τhe Sentry)που τα χρώματα του ντύνουν στην εντέλεια τα σχέδια του Campbell,σκοτεινά και άκρως μουντά(με μία περίεργη φωτεινή αύρα στις υπερφυσικές και φρικιαστικές οντότητες) αποδίδουν πιστά την ατμόσφαιρα του κόμικ και σε μεταφέρουν και εκείνα με τη σειρά τους στην απειλητική ατμόσφαιρα που επικρατεί σε κάθε σχεδόν panel της σειράς...

Το κόμικ ήδη ετοιμάζεται να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη αφού η Tri Star έχει αγοράσει τα δικαιώματα της σειράς για ταινία που μάλλον θα σκηνοθετήσει ο Ισραηλινής-Πακιστανικής καταγωγής σκηνοθέτης Hany Abu-Assad(Οmar,The Mountain Between Us).Ο τρόμος είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.Ίδιος για κάθε χρώμα,καταγωγή ή θρησκεία,και μπορεί να κρύβεται μέσα στο μίσος που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε..Ένα ενδιαφέρον κόμικ που συνδυάζει υπερφυσικό τρόμο μαζί με το φόβο της ξενοφοβίας,θέματα που συναντούμε συχνά τόσο στην 7η όσο και στην 9η τέχνη,εδώ όμως δοσμένα με φρέσκια οπτική πράγμα που το καθιστά ένα σημαντικό ανάγνωσμα.Μαζί με το Wytches το καλύτερο horror που διάβασα από Image.