Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός
Το 2001 η Marvel ξεκίνησε μία νέα σειρά με τίτλο The End στην οποία παρουσιάζονταν οι κυριότεροι χαρακτήρες της σε αυτό που θα ονομάζαμε τελευταία ιστορία τους.Η αρχή έγινε με την αριστουργηματική τελευταία ιστορία του Hulk(Hulk : The End)όπως την παρουσίασε την ίδια χρονιά σε ένα one shot ο Peter David με τον παλιό συνεργάτη του Dale Keown.
Πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί παρουσίασαν μικρά διαμαντάκια μέσα από μεμονωμένα τεύχη ή limited series με ήρωες όπως ο Wolverine,Iron Man,Punisher,Silver Surfer(το περίφημο Requiem που σας παρουσίασα εδώ) και φυσικά το πολύ μεγαλύτερο σε έκταση X-MEN The End που ολοκληρώθηκε σε 3 σειρές των 6 τευχών(18 συνολικά)από τον Chris Claremont.
Φαίνεται ότι η σειρά αυτή ουσιαστικά ποτέ δεν μας εγκατέλειψε αφού το τελευταίο καιρό η Marvel συνέχισε να βγάζει κάποια The End one shots όπως την τελευταία ιστορία της Captain Marvel,του Doctor Strange,του Miles Morales Spider Man και του Captain America που θα σας παρουσιάσω σήμερα και μάλιστα δια χειρός Erik Larsen σε σχέδιο και σενάριο.
Στη τελευταία ιστορία του Captain America λοιπόν παρακολουθούμε τον αγώνα του Steve Rogers να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο Red Skull!!Ναι καλά ακούσατε,από παντού του επιτίθονται κόκκινα κρανία άντρες και γυναίκες ακόμα και παιδιά...Τι έχει συμβεί;;Απλά ο Steve Rogers νίκησε μεν τον αιώνιο εχθρό του τον Red Skull,αυτή τη φορά παντοτινά,αλλά ο τελευταίος πριν μας αφήσει χρόνους,άφησε να εξαπλωθεί ένας ιός δικής του κατασκευής(κάτι σαν τη κόκκινη σκόνη που μετέτρεπε τους άλλους σε κρανία)με αποτέλεσμα,και ενώ ο Captain προσπάθησε να το εμποδίσει,εκείνος όχι απλά επιβίωσε αλλά μεταλλάχθηκε και μαζί του μεταλλάχθηκαν και εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο...Με μία απλή επαφή ο καθένας μπορεί να μολυνθεί από τον άλλο μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα...
Τώρα όλοι έχουν μετατραπεί σε Red Skulls,χωρίς δική τους νόηση,αλλά με δολοφονικά(και ενίοτε ρατσιστικά)ένστικτα ενάντια σε οτιδήποτε έχει παραμείνει ανθρώπινο....Τώρα ο Captain καθημερινά αγωνίζεται για επιβίωση σε ένα περιβάλλον που οτιδήποτε γύρο του είναι εχθρός,σε έναν άνισο αγώνα ζωής και θανάτου ψάχνοντας παράλληλα να βρει επιζώντες,που όπως ίσως και ο ίδιος να είχαν ανοσία στον ιό...Και όταν θα ανακαλύψει μία μικρή ομάδα,ο αγώνας θα γίνει ακόμα πιο άνισος,αφού πλέον θα έχει κοντά του ανυπεράσπιστους ανθρώπους να προστατέψει για να μην γίνουν και εκείνοι σαν τους άλλους...
Ξεχάστε λοιπόν το Walking Dead.Εδώ δεν έχουμε ζόμπι και νεκροζώντανους,αλλά Κρανιοζώντανους ρατσιστές με φιλοναζιστικά και δολοφονικά αισθήματα που νομίζω ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο...Για πρώτη φορά θα δούμε έναν Captain America να αμφιβάλει για το αν μπορεί να νικήσει ή για το αν πρέπει να είναι ή όχι και ο ίδιος ζωντανός αφού ο θάνατος του,θα σήμαινε αυτόματα και την "εξημέρωση" των μεταλλαγμένων κρανίων αφού ουσιαστικά δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης,με τον μεγάλο και μισητό εχθρό του νεκρό(ή στη χειρότερη περίπτωση και εκείνον μεταμορφωμένο ίσως σε Red Skull με κάποιο τρόπο).Τελικά θα επικρατήσει η ψυχραιμία και η ευθύνη απέναντι στην σωτηρία των επιζώντων.Ο καλός στρατιώτης ποτέ δε παραδίδει τα όπλα,ακόμα και αν όλα φαίνονται χαμένα.Θα πολεμήσει μέχρι τέλους...
Εδώ ο Larsen στη προσπάθεια να μιμηθεί τον Βασιλιά Kirby τόσο σχεδιαστικά όσο και σεναριακά δεν αποφεύγει δυστυχώς κοινότυπα και ξεπερασμένα κλισέ που θυμίζουν στη καλύτερη περίπτωση Cap της δεκαετίας του '40 όταν η χώρα είχε ανάγκη από γερές δόσεις πατριωτισμού και στη χειρότερη δεκαετία του '50 όταν απλά ο Cap ήταν Commie Smasher(άσχετα αν τα μπάλωσε αργότερα ο Lee και μας είπαν ότι ήταν άλλος στη θέση του Steve Rogers).Ορισμένες φράσεις του Cap τύπου "I was born a free man and I will die a free man" ή "Οne last fight for freedom"ακούγονται τόσο ξεπερασμένες πλέον που θυμίζουν πολεμική ταινία του John Wayne καμιά 60αριά χρόνια πίσω..Ειδικά αν διαβάσεις το τεύχος μετά από κάποιο αντίστοιχο του Waid ή του Brubaker θα σε πιάσει κατάθλιψη...
Ακόμα και στο σχέδιο του ο Larsen ενώ παρουσιάζει δυναμικά panels γεμάτα ξέφρενη και αχαλίνωτη δράση και με έναν απίστευτο οργασμό ηχητικών εφέ,με το γνωστό Kirbικό στυλ,σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζει μία προχειρότητα και έλλειψη λεπτομέρειας(στο close up με το πρόσωπο του Cap είναι κυριολεκτικά σαν να το σχεδίασε στο πόδι)που δεν επιτρέπονται από έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Larsen που μας χάρισε τον ωραιότερο Venom που έχουμε δει ποτέ στα κόμικς.Τα χρώματα επίσης του Sanchez-Almara δε βελτιώνουν καθόλου τη κατάσταση γιατί και αυτά είναι πρόχειρα και θυμίζουν πολύ δεκαετία του '80...Guys βρισκόμαστε στο 2020 όμως!!Εκτός αν ηθελημένα θέλετε να δώσετε μία retro πινελιά σε όλη την ιστορία οπότε πηγαίνω πάσο...
Το καλό βέβαια είναι ότι η ιστορία ολοκληρώνεται μέσα σε ένα τεύχος,όταν ίσως άλλοι θα ήθελαν 4-5 για να μας πουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.Και φυσικά μέσα στην απλότητα της και τη σεναριακή της αφέλεια σε κάνει να περάσεις -ας το πούμε- διασκεδαστικά την ώρα σου όσο διαβάσεις το τεύχος.Και ακόμα και αν δε το καταφέρνει στο βαθμό που ίσως θα ήθελε ο δημιουργός,είναι ένα ειλικρινές homage γεμάτο αγάπη και σεβασμό στο δημιούργημα των Joe Simon&Jack Kirby(και όχι Stan Lee&Jack Kirby που λανθασμένα γράφτηκε στο οπισθόφυλλο)που αν μη τι άλλο ικανοποιεί τους σκληροπυρηνικούς fan του Cap.
Το 2001 η Marvel ξεκίνησε μία νέα σειρά με τίτλο The End στην οποία παρουσιάζονταν οι κυριότεροι χαρακτήρες της σε αυτό που θα ονομάζαμε τελευταία ιστορία τους.Η αρχή έγινε με την αριστουργηματική τελευταία ιστορία του Hulk(Hulk : The End)όπως την παρουσίασε την ίδια χρονιά σε ένα one shot ο Peter David με τον παλιό συνεργάτη του Dale Keown.
Πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί παρουσίασαν μικρά διαμαντάκια μέσα από μεμονωμένα τεύχη ή limited series με ήρωες όπως ο Wolverine,Iron Man,Punisher,Silver Surfer(το περίφημο Requiem που σας παρουσίασα εδώ) και φυσικά το πολύ μεγαλύτερο σε έκταση X-MEN The End που ολοκληρώθηκε σε 3 σειρές των 6 τευχών(18 συνολικά)από τον Chris Claremont.
Φαίνεται ότι η σειρά αυτή ουσιαστικά ποτέ δεν μας εγκατέλειψε αφού το τελευταίο καιρό η Marvel συνέχισε να βγάζει κάποια The End one shots όπως την τελευταία ιστορία της Captain Marvel,του Doctor Strange,του Miles Morales Spider Man και του Captain America που θα σας παρουσιάσω σήμερα και μάλιστα δια χειρός Erik Larsen σε σχέδιο και σενάριο.
Στη τελευταία ιστορία του Captain America λοιπόν παρακολουθούμε τον αγώνα του Steve Rogers να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο Red Skull!!Ναι καλά ακούσατε,από παντού του επιτίθονται κόκκινα κρανία άντρες και γυναίκες ακόμα και παιδιά...Τι έχει συμβεί;;Απλά ο Steve Rogers νίκησε μεν τον αιώνιο εχθρό του τον Red Skull,αυτή τη φορά παντοτινά,αλλά ο τελευταίος πριν μας αφήσει χρόνους,άφησε να εξαπλωθεί ένας ιός δικής του κατασκευής(κάτι σαν τη κόκκινη σκόνη που μετέτρεπε τους άλλους σε κρανία)με αποτέλεσμα,και ενώ ο Captain προσπάθησε να το εμποδίσει,εκείνος όχι απλά επιβίωσε αλλά μεταλλάχθηκε και μαζί του μεταλλάχθηκαν και εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο...Με μία απλή επαφή ο καθένας μπορεί να μολυνθεί από τον άλλο μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα...
Τώρα όλοι έχουν μετατραπεί σε Red Skulls,χωρίς δική τους νόηση,αλλά με δολοφονικά(και ενίοτε ρατσιστικά)ένστικτα ενάντια σε οτιδήποτε έχει παραμείνει ανθρώπινο....Τώρα ο Captain καθημερινά αγωνίζεται για επιβίωση σε ένα περιβάλλον που οτιδήποτε γύρο του είναι εχθρός,σε έναν άνισο αγώνα ζωής και θανάτου ψάχνοντας παράλληλα να βρει επιζώντες,που όπως ίσως και ο ίδιος να είχαν ανοσία στον ιό...Και όταν θα ανακαλύψει μία μικρή ομάδα,ο αγώνας θα γίνει ακόμα πιο άνισος,αφού πλέον θα έχει κοντά του ανυπεράσπιστους ανθρώπους να προστατέψει για να μην γίνουν και εκείνοι σαν τους άλλους...
Ξεχάστε λοιπόν το Walking Dead.Εδώ δεν έχουμε ζόμπι και νεκροζώντανους,αλλά Κρανιοζώντανους ρατσιστές με φιλοναζιστικά και δολοφονικά αισθήματα που νομίζω ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο...Για πρώτη φορά θα δούμε έναν Captain America να αμφιβάλει για το αν μπορεί να νικήσει ή για το αν πρέπει να είναι ή όχι και ο ίδιος ζωντανός αφού ο θάνατος του,θα σήμαινε αυτόματα και την "εξημέρωση" των μεταλλαγμένων κρανίων αφού ουσιαστικά δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης,με τον μεγάλο και μισητό εχθρό του νεκρό(ή στη χειρότερη περίπτωση και εκείνον μεταμορφωμένο ίσως σε Red Skull με κάποιο τρόπο).Τελικά θα επικρατήσει η ψυχραιμία και η ευθύνη απέναντι στην σωτηρία των επιζώντων.Ο καλός στρατιώτης ποτέ δε παραδίδει τα όπλα,ακόμα και αν όλα φαίνονται χαμένα.Θα πολεμήσει μέχρι τέλους...
Εδώ ο Larsen στη προσπάθεια να μιμηθεί τον Βασιλιά Kirby τόσο σχεδιαστικά όσο και σεναριακά δεν αποφεύγει δυστυχώς κοινότυπα και ξεπερασμένα κλισέ που θυμίζουν στη καλύτερη περίπτωση Cap της δεκαετίας του '40 όταν η χώρα είχε ανάγκη από γερές δόσεις πατριωτισμού και στη χειρότερη δεκαετία του '50 όταν απλά ο Cap ήταν Commie Smasher(άσχετα αν τα μπάλωσε αργότερα ο Lee και μας είπαν ότι ήταν άλλος στη θέση του Steve Rogers).Ορισμένες φράσεις του Cap τύπου "I was born a free man and I will die a free man" ή "Οne last fight for freedom"ακούγονται τόσο ξεπερασμένες πλέον που θυμίζουν πολεμική ταινία του John Wayne καμιά 60αριά χρόνια πίσω..Ειδικά αν διαβάσεις το τεύχος μετά από κάποιο αντίστοιχο του Waid ή του Brubaker θα σε πιάσει κατάθλιψη...
Ακόμα και στο σχέδιο του ο Larsen ενώ παρουσιάζει δυναμικά panels γεμάτα ξέφρενη και αχαλίνωτη δράση και με έναν απίστευτο οργασμό ηχητικών εφέ,με το γνωστό Kirbικό στυλ,σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζει μία προχειρότητα και έλλειψη λεπτομέρειας(στο close up με το πρόσωπο του Cap είναι κυριολεκτικά σαν να το σχεδίασε στο πόδι)που δεν επιτρέπονται από έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Larsen που μας χάρισε τον ωραιότερο Venom που έχουμε δει ποτέ στα κόμικς.Τα χρώματα επίσης του Sanchez-Almara δε βελτιώνουν καθόλου τη κατάσταση γιατί και αυτά είναι πρόχειρα και θυμίζουν πολύ δεκαετία του '80...Guys βρισκόμαστε στο 2020 όμως!!Εκτός αν ηθελημένα θέλετε να δώσετε μία retro πινελιά σε όλη την ιστορία οπότε πηγαίνω πάσο...
Το καλό βέβαια είναι ότι η ιστορία ολοκληρώνεται μέσα σε ένα τεύχος,όταν ίσως άλλοι θα ήθελαν 4-5 για να μας πουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.Και φυσικά μέσα στην απλότητα της και τη σεναριακή της αφέλεια σε κάνει να περάσεις -ας το πούμε- διασκεδαστικά την ώρα σου όσο διαβάσεις το τεύχος.Και ακόμα και αν δε το καταφέρνει στο βαθμό που ίσως θα ήθελε ο δημιουργός,είναι ένα ειλικρινές homage γεμάτο αγάπη και σεβασμό στο δημιούργημα των Joe Simon&Jack Kirby(και όχι Stan Lee&Jack Kirby που λανθασμένα γράφτηκε στο οπισθόφυλλο)που αν μη τι άλλο ικανοποιεί τους σκληροπυρηνικούς fan του Cap.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου