The Man of Tomorrow(ο άνθρωπος του μέλλοντος)από Floyd Gottfredson και Bill Walsh

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1947 στο ημερήσιο στριπάκι του Μίκυ στις εφημερίδες,και ενώ ο ήρωας μας έχει μπει σε μία σπηλιά για να προφυλαχτεί από μία φοβερή καταιγίδα,κάνει την πρώτη του εμφάνιση ένας αλλόκοτος χαρακτήρας.Αυτό το σχεδόν ανθρώπινο πλάσμα με το αχλαδένιου σχήμα κεφάλι,το παράξενο σώμα,και τις τσέπες που περιέχουν ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους ήταν ο Eega Beeva(Ήτα Βήτα στα ελληνικά,ένα λογοπαίγνιο του ιδιωματισμού "eager beaver" δηλ. εργαζόμενος με υπερβάλλοντα ζήλο)όπως τον γέννησε η φαντασία του σεναριογράφου Bill Walsh και το πενάκι του θρυλικού Floyd Gottfredson.Φυσικά μην προσπαθήσετε να πείτε ολόκληρο το όνομα του που ήταν Pittisborum Psercy Pystachi Pseter Psersimmon Plummer-Push!!!Ο Μίκυ το έκανε ευκολότερο....

O Eega Beeva προέρχονταν από το μέλλον και συγκεκριμένα 500 χρόνια μετά την εποχή μας σύμφωνα με το ρολόι που είχε επάνω του.Βοηθά τον Μίκυ να βγει από τις δαιδαλώδεις στοές της σπηλιάς,και ο Μίκυ τον παίρνει μαζί του στο σπίτι του,έχοντας αποκτήσει έναν καινούργιο φίλο.
Αυτή του όμως η απόφαση θα οδηγήσει σε μία σειρά κωμικοτραγικών γεγονότων,καθώς ούτε ο Eega Beeva ούτε οι άνθρωποι γύρω του(με πρώτο και καλύτερο τον Γκούφυ που όπως και με τη μάγισσα Φούρκα,έτσι και στην περίπτωση του Eega αρνείται να αποδεχτεί την ύπαρξή του)είναι έτοιμοι να τον δεχτούν στο σήμερα και στην απλή τους καθημερινότητα...

To τεύχος που αναδημοσιεύτηκε η ιστορία το 1988

Άλλοι αντιδρούν με φόβο,άλλοι με έντονη περιέργεια,άλλοι κοροϊδευτικά...Και εδώ έχουμε μία μικρή νύξη που κάνει ο σεναριογράφος,για το πώς αποδεχόμαστε κάτι το διαφορετικό από εμάς,ή οτιδήποτε θεωρούμε αλλόκοτο και πέρα από τα όρια της δικής μας σκέψης...Ο Eega Beeva βιώνει για πρώτη ίσως φορά ένα ανθρώπινο αίσθημα τόσο έντονα,και αυτό δεν είναι άλλο από το αίσθημα της μοναξιάς...Του κοινωνικού αποκλεισμού και στιγματισμού για κάτι(διαφορετικότητα)για το οποίο δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος...Η εμφάνιση δύο επιστημόνων,που αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Eega τις θεωρίες τους για τον άνθρωπο του μέλλοντος,και θέλουν με κάθε τρόπο να τον μελετήσουν στο εργαστήριο τους,δεν θα κάνει τα πράγματα ευκολότερα....

Διαφήμιση που δεν χρησιμοποιήθηκε για την πρώτη εμφάνιση του Eega Beeva

Ο Μίκυ όμως θα είναι πάντα δίπλα στο φίλο του,έτοιμος να τον υπερασπιστεί ενάντια σε μία κοινωνία που δεν είναι ακόμα έτοιμη να τον δεχτεί..Ή μήπως τελικά υπάρχει κάποια ελπίδα;;;
Πίσω από το ίσως απλοϊκό σενάριο(μην ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για κάποια μεγάλη περιπέτεια αλλά για μία ιστορία που στηρίζεται στα gag και τις χιουμοριστικές καταστάσεις)ο Walsh κατορθώνει να περάσει και προβληματισμούς στον αναγνώστη που θα διαβάσει αυτή την ιστορία και πίσω από τις εικόνες...Και ας πρόκειται για μία ιστορία που δημοσιεύτηκε σε ένα έντυπο(εφημερίδα)το οποίο μετά την ανάγνωση θα πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων...

Πίσω από ιστορίες σαν τον "Άνθρωπο του Μέλλοντος"που ίσως κάποιοι να την θεωρήσουν "παιδική" ή απλά διασκεδαστική,κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες...

Ο Gottfredson στην εποχή της σχεδιαστικής ωριμότητας του,παραδίδει για μία ακόμα φορά μαθήματα σχεδίου,με τρομέρη πλαστικότητα στις κινήσεις των χαρακτήρων,δυναμική καθαρή γραμμή και λεπτομερέστατα background.

To τεύχος του ΚΟΜΙΞ που δημοσιεύτηκε η ιστορία το 1998

Ολόκληρη η ιστορία δημοσιεύτηκε από τις 22 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 28 Δεκεμβρίου 1947,στον ημερήσιο τύπο ενώ στη χώρα μας δημοσιεύτηκε στο τεύχος #118 του περιοδικού ΚΟΜΙΞ(Α' περιόδου)τον Απρίλιο του 1998,μία από τις δυστυχώς ελάχιστες του Gottfredson που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό...



Tα Disney-ικά μου άρθρα τα βρίσκετε και στο https://disneymastersgr.blogspot.com/

Σπύρος Ανδριανός

Captain America #1 από Ta-Nehisi Coates,Leinil Francis Yu, Gerry Alanguilan & Sunny Gho

Έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου,για το πετυχημένο(μέχρι στιγμής)fresh ξεκίνημα της Marvel στους τίτλους της με καινούργια #1 σε όλους τους πρωτοκλασάτους ήρωες της.Ανέφερα επίσης ότι η Marvel δείχνει να έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και νομίζω ότι στη περίπτωση του Captain America #1 αυτό φαίνεται περισσότερο από οποιοδήποτε τίτλο της που έχει γίνει relaunch μέχρι τώρα.

Η επιλογή του Coates σαν συγγραφέα του τίτλου μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να είναι.Μετά την άκρως πετυχημένη του θητεία στον Black Panther(που συνεχίζεται μέχρι σήμερα)ο συγγραφέας πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις και στο χώρο των κόμικ. Aν και λίγο πιο πολιτικοποιημένος από ότι χρειάζεται στον Panther,στον Captain America οι ιδέες του βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερο,καθώς θέτει ερωτήματα που προβληματίζουν όχι μόνο τον ίδιο τον Steve Rogers,αλλά και τον αναγνώστη...

Μετά το αρκετά αμφιλεγόμενο run του Spencer,και το ενδιάμεσο αλλά πολύ καλό πέρασμα του Waid από τον τίτλο,ο Coates αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να ξαναγυρίσει τον Cap πίσω στις "ρίζες του".Ο Cap ο ήρωας στην υπηρεσία της πατρίδος και των ανθρώπων που τον έχουν ανάγκη,πάντα στη πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια σε οποιονδήποτε επιβουλεύεται την ελευθερία και τα δικαιώματα των ανθρώπων..Πώς μπορεί να το καταφέρει όμως αυτό όταν η πίστη των περισσότερων ανθρώπων στο πρόσωπό του ήρωα έχει κλονιστεί;;

Αντιμετωπίζοντας μία ομάδα από κλώνους Nuke(μία αποτυxημένη απόπειρα να επαναληφθεί το πείραμα του super soldier ,χαρακτήρας που εμφανίστηκε και στο Daredevil Born Again του Miller αλλά και σε παλαιότερα τεύχη του Cap)που σπέρνουν τη καταστροφή στο πέρασμα τους,και τραυματίζουν αθώους πολίτες που συμμετέχουν σε μία διαδήλωση,ο Cap κατηγορείται σαν προδότης από έναν από αυτούς..."Δεν ήμουν εγώ" απαντά ο Cap προσπαθώντας ακόμα και εκείνη την ώρα να αποτινάξει από επάνω του τη ρετσινιά του φασίστα Hydra Cap που όπως φαίνεται θα τον ακολουθεί για πολύ καιρό ακόμα..."Πήρα έναν όρκο στη σημαία" επισημαίνει ο Rogers και την ίδια στιγμή η σημαία υπάρχει επάνω στα πρόσωπα των Nuke που σκορπίζουν τον όλεθρο στο πέρασμά τους...

Η μεγάλη έκπληξη όμως έρχεται για τον Cap αργότερα όταν η μάχη καταλαγιάσει,όταν ο Thunderbolt Ross(έχοντας πάρει χάρη από τη κυβέρνηση της χώρας του για τη βοήθεια του ενάντια στη Hydra)ούτε λίγο,ούτε πολύ ζητά από τον Steve να μείνει πίσω στις έρευνες για το ποιoς ευθύνεται για την επέλαση των Nuke,γιατί θα φαίνεται κακό για τον Cap να ερευνά για δολοφόνους στρατιώτες-μηχανές που φορούν τη σημαία στο πρόσωπό τους...Σε όλα αυτά φαίνεται η εκπληκτική δουλειά που κάνει ο Coates στη συγγραφή του πιο εμβληματικού ήρωα της Marvel.Σε έναν ήρωα που πλέον ο εχθρός δεν είναι μόνο κάποια εγκληματική οργάνωση(και εδώ μέσα από τις στάχτες της Hydra,θα γεννηθεί μία καινούργια με το όνομα Power Elite)αλλά ο ίδιος του πλέον ο εαυτός,η αμαυρωμένη εικόνα του και το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είναι πια ο καταλληλότερος άνθρωπος να αντιπροσωπεύει τη σημαία που φορά...Νομίζω ότι ο Coates συνεχίζει άξια από το σημείο που έμεινε ο Ed Brubaker και θα μας δώσει πραγματικά πολύ καλές ιστορίες στον τίτλο.Ιστορίες που αντιπροσωπεύουν τη γενικότερη παράνοια της εποχής τους(φόβος τρομοκρατίας,πολιτικές αλλαγές,χαμένη πίστη στα ιδανικά).

Σε όλα αυτά προσθέστε και το υπέροχο καλλιτεχνικό team των Francis-Yu-Alanguilan-Gho(σε σχέδιο-μελάνι-χρώματα)που πραγματικά κάνει υπέροχη δουλειά στον τίτλο.Ο Υu(γνωστός από τις δουλειές του στο Superior,Superman:Birthright και New Avengers)με καθαρή γραμμή και δυναμισμό στο σχέδιο, ειδικά στις σκηνές μάχης καθώς και στις εκφράσεις των προσώπων(το δείπνο του Steve με την Sharon)είναι πραγματικά εντυπωσιακός.Η τέλεια επιλογή επίσης για τις ιστορίες που θα διηγηθεί ο Coates(αν ο σχεδιαστής παραμείνει για περισσότερο από ένα story arc στον τίτλο).Τα τελευταία χρόνια ο Cap ταλαιπωρήθηκε τόσο σωματικά όσο και σεναριακά..Τουλάχιστον ο Coates ας τον απαλλάξει από το σεναριακό βάσανο...

Μέχρι στιγμής έχω μείνει απόλυτα ευχαριστημένος και με τα πέντε #1 που έχω διαβάσει (Immortal Hulk,Iron Man,Amazing Spider Man,Avengers και τώρα Captain America)και πιστεύω ότι οι ήρωες με τους οποίους μεγάλωσα και αγαπώ πάντα βρίσκονται σε καλά χέρια...Τα χειρότερα θέλω να πιστεύω ότι πέρασαν(για την ώρα)και θα διαβάσουμε καλές ιστορίες τόσο στον Cap όσο και στους υπόλοιπους τίτλους(περιμένω με αγωνία και το Fantastic Four #1 και ξέρω ότι ο Slott δεν θα με απογοητεύσει ούτε εκεί).Εύχομαι να συνεχίσει ο τίτλος έτσι καλά και στα επόμενα τεύχη.

Σπύρος Ανδριανός

Spider Man - A Death in the family από Paul Jenkins&Humberto Ramos (Peter Parker:Spider man #44 - #47 )

Spider Man - A Death in the family 

"Everyday I refuse to hate you,I keep Gwen alive..." 
- Peter Parker

Mίας και πρόσφατα μίλησα σε προηγούμενο άρθρο μου για το Amazing Spider Man #800 και την επική αναμέτρηση του Spidey με τον Green Goblin(άρθρο που θα βρείτε εδώ)άς θυμηθούμε μία ακόμα κλασσική τους αναμέτρηση έτσι όπως μας την παρουσίασε ο Paul Jenkins(σενάριο) με τον Humberto Ramos(σχέδιο).Η ιστορία αυτή με τον τίτλο A Death in the Family εξιστορείται μέσα σε 4 τεύχη του τίτλου Peter Parker:Spider Man vol.2 στα τεύχη # 44 μέχρι #47 που κυκλοφόρησαν από τον Ιούλιο μέχρι και τον Οκτώβριο του 2002.

Πάντα οι αναμετρήσεις του Spider Man με τον μεγαλύτερο archnemesis του, τον Green Goblin είχαν το μεγαλύτερο impact σε ολόκληρο το Spider mythos,και στον χαρακτήρα προσωπικά.Ένας villain που απλά ξεκίνησε σαν μία Joker εκδοχή κακού για τον Spidey,έμεινε στην ιστορία των κόμικ ως ο άνθρωπος που σκότωσε τη Gwen Stacy,και αποτέλεσε το τέλος της αθωότητας στο Marvel Universe...

Σε αυτήν εδώ την ιστορία ο Paul Jenkins πηγαίνει αυτή την αντιπαλότητα και τη σχέση μίσους και εξάρτησης(ο Goblin δεν υπάρχει χωρίς την παρουσία της αράχνης) ακόμα παραπέρα...Ήταν και η εποχή που η πρώτη ταινία του Spider Man είχε κυκλοφορήσει(Μάιος 2002)και έπρεπε να γραφτεί μία καλή ιστορία με τον Goblin...

O Jenkins όπως και κάποιοι άλλοι συγγραφείς(De Matteis,David,Claremont)εμμένει πολύ και στη ψυχολογία των χαρακτήρων.Σε αυτό το story arc βλέπουμε πολλά περισσότερα από μία απλή μάχη μεταξύ των δύο θανάσιμων εχθρών...

Η ιστορία ξεκινά με τον Norman Osborn να επισκέπτεται τον τάφο του γιου του Harry(μιλάμε πριν τα γεγονότα του brand new day)και να του ανακοινώνει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν για εκείνον και τον Peter,"δεν θα μείνουν ως έχουν"για την ακρίβεια και ότι ο ίδιος ήταν πάντοτε αδύναμος σαν τη μητέρα του..Μία απογοήτευση και για τους δύο(και φυσικά εδώ ο Norman δεν αναφέρεται στη γυναίκα του αλλά στον Goblin,δείχνοντας μας τη διχασμένη προσωπικότητα του..).O Peter ακόμα καταρρακωμένος από τον χωρισμό του(τότε)με τη γυναίκα του η οποία είναι στη California,αδυνατεί να εξομολογηθεί σε κάποιον άλλο το όνειρο/εφιάλτη που τον βασανίζει τον τελευταίο καιρό...

Στη προσπάθεια του να ξεφύγει από τις σκέψεις που τον βασανίζουν ο Peter γυρνάει στον βροχερό ουρανό της Νέας Υόρκης σαν Spider Man.Εκεί όμως θα δεχθεί την επίθεση του Green Goblin...Μετά από μία μάχη(στην οποία ο Peter θα τραυματιστεί)ο Osborn εξομολογείται στον Parker ότι τον θεωρεί περισσότερο οικογένεια παρά αντίπαλο,και γι'αυτό το λόγο ετοιμάζει ένα reunion...Kαι τις περισσότερες φορές όταν μαζεύεις κάποιους σε ένα reunion αυτό μπορεί να είναι μία κηδεία....!!

Αργότερα όταν ο Peter γυρνάει στο σπίτι του ανακαλύπτει με τρόμο,ότι ο Goblin μεταδίδει μαγνητοσκοπημένη εκπομπή στη τηλεόραση στην οποία ουσιαστικά κατηγορεί τον Spider Man για το ότι ο θάνατος της Gwen Stacey ήταν δικό του λάθος,ενώ ο ίδιος ήθελε να τη σώσει....Και ουσιαστικά πετάει στα μούτρα του Peter κάτι που μόνο οι δυο τους γνώριζαν μέχρι τότε...Και το πιο τραγικό είναι ότι ο Peter γνωρίζει ότι είναι αλήθεια....

Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα,όταν ο Osborne αργότερα απαγάγει τον πρώην αλκοολικό Flash Thomson,με τη βία των μπράβων του τον αναγκάζουν να πιεί και τον βάζουν σε ένα αυτοκίνητο της εταιρείας του,με το οποίο ο άτυχος Flash(πάντα στο λάθος μέρος,τη λάθος στιγμή-θυμηθείτε και την περίπτωση του Hobgoblin στα 80's)καρφώνεται επάνω στον τοίχο του σχολείου που διδάσκει ο Peter(ειδικά στο μέρος που βρίσκεται η τάξη του)και τραυματίζεται πάρα πολύ σοβαρά....Σαν να μην έφταναν και όλα αυτά ο Peter λαμβάνει και φωτογραφίες από τον Osborne,των αγαπημένων του προσώπων(Θεία May,Mary Jane)τονίζοντας του με αυτό τον τρόπο ότι πάντα θα είναι στόχος....
Το παιχνίδι μεταξύ γάτας/ποντικιού γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν ο Osborne επισκέπτεται και το κατεστραμμένο σχολείο την επόμενη μέρα με γενναιόδωρη διάθεση να βοηθήσει οικονομικά να φτιαχτεί.Άλλωστε ο Thomson οδηγούσε αυτοκίνητο της εταιρείας του..Εκεί οι δυό τους ορίζουν το ραντεβού θανάτου,που θα γίνει σε μία αποθήκη του Osborne...

Πρίν ο Parker παραστεί στο μοιραίο ραντεβού επισκέπτεται τον φίλο του(που βρίσκεται σε κόμμα και ίσως να μην επανέλθει ποτέ) στο νοσοκομείο και του ορκίζεται ότι όλα θα διορθωθούν....
Θα πέσει τελικά ο Spidey στη παγίδα που του ετοιμάζει ο Goblin;;Θα περάσει τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τον ήρωα από τον φονιά;;Θα δώσει το τέλος που και οι δυο επιθυμούν σε αυτή την ατελείωτη σχέση μίσους και εξάρτησης;;;

Όπως προανέφερα ο Jenkins μέσα από αυτή την ιστορία μας δείχνει τη πραγματική σχέση ανάμεσα στον Spider Man και τον Green Goblin...Ο Jenkins μεγάλος μάστορας στο να σκιαγραφεί την προσωπικότητα και τον ψυχισμό των χαρακτήρων του εδώ μας δίνει μία άλλη διάσταση στη μεταξύ τους αυτή σχέση...Ο Peter έχει κουραστεί να αντιμετωπίζει τον Norman και να φοβάται για την τύχη των αγαπημένων του προσώπων,και ο Norman απλά δεν υπάρχει σαν Goblin αν δεν καταστρέψει ολοκληρωτικά τον αντίπαλο του...Στη πραγματικότητα και οι δυο τους είναι θύματα του ίδιου τους του μίσους και του πολέμου που μαίνεται ανάμεσα τους...Ο Goblin επίσης προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξωθήσει στα άκρα τον Peter και ίσως ενδόμυχα να επιθυμεί το δικό του τέλος,όχι μόνο τη καταστροφή του Peter...Όλα αυτά μέσα σε ένα απόλυτα σκοτεινό και μουντό σκηνικό(στα περισσότερα panel ειδικά συνάντησης-μάχης Goblin/Spidey βρέχει καταρρακτωδώς)που αντικατοπτρίζει τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας...

Στη τελική έκβαση της ιστορίας χωρίς να προχωρήσω σε spoilers (για όσους δεν την έχετε διαβάσει)η επιρροή από το Killing Joke του Alan Moore είναι εμφανής,καθώς επίσης για εμένα και η σημαντικότερη νίκη που πέτυχε ποτέ ο Spidey ενάντια στον αντίπαλό του...Πλέον δεν φοβάται για τις συνέπειες του να γνωρίζει ο Norman τη μυστική του ταυτότητα,να απειλεί τους δικούς του ανθρώπους,του να έρχεται σε συνεχή σύγκρουση μαζί του...Απλά πλέον ξέρει να ζει με αυτό το γεγονός,το αποδέχεται σαν μία αρρώστια ή πάθηση που απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της....

O Humberto Ramos στα σχέδια καταφέρνει να σταθεί όπως μπορεί στο ύψος των περιστάσεων(το artwork του πάντα είναι love it or hate it)αλλά σε μία τέτοια σκοτεινή και μουντή,γκρίζα ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλη την ιστορία,θα προτιμούσα καλύτερα τα σχέδια του John Romita jr. ή του Mike Deodato jr. Νομίζω ότι αυτό το manga style στα σχέδια του Ramos δεν ταίριαζε τόσο πολύ στον τόνο του story arc(ακόμα και αν ήταν ο κεντρικός σχεδιαστής στον τίτλο την εποχή εκείνη..)Επίσης το design στη στολή του Goblin ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή τη manga αισθητική που έχουν τα σχέδια του Ramos.Με ένα καλύτερο art να υποστηρίζει αυτό το υπέροχο σενάριο,η ιστορία θα είχε "απογειωθεί" ακόμα περισσότερο...

Μία από τις καλύτερες και ίσως πιο αμφιλεγόμενες ιστορίες που έχουν γραφτεί για τον Spider Man και τον Green Goblin.Από την εκπληκτική πένα του Jenkins που πάντα ξέρει στις ιστορίες του να προβάλλει την "ανθρωπιά" των χαρακτήρων τους οποίους αναλαμβάνει να γράψει.Εδώ δεν κάνει τίποτε το λιγότερο από αυτό....

Τα 4 τεύχη δεν έχουν βγει σε αυτόνομο trade αλλά μπορείτε να τα βρείτε στον συγκεντρωτικό τόμο Best of Spiderman vol.2 που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2002.

Σπύρος Ανδριανός

The Secret of Atlantis(το Μυστικό της Ατλαντίδας)από Carl Barks

Στα 1954 ο Carl Barks βρισκόταν ήδη στην πιο δημιουργική καλλιτεχνικά περίοδο του,και είχε ήδη εγκαινιάσει μία νέα μορφή ιστοριών με ήρωα το πιο πλούσιο παπί του κόσμου.Αυτές που είχαν να κάνουν κυρίως με την αναζήτηση θησαυρών στα πιο απίθανα μέρη και τοποθεσίες του πλανήτη και όχι μόνο!!

Το Μυστικό της Ατλαντίδας έχει όλα τα στοιχεία μιας καθαρόαιμης περιπέτειας,εκτός από την αναζήτηση θησαυρού,ή μάλλον καλύτερα υπάρχει η αναζήτηση για απλά πενηνταράκια κοπής του 1916...Βλέπετε μέσο μιας ιδέας του Ντόναλντ,σχετικά με τη σπανιότητα νομισμάτων,ο Σκρούτζ αποφασίζει να αγοράσει όλα τα πενηνταράκια του 1916,έτσι ώστε να υπάρχει μόνο ένα που θα έχει τρομερή αξία και αργότερα θα το πουλήσει σε πολύ μεγάλη τιμή.

Το 5ο τεύχος του Uncle Scrooge που δημοσιεύτηκε η ιστορία το 1954

Ξεφορτώνεται τα υπόλοιπα στα βάθη του ωκεανού,και κρατάει μόνο ένα που όμως το καταστρέφει άθελα του μετά από ένα ξεκαρδιστικό κυνηγητό στο οποίο ο Barks παρουσιάζει ένα καταιγισμό από gags που θυμίζουν την εποχή που δούλευε στα studio της Disney ως animator στα cartoons.

Απελπισμένος αποφασίζει να ξαναβρεί το μέρος στον ωκεανό που τα είχε πετάξει και το μόνο που θυμάται,είναι ότι το νερό είχε ένα πρασινωπό χρώμα..Με τη βοήθεια των ανιψιών του και το βιβλίο των μικρών εξερευνητών(που εδώ κάνει τη πρώτη του εμφάνιση και θα βοηθήσει τα ανίψια άπειρες φορές στο μέλλον)καθώς και νε τη χρησιμοποίηση εξελιγμένης τεχνολογίας(στα σκάφανδρα)ο Σκρούτζ με τον Ντόναλντ βουτάνε στα νερά,στο σημείο που πιστεύουν ότι έριξε τα κέρματα...Εκεί όμως δεν θα ανακαλύψουν τα χαμένα πενηνταράκια μόνο αλλά μία ολόκληρη πολιτεία..Αυτήν της Ατλαντίδας...

Ο Donald και ο Scrooge βρίσκουν την πόλη της Ατλαντίδας..

Ο Barks αργεί πολύ να μπει στη κεντρική υπόθεση της ιστορίας,αλλά η ιδιοφυΐα του φαίνεται για μια ακόμα φορά,όταν το κάνει αυτό μέσα σε 2 μόλις σελίδες.Ουσιαστικά είναι σαν να έχουμε 2 ιστορίες σε μία(κλασικά gag με καθαρόαιμη περιπέτεια)που όμως συνδέονται μεταξύ τους με κοινό παρανομαστή την ή τις πεντάρες του Θείου Σκρούτζ.Ο οποίος ακόμα δεν έχει εξελιχθεί αρκετά στον Σκρούτζ των επόμενων χρόνων,ο οποίος όταν βλέπει π.χ. την υπόγεια πόλη της Ατλαντίδας δεν την αναγνωρίζει,και ο υποψιασμένος Ντόναλντ του λέει για πια πολιτεία μάλλον πρόκειται.Επίσης ο κατοπινός Σκρούτζ θα έψαχνε πρώτα για υποθαλάσσιους θησαυρούς και όχι για τις πεντάρες που πέταξε...Είμαστε ακόμα σε μεταβατικό στάδιο στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του(αυτό θα γίνει κυρίως την επόμενη χρονιά το 1955)μιας από τις πιο σύνθετες αλλά και αντιφατικές στο χώρο της 9ης τέχνης.

Ο λαός της Ατλαντίδας πρώην άνθρωποι που μετά χιλιάδες χρόνια υποθαλάσσιας ζωής εξελίχθηκαν σε ψαρόμορφα πλάσματα(θυμίζουν και το the creature from the Black Lagoon της Universal που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά)μένουν σε μία κοινωνία κλειστή από τον κόσμο της στεριάς,και φυσικά δεν θέλουν με κανένα τρόπο να διαταραχτεί η αρμονία και η ειρήνη του κόσμου τους.Φυσικά δεν θα επιτρέψουν οι ήρωες μας να φύγουν από φόβο μην αποκαλύψουν την τοποθεσία τους στον έξω κόσμο.Ευτυχώς για τον Σκρούτζ και τον Ντόναλντ πάλι τα ανιψάκια ενεργούν ως από μηχανής Θεοί και θα δώσουν τη λύση παραδίδοντας μαθήματα...μουσικής από τον έξω κόσμο(σάτιρα του Barks για τους μοντέρνους ρυθμούς της εποχής του '50 όταν ο ίδιος λάτρευε την country μουσική)με τη χρησιμοποίηση κάποιων juke box που βρέθηκαν σε ένα παλαιό ναυάγιο...

Σίγουρα μία από τις πιο κλασικές ιστορίες του Barks,βάζει τα θεμέλια για τις μετέπειτα ιστορίες τύπου Θείος Σκρούτζ συναντά Indiana Jones(περιπέτεια στη Τραλα λα,Ο δρόμος για τη Τσιμπόλα κ.τ.λ.)και μια ιστορία στην οποία όλοι οι χαρακτήρες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.Κανένας δεν "καπελώνει" τον άλλο και όλοι βοηθάνε στη εξέλιξη της ιστορίας με τον δικό τους τρόπο.

Σχεδιαστικά ο Barks βρίσκεται ίσως στη καλύτερη εποχή του,με τα λεπτομερέστατα panel,τα αληθοφανή τοπία(συμβουλεύονταν συχνά το National Geographic για το σχεδιασμό τους)έχοντας αφήσει πίσω του το στιλ κινουμένων σχεδίων που χαρακτήριζε ειδικά τις πρώτες δουλειές του,όχι όμως και τα ξεκαρδιστικά gag(ολόκληρη η σκηνή στο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής προκαλεί ανεξάντλητα γέλια!!)

Η ξεκαρδιστική στιγμή στο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής

Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε στο Uncle Scrooge #5 τον Μάρτιο του 1954 και στη χώρα μας στο ΚΟΜΙΞ(Α'περιόδου) του Τερζόπουλου στο τεύχος #120 τον Ιούνιο του 1998 καθώς και στον 7ο τόμο της βιβλιοθήκης του Καρλ Μπάρξ(1953-1954).
Άλλη μία εκπληκτική δημιουργία του μεγάλου μας παραμυθά...

Τα Disney-κά μου άρθρα μπορείτε να τα βρείτε και στο https://disneymastersgr.blogspot.com/

Σπύρος Ανδριανός

Bat Man : Secrets από Sam Kieth

Βat Man:Secrets

O Sam Kieth ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που είτε τους λατρεύεις,είτε δεν σου αρέσουν καθόλου,σίγουρα όμως δεν αμφισβητείς το ιδιαίτερο στυλ τους και την ποιότητα της δουλειάς τους.

Πριν τη δουλειά του στα Bat Man Scratch #1-4(Αύγουστος 2004 - Δεκέμβριος 2004) και πριν σχεδιάσει τα Bat Man Confidential στα τεύχη #40 - 43(Ghosts Μάρτιος 2010 - Ιούνιος 2010)καθώς και graphic novels όπως τα Arkham Asylum: Madness(2010) και Batman: Through the Looking Glass (2012) ο Κieth ξανασχεδίασε το σκοτεινό ιππότη στο limited series με τίτλο Secrets που έβγαλε 5 τεύχη(Μάιος 2006 - Σεπτέμβριος 2006) όπου και πάλι έγραφε και το σενάριο.

Μπορούν τα μυστικά μας,όσο βαθιά και αν τα έχουμε θάψει πάντα να βγαίνουν στην επιφάνεια και να μας κυνηγάνε;;;

Ο Joker είναι πλέον ελεύθερος με αναστολή,έχοντας πείσει τους ψυχιάτρους του Arkham ότι έχει θεραπευτεί,κι ειδικά τη θεράποντα ιατρό του τη dr.Parishi που εγγυάται προσωπικά για τη θεραπεία του.Εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές,βγάζει βιβλίο,όλα σε μία προσπάθεια να πείσει τον κόσμο για τη γιατρειά του...Ο Bat Man όμως δεν δείχνει να έχει πεισθεί...

Όταν ο Bat Man συναντά τον Joker με μία γυναίκα που τον βοηθά σε μία ταράτσα,ο δεύτερος σκοτώνει τη dr.Parishi με ένα όπλο,το οποίο ο Bat Man προσπαθεί να αποσπάσει από τα χέρια του.Στη προσπάθεια του όμως να το πάρει,φωτογραφίζεται από ένα περαστικό ζευγάρι με αποτέλεσμα η φώτο να δείχνει έναν Bat man που μοιάζει να θέλει να πυροβολήσει τον Joker με το όπλο..Η εικόνα γίνεται viral φυσικά και προβάλλεται από όλα τα δίκτυα...Τα λαϊκά δικαστήρια θα στηθούν,οι κατηγορίες θα αρχίσουν....

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο κόσμος αλλά τι πουλάει περισσότερα φύλλα για τον εκδότη Mooley,παιδικός επίσης φίλος του Bruce Wayne ο οποίος εκβιάζεται από τον Joker για κάτι που έκανε στο παρελθόν μαζί με τον μικρό τότε Bruce Wayne...

Βλέποντας επίσης ότι ο κόσμος "τσίμπησε" το δόλωμα που του έριξαν τα ΜΜΕ,ο Joker τραβάει το σκοινί ακόμα περισσότερο...Σκοτώνει το ζευγάρι που είχε τραβήξει τη φωτογραφία και φωτογραφίζεται με τα πτώματα δεμένος για να κατηγορηθεί και πάλι ο σκοτεινός ιππότης...Ενώ όταν βλέπει ότι τα ποσοστά που πιστεύουν στην ενοχή του Bat Man δεν αυξάνονται με τον ιλιγγιώδη ρυθμό που περίμενε,ξυλοκοπεί τον εαυτό του και τη βοηθό του για να παρουσιαστεί και ο ίδιο πάλι σαν θύμα....Ο Βat Man τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν εχθρό χειρότερο από τον Joker...Την άσχημη προβολή στα media,και τη διαστρέβλωση της αλήθειας που προβάλλεται από αυτά....

Μία κοφτερή ματιά του Kieth στη δύναμη των ΜΜΕ και στην επίδραση που έχουν στη σκέψη των ανθρώπων,το πώς μπορούν να τον επηρεάσουν αρνητικά τις περισσότερες φορές και πόσο διψασμένα μπορούν να είναι, όταν κατηγορούν άδικα έναν άνθρωπο ακόμα και αν έχει σώσει την ανθρωπότητα αμέτρητες φορές,όλα στο βωμό της τηλεθέασης και των πωλήσεων...

Όλα αυτά καλά απλά ο Kieth ενώ έχει καλές ιδέες δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να τις αποτυπώσει σωστά στις ιστορίες του...Σε μερικά σημεία η ιστορία ξεφεύγει λιγάκι,με αποτέλεσμα να μπερδεύεται ο αναγνώστης,υπάρχουν κάποια "intermissions" στα οποία ο Kieth έχει εντρυφήσει στη σχέση μεταξύ Bat Man και Joker(η αρρωστημένη εξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα τους, στο γεγονός ότι ο Joker ενεργεί όπως ενεργεί για να προκαλεί πάντα τον Bat Man)με κάποιες αναφορές στο the Killing Joke(που θα παρουσιάσω σύντομα).Επίσης απογοητευτικό το φινάλε όχι της ιστορίας τόσο,όσο του "μυστικού" που έκρυβαν ο Wayne με τον Mooley...

Αυτό που αποζημιώνει περισσότερο είναι η σχεδιαστική δουλειά του Kieth.Όπως είπα και στην αρχή του άρθρου είτε σου αρέσει είτε όχι ο Kieth,το στυλ του είναι μοναδικό,σουρεαλιστικό τις περισσότερες φορές,ανορθόδοξο με άκρως εξπρεσιονιστικές πινελιές και υπερβολικές πόζες, καθώς και με ένα στυλ που μοιάζει επηρεασμένο από τον Dave McKean(ειδικά στο σχεδιασμό του Joker που προκαλεί ανατριχίλες).Σκοτεινός,καταργώντας κάθε έννοια των panel και ακροβατώντας ανάμεσα στη φαντασία και τη πραγματικότητα ο Kieth για μια ακόμα φορά δεν απογοητεύει σχεδιαστικά.Εκπληκτική δουλειά και στα χρώματα τα ολοζώντανα από τον Alex Sinclair.Ένα όμορφο και ταιριαστό δέσιμο με τα σχέδια του Kieth(αν και η gallery edition του 2018 χωρίς χρώμα δείχνει ξεκάθαρα τη μαγεία του σχεδίου του καλλιτέχνη).

Ίσως όχι μία αριστουργηματική ιστορία μέσα σε τόσες που έχουν γραφτεί για τον Bat Man σίγουρα όμως μία ιστορία που προβληματίζει και βάζει τη σχέση του ήρωα με τον μεγαλύτερο εχθρό του σε άλλη βάση.Το Γενάρη του 2007 κυκλοφόρησε και σε συγκεντρωμένη έκδοση(trade paperback)και περιλαμβάνεται επίσης και στον εκπληκτικό τόμο  Secrets Gallery Edition Hardcover το 2018 μαζί με δουλειές του Kieth στα Bat Man(εξώφυλλα,άλλες σειρές,pin-ups κ.α.)Ρίξτε του μία ματιά αν μην τι άλλο τουλάχιστον για το περίφημο art work του.

Σπύρος Ανδριανός

Spider Man #1 από Nick Spencer,Ryan Ottley&Cliff Rathburn

Σε προηγούμενο άρθρο μου σχετικά με το Amazing Spider Man #800(θα το βρείτε εδώ)είχα εκφράσει την ευχή μου ο Nick Spencer να βαδίσει στα βήματα που χάραξε ο Dan Slott στη δεκάχρονη παρουσία του στις ιστορίες του Spidey.Διαβάζοντας το πρώτο τεύχος του Amazing Spider Man νομίζω ότι αυτή η ευχή μου(όπως και όλων όσων απόλαυσαν τις ιστορίες του Slott στον τίτλο)πρέπει να εισακούστηκε με τον καλύτερο τρόπο..Και γενικά από όλα τα #1 που έχω διαβάσει της fresh Marvel(Immortal Hulk,Tony Stark Iron Man,Avengers,και περιμένω Captain America του Coates&Fantastic Four του Slott)δεν έχω απογοητευτεί καθόλου και βλέπω ότι η Marvel όντως κάνει μια νέα αρχή στους τίτλους της και όχι μόνο στο numbering(βέβαια κρατάμε και το legacy number μην ξεχνιόμαστε)και δείχνει να έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος,και όλοι οι συγγραφείς στους τίτλους δείχνουν διαβασμένοι,και χωρίς να γράφουν για αγγαρεία ή επειδή πληρώνονται να το κάνουν....

Aν και ο Nick Spencer έρχεται στον τίτλο κουβαλώντας ένα βαρύ φορτίο αυτό του Hydra Cap(που πολλοί το κατέκριναν αρνητικά και ορισμένες φορές υπερβολικά σκληρά)η πιo δύσκολη αποστολή που αναλαμβάνει,είναι να καλύψει το κενό που αφήνει πίσω του ένας συγγραφέας που έγραφε τον Spidey για τόσα χρόνια ,δίνοντας πολύ καλές ή και μη καλές,αλλά σίγουρα επικές ιστορίες στον τίτλο.Διαβάζοντας το πρώτο τεύχος,μπορώ με σιγουριά να πω ότι ο Spencer θα πετύχει σε αυτήν την αποστολή του.

Έχουμε να κάνουμε με ένα back to basics(και ΟΧΙ πισωγύρισμα όπως ίσως θελήσουν βιαστικά να πουν κάποιοι)ο Spencer δεν μοιάζει να δυσκολεύεται στο να γράψει το νέο χαρακτήρα που αναλαμβάνει,κάνει αρκετές αναφορές τόσο στο run του Slott,όσο και σε παλαιότερα run(P.David στο Friendly Neighborhood Spider-Man)αλλά δοσμένες με τέτοιο τρόπο που να μην θυμίζουν απλές επαναλήψεις, και να βοηθάνε στην εξέλιξη της ιστορίας.Επίσης οι αναφορές αυτές δίνονται με τέτοιο τρόπο που και το run του Slott ή τα παλαιότερα τεύχη να μην είχες διαβάσει,μπαίνεις αμέσως στο νόημα και δεν νιώθεις ότι ''έχεις χάσει πολλά επεισόδια" ότι καλύτερο λοιπόν για τους νέους αναγνώστες που θα αγοράσουν τον τίτλο(ένα "jumping point" που σέβεται τον εαυτό του λοιπόν,και τους αναγνώστες του.)

Ο Spencer κατορθώνει να ικανοποιήσει τόσο τους νέους αναγνώστες του τίτλου,όσο και τους παλαιότερους με το να μην ξεγράφει τα γεγονότα των προηγούμενων 10 χρόνων,αλλά να χρησιμοποιεί το υλικό που άφησε ο Slott,για να εξιστορήσει τις δικές του ιδέες και ιστορίες στον τίτλο.Και από ότι φαίνεται ο Spencer έχει να διηγηθεί πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα.Επίσης η επιστροφή ενός χαρακτήρα στη ζωή του Peter(δεν κάνω spoiler αλλά κάποιοι ήδη καταλάβατε)θα ικανοποιήσει όλους όσους το ζήταγαν εδώ και πάρα πολύ καιρό...Το που ακριβώς θα οδηγήσει όλο αυτό μονάχα ο Spencer μπορεί να το ξέρει και να μας διηγηθεί στα επόμενα τεύχη....

Πολλές εκπλήξεις και ανατροπές,καλογραμμένοι διάλογοι,χιούμορ που δεν επιβάλλεται με το ζόρι στον αναγνώστη,σεβασμός στο παρελθόν του ήρωα με πολλές υποσχέσεις για ένα συναρπαστικό παρόν και ακόμα συναρπαστικότερο μέλλον,κάνουν αυτό τον τίτλο μία ακόμα επιλογή στους νέους fresh titles της Marvel που επαναλαμβάνω δεν έχει απογοητέψει ως τώρα.

Για το art work του Ryan Ottley δεν μπορείς να πεις αρνητικά πράγματα ειδικά στο σχεδιασμό των υπερηρώων,μετά από 14 χρόνια παρουσίας στο Invincible του Robert Kirkman,μονάχα που στον Spidey δεν έχει την "ελευθερία" που μπορεί να είχε στην Image στο να ζωγραφίσει πιο brutal ή gore σκηνές.Αυτό δεν σημαίνει ότι η δουλειά του δεν είναι καλή τώρα που δεν έχει αυτή την ελευθερία...Κάθε άλλο!!Ειδικά στα splash pages είναι αρκετά δυνατός,με λεπτομερέστατα lay outs και εντυπωσιακές σκηνές δράσης(οι σκηνές με τους Avengers και την "εξωγήινη εισβολή" θα σας καταπλήξουν)αν και οι εκφράσεις των προσώπων θέλουν λίγη περισσότερη δουλειά για να μην επαναλαμβάνεται από ένα σημείο και μετά.Επίσης τα σχέδια του δένουν αρμονικά με τα χρώματα της Martin που κάνει μία πραγματικά αξιόλογη δουλειά με φωτεινά,έντονα χρώματα που όμως δεν προκαλούν κούραση στα μάτια.Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό το creative team στο περιοδικό αλλά τα μέλη του φαίνεται να έχουν δέσει καλά μεταξύ τους.Tέλος τα μελάνια του Rathburn δεν "πλακώνουν" τα σχέδια του Ottley,ούτε αλλάζουν τη βασική τους δομή ιδιαίτερα...

Έμεινα ευχαριστημένος από το πρώτο τεύχος,ελπίζω να συνεχίσουν το ίδιο δυναμικά και στα επόμενα,όποιες ανασφάλειες είχα για το πια θα ήταν η πορεία του Spidey στη μετά-Slott εποχή δείχνουν να έχουν εξαφανιστεί και περιμένω να διαβάσω και τα επόμενα τεύχη να τα ευχαριστηθώ εξ' ίσου, αν όχι καλύτερα με το πρώτο!!

Σπύρος Ανδριανός

Topolino e il Bip Bip -15 (Mίκυ Μάους Μπίπ Μπίπ 15)από Romano Scarpa

Επιτέλους μετά από αναμονή 1 περίπου χρόνου το ετήσιο ραντεβού μας με τους τόμους της Καθημερινής συνεχίζεται.Την Κυριακή 15 Ιουλίου η εφημερίδα μας έδωσε τον 8ο τόμο με 3 απολαυστικές ιστορίες,και με τις δύο πρώτες(Ο Ντόναλντ πράκτορας του FBI,Mπίπ Μπίπ 15)να είναι αδημοσίευτες στην Ελλάδα.Ενώ η τρίτη(οι Φακές της Βαβυλώνας)να έχει δημοσιευτεί και άλλες φορές(Μίκυ Μάους #77,Κλασικά # 36 και ΚΟΜΙΞ # 139)

Το άρθρο μου αφορά την δεύτερη ιστορία του τόμου αυτή του Μίκυ Μάους.Η ιστορία Μπίπ Μπίπ 15 σε σενάριο και σχέδιο από Romano Scarpa(με μελάνι στα σκίτσα από Rodolfo Cimino)δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ιταλικό Τopolino #257 στις 30 Οκτωβρίου 1960.Έχει 63 σελίδες ενώ δημοσιεύτηκε σε 2 μέρη(με το δεύτερο στο επόμενο τεύχος του περιοδικού στις 6 Νοεμβρίου 1960 #258) Έκτοτε αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές,ενώ στους ιταλικούς τόμους με τα άπαντα του Scarpa ο τόμος που την φιλοξενεί είναι ο 5ος(ο δικός μας ο 8ος)Τέλος να πούμε ότι ο χρωματισμός της ιστορίας στον τόμο ακολουθεί την αυθεντική έκδοση της ιστορίας,στην οποία όμως από λάθος ο Μπίπ Μπίπ(Αtominus στα ιταλικά)έχει ροζ χρώμα και όχι γαλάζιο όπως είναι το κανονικό του...

Το τεύχος του Topolino που δημοσιεύτηκε η ιστορία

H ιστορία όπως μας πληροφορεί και το εισαγωγικό σημείωμα του τόμου,δημιουργημένη στις αρχές της δεκαετίας του '60 και ένα χρόνο πριν ο πρώτος άνθρωπος ταξιδέψει στο διάστημα,αντικατοπτρίζει όλη αυτή τη φρενίτιδα και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ηνωμένες πολιτείες και τη Ρωσία,τη περίοδο του ψυχρού πολέμου,να ξεπεράσουν η μία την άλλη...
Υπόθεση: O Mπίπ Μπίπ στα διάφορα παιχνίδια που δημιουργεί για το μικρό ανιψιό του Μίκυ κατασκευάζει και ένα μικρό πύραυλο φωτονίων που εξουδετερώνει τη βαρύτητα των αντικειμένων με τα οποία έρχονται σε επαφή μαζί του.Το ονομάζουν Μπίπ Μπίπ 15 προς τιμήν του,ενώ την εφεύρεση την παρακολουθούν και στα κρυφά κατάσκοποι για λογαριασμό κάποιου...

Η original Ιταλική έκδοση της ιστορίας

Με ένα τυχαίο περιστατικό,η εφεύρεση αυτή γίνεται γνωστή σε όλους.Και φυσικά όλοι(από κυβερνήσεις,εφευρέτες και υπουργία τεχνολογίας μέχρι και κάθε λογής απατεώνες)θέλουν να την αποκτήσουν...Η ζωή των δύο φίλων γίνεται μέσα σε λίγες ώρες εφιάλτης...
Ο Mαύρος Πήτ(για λογαριασμό του οποίου κατασκόπευαν την εφεύρεση του Μπίπ Μπίπ)έχει ήδη τις πληροφορίες του και βάζει τους ανθρώπους του να απαγάγουν τον Μπίπ(ενώ εκείνος με τον Μίκυ έχουν φύγει από το Μίκυ Σίτυ για να γλυτώσουν από όλη αυτή την τρελή κατάσταση)με την απειλή να τον εξαφανίσει με ένα ακτινοτρόνιο που διαθέτει...(το μόνο που μπορεί να του κάνει κακό και να τον εξαφανίσει)..Ο Μίκυ νομίζοντας ότι ο Μπίπ Μπίπ έφυγε για τη τέταρτη διάσταση,κατηγορεί όλους όσους τις τελευταίες μέρες γέμισαν το σπίτι του με την παρουσία τους,ζητώντας την αποκλειστικότητα δικαιωμάτων του πυραύλου...

Ο Μαύρος Πήτ για να είναι σίγουρος ότι ο Μπίπ Μπίπ θα δουλέψει για εκείνον στέλνει και έναν καρατέκα,τον Κιμούρα(παρωδία του γνωστού)να γίνει η σκιά του Μίκυ..Όσο ο Μίκυ θα είναι καλά στην υγεία του,ο Μπίπ Μπίπ θα δουλέυει για τον Πήτ...Ο Κιμούρα κάνει τα πάντα για να διαφυλάξει την καλή κατάσταση του λίγο απρόσεκτου Μίκυ,αλλά κατά βάθος θέλει να παρακούσει ο Μπίπ Μπίπ τον Πήτ,για να μπορέσει να ξεπαστρέψει τον Μίκυ,άλλωστε είναι πιο εύκολο έτσι...
Ο Μίκυ ανακαλύπτει ότι ο Μπίπ Μπίπ έχει πέσει θύμα  απαγωγής,και απαγάγεται και ο ίδιος από τον Κιμούρα...Τον οδηγούν στο υποβρύχιο του Μαύρυ Πήτ(που θυμίζει άλλη μία κατασκευή του Μπίπ Μπίπ για τον Φέρντυ τον ανηψιό του Μίκυ)και εκεί με τρόμο ο Μίκυ θα ανακαλύψει ότι ο Μαύρος Πήτ έχει στήσει ολόκληρη μαζική παραγωγή πυραύλων Μπίπ Μπίπ 15 με σκοπό να τους πουλήσει σε όποια κυβέρνηση ή ιδιώτη του δώσει τα περισσότερα,οδηγώντας έτσι τον κόσμο στην καταστροφή άμα οι πύραυλοι πέσουν σε λάθος χέρια...Θα καταφέρει ο Μίκυ να σταματήσει έγκαιρα τα σατανικά του σχέδια;;;

H Αμερικάνικη έκδοση της ιστορίας

Ακόμα μία κλασική ιστορία του Romano Scarpa άξια αντιπροσωπευτική της ιταλικής σχολής των Disney.Καθαρόαιμη περιπέτεια με υπόθεση βγαλμένη μέσα από τις κατασκοπευτικές ταινίες δράσης του James Bond(όλη η σκηνή με το υποβρύχιο του Μαύρου Πήτ έχει μία Dr.No-esque ατμόσφαιρα)και αναφορές σε παλαιότερες ιστορίες του μεγάλου δάσκαλου Floyd Gottfredson όσο ν' αφορά το φόβο του να πέσει μια επικίνδυνη εφεύρεση στα λάθος χέρια...Σχεδιαστικά ο Scarpa ακόμα βρίσκεται στη πρώιμη περίοδο του,φανερά επηρεασμένος από αυτό του Gottfredson,αλλά με ένα δικό του στυλ το οποίο εξέλιξε ακόμα περισσότερο στο πέρασμα των χρόνων και δημιούργησε δική του σχολή...Οι ιστορίες με τον Μπίπ Μπίπ(δημιούργημα του ίδιου του Scarpa)θυμίζουν επίσης έντονα εκείνες του Μίκυ με τον Ήτα Βήτα και πάντα έχουν περισσότερο έντονο και το sci-fi στοιχείο.To τέλος αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στους αναγνώστες,κυρίως με τη σκέψη του τι μπορεί να προκληθεί όταν η (πέρα από την ανθρώπινη γνώση)δύναμη της τεχνολογίας χρησιμοποιηθεί από τα πιο ακατάλληλα πρόσωπα,καθώς επίσης  και η ατέρμονη δίψα του ανθρώπου για δύναμη,εξουσία,και το γεγονός ότι μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να την αποκτήσει με κάθε τρόπο...Επίσης βλέπουμε για μια ακόμα φορά την ηρωική πλευρά του Μίκυ ο οποίος αν και υστερεί σε μέγεθος και δύναμη από τον μεγαλύτερο σε όγκο Μαύρο Πήτ,τον χτυπάει με όλες του τις δυνάμεις με σκοπό να τον σταματήσει ακόμα και αν ο Πήτ δεν νοιώθει τα χτυπήματά του..Επίσης τον έξυπνο τρόπο που ο Μίκυ χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίσει και τον Κιμούρα,ο οποίος όμως θα βρει τον δάσκαλό του στο πρόσωπο του Μπίπ Μπίπ...

Μία κλασσική ιστορία που για χρόνια ήταν αδημοσίευτη στη χώρα μας,όπως άλλωστε και στους Αμερικανούς αναγνώστες(οι οποίοι την διάβασαν φέτος και αυτοί στους τόμους της Fantagraphics Disney Masters )και τώρα δίνεται η δυνατότητα να την διαβάσουμε και να απολαύσουμε για μια ακόμα φορά το τεράστιο ταλέντο ενός μεγάλου δημιουργού.

( Τα Disney-κά άρθρα μου τα βρίσκετε   και στο https://disneymastersgr.blogspot.com/ )

Σπύρος Ανδριανός

THE VISION από Tom King,Gabriel Hernadez Walta&Jordie Bellaire

THE VISION

“To assert as truth that which has no meaning is the core mission of humanity.” - The Vision

Ένας από τους καλύτερους τίτλους της Marvel το (όχι τόσο)μακρινό 2015(για να μην πω η καλύτερη της σειρά)σε ένα ακόμα reboot των τίτλων της με την επωνυμία All new All different Marvel,ήταν και το the Vision από τον Tom King.

Η σειρά κυκλοφόρησε σε 12 τεύχη(ως maxi series)από τον Νοέμβριο του 2015 μέχρι και τον Οκτώβριο του 2016 και αποτέλεσε όχι μόνο τη μεγαλύτερη έκπληξη του All new All different Reboot αλλά και μία από τις καλύτερες σειρές που παρουσίασε η Marvel εδώ και χρόνια...
Η σειρά ξεκινά με την αφήγηση ενός μυστηριώδους αφηγητή που ο αναγνώστης δεν γνωρίζει μέχρι το τελευταίο τεύχος της σειράς..

Ο Vision αποφασίζει να αποκτήσει τη δική του οικογένεια ξανά.Υπήρξε παντρεμένος με τη Scarlet Witch στο παρελθόν,είχαν και δύο παιδιά(δημιουργήματα των δυνάμεων της Witch)αλλά όλα χάθηκαν...Εδώ παρουσιάζεται μία δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσει μία οικογένεια "κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσιν" του.Πηγαίνει στο εργαστήριο που είχε δημιουργηθεί κάποτε και ο ίδιος από τον Ultron,το υπέρτατο ανδροειδές και εχθρό των Avengers με σκοπό να τους καταστρέψει στην πορεία έγινε βασικό τους μέλος(σώζοντας τον κόσμο υπολογισμένες 37 φορές σύμφωνα με τον ίδιο).Εκεί θα δημιουργήσει τη γυναίκα του Virginia και τα δύο παιδιά τους,ένα συνθετικό αγόρι τον Vin και μία συνθετική κόρη την Viv.Θα μετακομίσουν στην Alexandria της Virginia και θα προσπαθήσουν να ζήσουν μία κανονική ζωή...Τους επισκέπτονται ένα ζευγάρι μεσήλικων γειτόνων(τους φέρνουν και μπισκότα τα οποία οι Visions φυσικά δεν μπορούν να φάνε..),τα παιδιά πηγαίνουν στο τοπικό Γυμνάσιο(όπου φυσικά τους αντιμετωπίζουν σαν κάτι το αλλόκοτο και παράξενο)ο Vision φεύγει σαν καλός σύζυγος το πρωί για τη δουλειά(σώζοντας τον κόσμο με τους Avengers)και το βράδυ γυρίζει να περάσει τον υπόλοιπο χρόνο με την οικογένειά του...Όλα δείχνουν να είναι "φυσιολογικά" όσο φυσιολογική μπορεί να είναι η καθημερινότητα του Vision και της οικογένειας του...

΄Ολα μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι επιτίθεται (σε στιγμή απουσίας του Vision) ένας παλαιός εχθρός των Avengers και ειδικά δικός του, o Grim Reapper (αδερφός του Wonder Man του οποίου ο Vision μοιράζεται τα εγκεφαλικά κύτταρα από την δημιουργία του)και φέρνει την καταστροφή...Η Virginia για να προστατέψει την χτυπημένη σοβαρά κόρη της και το γιο της,πάνω σε άμυνα τον σκοτώνει...Αποφασίζει να θάψει το πτώμα και πείθει τον γιο της να μην αποκαλύψουν την αλήθεια στον σύζυγό της...Θα δώσουν μία διαφορετική εκδοχή των συμβάντων στον άντρα της...Εκείνος θα την δεχτεί,και μαζί με τη Virginia θα υπερασπιστούν το γιο τους σε ένα ατυχές συμβάν στο σχολείο με ένα συμμαθητή της αδελφής του...

Όλα δείχνουν ότι μπορούν να γυρίσουν πίσω στο φυσιολογικό(ακόμα και αν οι σκελετοί παραμένουν στη ντουλάπα,ή μάλλον θαμμένοι στο κήπο του σπιτιού..) μέχρι που η Virginia λαμβάνει ένα πακέτο στο οποίο ένα κινητό δείχνει το βίντεο που η ίδια ξεφορτώνεται το πτώμα...Κάποιος ξέρει,κάποιος εκβιάζει τη γαλήνη του σπιτιού της,και η Virginia δεν θα το επιτρέψει αυτό...Και θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει αυτή τη γαλήνη στο σπιτικό της...

Σίγουρα όχι το τυπικό super hero κόμικ που θα διαβάσει ο αναγνώστης.Αν και ο King μέσα από τη γραφή του δείχνει να σέβεται την ιστορία του χαρακτήρα και να ακολουθεί πιστά το continuity,η ιστορία που γράφει κάθε άλλο παρά για σούπερ ήρωα είναι...Ο αναγνώστης από την αρχή έχει αυτή την αίσθηση ότι κάτι δεν θα πάει καλά στο όλο "εγχείρημα",υπάρχει ένας  φόβος και ένας εσωτερικός τρόμος που υποβόσκει για το που θα οδηγηθούν τα πράγματα καθώς το ένα γεγονός φέρνει το άλλο και όλα γίνονται μία χιονοστιβάδα που θα καταπλακώσει τους πρωταγωνιστές αυτής της "μοντέρνας" τραγωδίας...

Σκοτεινό και μελαγχολικό το Vision δεν είναι μόνο η ιστορία ενός άντρα(έστω και συνθετικού)που απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο,προσπάθησε να δημιουργήσει το δικό του..Μέσα από τις ζωές τόσο του ίδιου όσο και των μελών της οικογένειά του που απλά θέλουν να ζήσουν σαν "φυσιολογικοί" άνθρωποι βλέπουμε τις δικές μας επιθυμίες,απογοητεύσεις και σκληρές αλήθειες της ζωής μας...Μπορεί να μην είναι τέλειοι(όπως και εμείς και κανένας μας άλλωστε)αλλά προσπαθούν να είναι μαζί,ενωμένοι σαν οικογένεια όπως πρέπει να είμαστε όλοι μας...Ο Κing δημιουργεί μία αριστουργηματική σειρά θέτοντας ερωτήματα για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι,για το πώς αντιδρά η κοινωνία στη διαφορετικότητα,ενώ μέσα από ένα σατυρικό και γλυκόπικρο πρίσμα ασκεί μία κριτική για τις αξίες,την ανθρωπότητα,το ρατσισμό,τη ζωή και το θάνατο...Ίσως το πιο Vertigo meets Image κόμικ που έβγαλε η Marvel τα τελευταία χρόνια...Ο Κing ανανεώνει το μύθο του Vision όπως ακριβώς έκαναν ο Gaiman ή ο Moore με την Black Orchid&Swamp Thing αντίστοιχα..

Τα σχέδια του Garbiel Hernandez Walta λιτά,με απλή γραμμή,ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος της ιστορίας και υπέροχα εξώφυλλα έξυπνα στη σύλληψη παίζουν έξυπνα στο μάτι του αναγνώστη.Υπέροχη δουλειά όμως έχει γίνει και στα χρώματα από την Jordie Bellaire που νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες colorist που έχει αυτή τη στιγμή η βιομηχανία των κόμικ.Τα χρώματα αλλάζουν ανάλογα με τη σκηνή,τα συναισθήματα,την τροπή των γεγονότων από φωτεινά και έντονα(στην αρχή)σε σκοτεινούς τόνους και περισσότερο μουντά όσο η ιστορία εξελίσσεται...Το αποτέλεσμα όμως για αυτή την υπέροχη δουλειά είναι φυσικά ομαδικό.

Το Vision δεν είναι μόνο η πολύ καλή δουλειά ενός ανθρώπου και μόνο.Δεν είναι μόνο η εξαιρετική γραφή του King ή τα καταπληκτικά χρώματα της Bellaire στα υπέροχα σχέδια του Walta.Όλοι τους προσφέρουν το ίδιο στο να δημιουργηθεί αυτό το εικονογραφημένο διαμαντάκι όπως ακριβώς δουλεύουν/συνεργάζονται μία ενωμένη οικογένεια στη καθημερινή της ζωή.

H σειρά βγήκε και σε director's cut με τα original εξώφυλλα(και αυτά που δεν χρησιμοποιήθηκαν+variants) καθώς και τα προσχέδια του Walta και το original script του King.Μία εκπληκτική σειρά που δεν θα πρέπει να λείπει από καμία συλλογή.Ο Κing δείχνει ότι ακόμα και ένα κόμικ στις μέρες μας με πρωταγωνιστή έναν ήρωα των mainstream super hero comics μπορεί να είναι πραγματικά ενδιαφέρον και εξαιρετικό όταν γραφτεί σωστά,και όταν έχει μία ανθρώπινη ιστορία να πει.

Σπύρος Ανδριανός