Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός
"It's true a mother is nothing without her child..."
Και ενώ τα lockdown συνεχίζονται αμείωτα(κοντεύουμε να χάσουμε τον αριθμό πια) ευτυχώς που πάντα έχουμε τα αγαπημένα μας κόμικ να μας κρατάνε συντροφιά. Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα κόμικ ΓαλλοΒελγικής σχολής που με συγκίνησε και άγγιξε τη ψυχή μου ιδιαίτερα. Έιναι το Lydie γραμμένη από τον Zidrou(A Hell of an Innocence,Shi,Protecto) και εικονογραφημένη από τον Jordi LaFerbe(La Mondaine,Vice Squad).
Η ιστορία της Lydie (με αφηγητή το άγαλμα της Παναγίας που δεσπόζει σε ένα κεντρικό κτίριο της πόλης) είναι μία συγκινητική ωδή για την απώλεια αλλά και ένας ύμνος στη φιλία και την ελπίδα. Τη συμπόνια και την αλληλεγγύη..
Όταν η νεαρή Camille φέρνει στο κόσμο το νεκρό μωρό της, όλοι στη μικρή κωμόπολη του Παρισιού όπου εκείνη ζει, νιώθουν μία συμπάθεια και συγκίνηση για το χαμό της νεαρής μητέρας...Δύο μήνες αργότερα όμως η Camille επιμένει ότι το μωρό της γύρισε κοντά της από τον ουρανό, και έτσι μία ολόκληρη γειτονιά, για να δώσει μία στιγμή ευτυχίας στη πονεμένη μάνα, θα αναγκαστεί να προσποιηθεί ότι το παιδί της υπάρχει ακόμα και αν κανείς φυσικά δε το βλέπει, ενώ η Camille οδηγεί με τα χρόνια τη Lydie στην ενηλικίωση.... Μιλώντας σε ένα αόρατο παιδί που μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια, οι γείτονες βοηθούν την Camille να αντιμετωπίσει τη θλίψη της για το νεκρό της παιδί...Έιναι όμως τα πράγματα όπως φαίνονται;
“After all, why bring somebody pain when it's so easy to bring joy instead?”
Mέσα από αυτή την τόσο απλή αλλά συνάμα ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία της Camille και της "φανταστικής" κόρης της Lydie, ο Zidrou (που όπως έχω επαναλάβει τείνει να γίνει μέσα στους πιο αγαπημένους μου ευρωπαίους σεναριογράφους)μας δίνει μία μικρογραφία μιας συνοικίας του Παρισιού της δεκαετίας του '30, με τους χαρακτηριστικούς της τύπους ανθρώπων αλλά και καταστάσεων, που συναντά κανείς ακόμα και σήμερα στις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας κυρίως. Τα κουτσομπολιά σχετικά με το γεγονός πως η Camille ήταν ανύπαντρη μητέρα, η σκληρότητα των μικρών κυρίως παιδιών που την αντιμετωπίζουν σαν τη τρελή της γειτονιάς.. Οι ιδιοτροπίες και οι καθημερινές ζωές των απλών ανθρώπων, τα άτακτα παιδιά, ο σοβαρός γιατρός, τα παιχνιδιάρικα κορίτσια, τα κουτσομπολιά των ηλικιωμένων. Μία μικρή γειτονιά με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, και όμως ενώνονται όλοι μαζί μέσα από μία τραγωδία για να παίξουν ο καθένας τους και έναν ρόλο. Όλοι τους τόσο αληθινά δοσμένοι που αμέσως γίνονται οικείοι στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος ήδη έχει ταυτιστεί με τη τραγωδία της Camille από τις πρώτες κιόλας σελίδες του κόμικ, και συνεχίζει να είναι στο πλευρό της ακόμα και όταν εκείνη πιστεύει ότι το παιδί της ξαναγύρισε ζωντανό κοντά της.
Και ο συγγραφέας έρχεται να δώσει το ερώτημα-τροφή για σκέψη στον αναγνώστη ''πόσο αληθινή είναι η Lydie;; Και αν είναι πραγματική, πώς έγινε αληθινή; Μέσα σε λίγες σελίδες ο Zidrou καταφέρνει να συγκινήσει, να προβληματίσει και να μαγέψει τον αναγνώστη εμπνευσμένος από την απώλεια του δικού του πατέρα και να μας δώσει ένα μάθημα ψυχής ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και αν ο πόνος που προκαλεί αυτή είναι δυσβάσταχτος και η πληγή μοιάζει να μην κλείνει ποτέ...Το σχέδιο του LaFebre λεπτομερές, με έντονη πλαστικότητα και μία καρτουνίστικη διάθεση που σε καμία περίπτωση δε μειώνει τη σοβαρότητα ή τη συγκίνηση της ιστορίας αλλά δίνει μία πιο κωμική χροιά στο θλιβερό θέμα της.
Το κόμικ κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τo Dargaud και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τη Europe comics το 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου