Τετάρτη 10 Μαΐου 2023

Silver Surfer - Παραβολή (Εκδόσεις Μικρός ήρως)

 Silver Surfer - Παραβολή

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός


''Αλλα ποτέ μου δε θα σταματήσω να ψάχνω για μία όαση λογικής σε αυτή την έρημο τρέλας που οι άνθρωποι αποκαλούν Γη…''




Μέσα στο Μάιο πραγματοποιούνται δύο από τα σημαντικότερα φεστιβάλ κομικ της χώρας τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη και οι εκδόσεις τόσο από δημιουργούς όσο και από τις εκδοτικές είναι πάρα πολλές. Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως λοιπόν δε θα μπορούσαν να μην παρουσιάσουν πολλές εκδόσεις τόσο Ελλήνων όσο και ξένων δημιουργών στον ήδη πλούσιο κατάλογό τους. Σήμερα θα σταθώ σε ένα κομικ που κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες και που είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, του Silver Surfer Παραβολή(Parable) που άφησε πραγματικά εποχή… To original κομικ κυκλοφόρησε σε δύο τεύχη τον Δεκέμβριο του 1988 και τον Γενάρη του 1989,μέσα από το τότε πιο "ενήλικο" και copyright owned imprint της Μarvel, την Epic,κλείνοντας ίσως με τον καλύτερο τρόπο μία δεκαετία στην οποία τα κόμικς με δημιουργίες όπως το Watchmen ή το Dark Knight Returns για πολλούς πέρασαν στην "ενηλικίωση" τους..Και φυσικά ένωνε δύο πολύ μεγάλους δημιουργούς και θρύλους της 9ης τέχνης τον Stan Lee(σενάριο) και Moebius(σχέδιο).

Η αμερικάνικη συγκεντρωτική έκδοση 


Το Parable(Παραβολή) αποτελεί μία σημαντική συνεργασία ανάμεσα σε έναν σπουδαίο Αμερικανό συγγραφέα που δημιούργησε ένα ολόκληρο σύμπαν και έναν επίσης σπουδαίο Ευρωπαίο σχεδιαστή που σχεδιάζει σαν από άλλο σύμπαν και αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος και μόνο να διαβάσει κανείς αυτό το κομικ. Όλες οι αντιλήψεις και τα πιστεύω του Stan Lee για τη θρησκεία, την ανθρώπινη φύση, την κοινωνία, την κατάχρηση εξουσίας... Το μήνυμα του Stan Lee έγκειται στο ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι υπεράνω κανενός άλλου. Και η βασική κριτική του στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διψούν για χειραφέτηση, θέλουν πάντα κάποιον που θα τον χρίσουν αρχηγό, να τους καθοδηγεί...Πάντα θα περιμένουν κάποιον σωτήρα, αντί να προσπαθήσουν να σώσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους..Παρά τα όποια σεναριακά κλισέ που δεν καταφέρνει να αποφύγει πάντα ο Lee,και ίσως κάποιες υπερβολές στους πομπώδεις και φλύαρους διαλόγους/μονολόγους, το Parable είναι ίσως από τις πιο ώριμες και σοβαρές δουλειές του Lee της δεκαετίας του '80.

Φυσικά ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στα εξωπραγματικά σχέδια του Moebius(Jean Giraud)που πραγματικά αδικούνται από την εκτύπωση και τα χρώματα της original έκδοσης(προτιμήστε το trade)αλλά για μια ακόμα φορά δείχνουν το αστείρευτο ταλέντο ενός μεγάλου σχεδιαστή. Δεν θα μπορούσε να έχει βρει καλύτερο συνεργάτη ο Stan Lee για να αποτυπώσει στις σελίδες του αυτή την ιστορία που ήθελε να γράψει.

Όσοι από εσάς αγαπήσατε τα φουτουριστικά και καλοσχεδιασμένα panels του L'Inkal εδώ θα βρείτε τον Moebius που ξέρετε και γνωρίζετε, σε μεγάλα σχεδιαστικά κέφια. Η ψυχρότητα στο πρόσωπο του Galactus,οι τέλειες ανατομίες σωμάτων και οι σκηνές μάχες όλα δίνονται με τόσο τέλειο δημιουργικά τρόπο μέσα από τη πένα του μεγάλου αυτού σχεδιαστή. Πραγματικά μία σπουδαία συνεργασία που άνοιγε νέους δρόμους και προοπτικές και για επόμενες τέτοιου είδους στο χώρο της 9ης τέχνης.


To Parable(Παραβολή),πρωτοποριακό για την εποχή του, κέρδισε το βραβείο Eisner για καλύτερη mini σειρά το 1989 και ακόμα και σήμερα φαντάζει επίκαιρο και φρέσκο τόσα χρόνια μετά τη κυκλοφορία του..Και οι πάντοτε ποιοτικές εκδόσεις Μικρός Ήρως δε θα μπορούσαν να μην προσθέσουν αυτό το εκπληκτικό κόμικ στο κατάλογο με τις πάντα προσεγμένες εκδόσεις τους.Σε πολύ καλή μετάφραση/απόδοση του βετεράνου του χώρου Γαβριήλ Τομπαλίδη(που έκανε για μια ακόμα φορά μια πολύ σωστή επιλογή)το Parable δεν απευθύνεται μόνο στους fan των υπερηρωικών κομικ και ούτε ζητά από τον αναγνώστη να γνωρίζει όλη την ιστορία του χαρακτήρα ή του σύμπαντος της Marvel. Aντίθετα είναι φιλικό αναγνωστικά σε όποιον θέλει να διαβάσει μια πολύ καλή ιστορία που έχει μέσα στις σχετικά λίγες σελίδες της πολλά να πει. Στις τελευταίες σελίδες ο ίδιος ο Moebius εξιστορεί το πως έγινε η συνεργασία του με τον Lee,μέσα από προσωπικές του εξιστορήσεις που τις συνοδεύουν τα αρχικά προσχέδια, πράγμα που δίνει περισσότερες λεπτομέρειες στον αναγνώστη για τη δημιουργία του κομικ, και τον βάζει περισσότερο στο κλίμα συνεργασίας μεταξύ των δύο μεγάλων δημιουργών.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο lettering και τη γραφιστική επιμέλεια της πολύ ταλαντούχας Τίνας Χελιώτη που για μία ακόμα φορά εντυπωσιάζει με τις ικανότητες της και αποδεικνύει γιατί είναι σταθερή αξία και συνεργάτιδα της εκδοτικής, που τον τελευταίο καιρό εκδίδει ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο χώρος της 9ης τέχνης και συνεχώς διαγράφει μία ανοδική πορεία στο χώρο των κομικ εκδόσεων.O Λεωκράτης Ανεμοδουράς έχει τους καλύτερους συνεργάτες και αυτό φαίνεται στην ποιότητα κάθε έκδοσης που μας προσφέρουν. Και αυτή η έκδοση δε θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση. Σε πάρα πολύ προσιτή τιμή για αυτά που προσφέρει(και δεν είναι και λίγα αφού μία μόνο ματιά στην ποιότητα χαρτιού και εκτύπωσης θα σας πείσει) εύχομαι να δούμε και άλλες τέτοιες εκδόσεις από το κόσμο τόσο της Marvel όσο και της DC,μαζί με τις ήδη καθιερωμένες εκδόσεις της εταιρείας(τίτλοι Bonneli,Image,ΓαλλοΒελγικά BD κ.α.)που θα συνεχίσουν να μας κρατούν πολλές ώρες αναγνωστικής συντροφιάς.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022

The Spirit (Daily Comic Strip Edition) από Will Eisner,Lou Fine&Jack Cole

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός



''Το comic strip…δεν είναι πια ένα κόμικ αλλά, στην πραγματικότητα, ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα. Είναι νέο και ακατέργαστο στη μορφή του μόλις τώρα, αλλά έχει υλικό για απεριόριστη και έξυπνη ανάπτυξη..''  – Will Eisner 





Για το Spirit θα μπορούσαμε να γράφουμε ατελείωτα κείμενα. Και νομίζω ότι έχουν χυθεί τόνοι μελανιού(και όχι μόνο) για να παρουσιαστεί και να εξηγηθεί το φαινόμενο Will Eisner και Spirit. Το πανέξυπνο σενάριο, πάντα σε γρήγορους καταιγιστικούς ρυθμούς, οι ολοζώντανοι χαρακτήρες του και η εναλλαγή χιούμορ και δράματος, καθώς και τα hard boiled/noir στοιχεία του(σε συνδυασμό με πολλά άλλα είδη όπως police crime,mystery,love drama,horror κ.τ.λ.). Αλλά το σημαντικότερο στοιχείο είναι η οπτική/καλλιτεχνική του πλευρά. 



Απλά χάρμα οφθαλμών. Design και σχεδιασμός έτη φωτός μπροστά από την εποχή του, πρωτοποριακές φωτοσκιάσεις και μεταβάσεις ανάμεσα στα panels που έκαναν τον αναγνώστη(όπως και τον δημιουργό άλλωστε) να βλέπει τη σελίδα σαν σύνολο. Σε πολλές ιστορίες, χρησιμοποιεί καινοτόμες προοπτικές, δουλειές με σκιές, γωνίες πλαισίωσης και χρώματα για να ενισχύσει μια σκληρή ατμόσφαιρα…Τίποτα από ότι είχαν διαβάσει ή συνηθίσει να διαβάζουν οι αναγνώστες μέχρι τότε..

Αν και στο καθημερινό strip που «έτρεξε» στις εφημερίδες από τις 13 Οκτωβρίου του 1941 μέχρι και τις 11 Μαρτίου του 1944 η καλλιτεχνική «ελευθερία» του Einser(και των βοηθών του Lou Fine&Jack Cole που επίσης ανέλαβαν τη σειρά αργότερα) περιορίστηκε αρκετά μέσα σε 4 panels,(πράγμα που επ’ ουδενί δεν συνέβαινε στις ολόκληρες σελίδες που είχε μάθει να δουλεύει).



Είναι αλήθεια ότι οι καθημερινές περιπέτειες σε 4 μόλις panel, δεν ήταν η προτιμώμενη τελικά μορφή αφήγησης του Eisner και για προφανείς λόγους αυτές οι ιστορίες στερούνται της εκπληκτικής διάταξης της σελίδας που οι αναγνώστες έβλεπαν στις ιστορίες του σε κόμικ περιοδικό. Παρόλα αυτά η καλλιτεχνική διάνοια ενός μεγάλου δημιουργού όπως ο Eisner δεν μπορεί να εξαλειφθεί όσο και αν περιοριστεί στις ανάγκες ενός καθημερινού comic strip τεσσάρων καρέ.


Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

Kill or be Killed από Ed Brubaker & Sean Phillips

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός


''Τhe World went insane before I did..I'm just adapting to the new reality...'' - Dylan


Στον υπέροχο κόσμο της 9ης τέχνης υπάρχουν εκείνοι οι δημιουργοί που συνεργάζονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μία ιστορία απλά και μόνο γιατί έτσι τους ζητήθηκε από την εταιρεία τους, και υπάρχουν και οι δημιουργοί που ουσιαστικά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και δουλεύουν σαν μία αυτόνομη δύναμη. Τα παραδείγματα πολλά :  Lee- Kirby, Goscinny-Uderzo,Ennis-Dillon, Loeb-Sale, Koike-Kojima και με σιγουριά μπορούμε να προσθέσουμε στη λίστα και το εκπληκτικό δίδυμο των Ed Brubaker και Sean Phillips που μας έχουν δώσει σπουδαίες δουλειές όπως τα Criminal, the Fade Out, Fatale και το επίσης εξαιρετικό Κill or Be Killed για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα.




To Kill or be Killed κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2016 από την Image και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2018 ολοκληρωμένο σε 20 τεύχη. Η ιστορία του σχετικά απλή αλλά άκρως εθιστική!!



Ο Dylan ένας συνηθισμένος νεαρός κάπου κοντά στα τριάντα, νιώθει ότι η ζωή του δεν οδηγεί πουθενά...Ερωτευμένος με την Kira,τη κοπέλα του συγκάτοικου και καλύτερου του φίλου Mason,και κουρασμένος από έναν κόσμο που συνεχώς τον απογοητεύει αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του πηδώντας από ένα κτίριο....Για έναν όμως περίεργο λόγο δε σκοτώνεται!!Το ίδιο εκείνο βράδυ της απόπειρας, τον επισκέπτεται ένας δαίμονας που ισχυρίζεται ότι χάρισε τη ζωή του Dylan. Ο δαίμονας λέει ότι ο Dylan πρέπει τώρα να σκοτώνει ένα άτομο για κάθε επιπλέον μήνα που θέλει να ζήσει...Εκείνα τα άτομα που είναι ένοχα για αξιόποινες πράξεις αλλά κυκλοφορούν ελεύθερα με την ανοχή (ή την άγνοια όπως το πάρει κανείς) της κοινωνίας στην οποία ζουν...Και όταν ο Dylan πάρει το νόμο στα χέρια του θα βρεθεί σε απρόσμενους μπελάδες  όταν θα μπει στόχαστρο τόσο της αστυνομίας όσο και της Ρωσικής μαφίας, που τον κυνηγούν ανελέητα αλλά και μίας πανέξυπνης ντετέκτιβ της Lily Sharpe που βλέπει την όλη ιστορία σαν ευκαιρία να κάνει καριέρα στο σώμα, και να σταματήσει έναν επικίνδυνο όπως όλα δείχνουν αυτόκλητο εκδικητή...




Παντρεύοντας τον υπερφυσικό τρόμο με το noir και την καταιγιστική δράση με το ψυχολογικό δράμα, όπως άλλωστε και σε προηγούμενες δουλειές τους(Fatale)οι Brubaker και Phillips μας παραδίδουν μία  πολύ καλά ειπωμένη  ιστορία για την διεφθαρμένη κοινωνία, την οικογένεια, το άγχος της επιβίωσης και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ψυχικές ασθένειες. Επίσης ο Brubaker μέσο του Dylan(που είναι και ο βασικός αφηγητής της ιστορίας κάνοντας της έτσι πιο άμεση και αληθινή στον αναγνώστη) εκφράζει την υποκαίουσα πικρία του για μία Αμερική που μοιάζει να έχει χάσει πλέον τα ιδανικά της. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι γρήγορη, χωρίς να κάνει ιδιαίτερη ''κοιλιά" ακόμα και σε άστοχες λεπτομέρειες, με πολλά και απίθανα plot twists και τα cliffhanger σχεδόν σε κάθε τελευταία σελίδα του τεύχους να σε κάνουν να διψάς για τη συνέχεια, σε σημείο που δε μπορώ να φανταστώ(εγώ πήρα τα trade)πως θα ήταν για εμένα να περιμένω κάθε μήνα το επόμενο τεύχος. Στους μονολόγους του Dylan ο αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνει περισσότερο μέσα στη ταραγμένη ψυχή του πρωταγωνιστή, που δεν είναι ο κλασικός



 Προκλητικό, κυνικό, πολυεπίπεδο, συναισθηματικό, ωμά βίαιο αλλά και τρυφερό, χειριστικό, σκληρό και ευαίσθητο αλλά συνάμα και τραγικό όσο και βαθιά ανθρώπινο, κάποιες φορές περισσότερο φλύαρο ίσως από όσο χρειάζεται, το Kill or Be Killed είναι το κόμικ εκείνο που δώσει τροφή για σκέψη για πολύ καιρό αφότου το ολοκληρώσετε. Σε ορισμένες φάσεις το κόμικ θυμίζει την ταινία Taxi Driver του Scorcese, αλλά άνετα θα μπορούσε να έχει επηρεαστεί από αυτό και ο Todd Phillips για τη δική του ταινία Joker.

Τα σχέδια του Phillips για μία ακόμα φορά είναι χάρμα οφθαλμών και κατά τη προσωπική μου γνώμη μαζί με το Fade Out πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του καλλιτέχνη. Η ρεαλιστικότητα των σχεδίων του είναι εντυπωσιακή ενώ το παιχνίδι με τις σκιές τονίζουν τη σκοτεινή πλευρά τόσο στη ψυχή του πρωταγωνιστή, όσο και στον κόσμο που τον περιβάλλει. Σε αυτό βοηθάνε επίσης τα ολοζώντανα χρώματα της Elizabeth Breitweiser.

Το 2017, η σειρά ήταν υποψήφια για 4 Βραβεία Eisner στις κατηγορίες "Καλύτερη Συνεχιζόμενη Σειρά", "Καλύτερος Σεναριογράφος", "Καλύτερος Καλλιτέχνης Εξωφύλλου" και "Καλύτερος Χρωματισμός". Ο Phillips ήταν επίσης υποψήφιος για το "Καλύτερος σχεδιαστής/μελανωτής" στα Βραβεία Eisner 2019.




Τα 20 τεύχη κυκλοφορούν σε 4 trades και σε μία Deluxe Edition που έχει το κόμικ ολοκληρωμένο..Η σειρά κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως(Πρώτα δημοσιεύτηκε στο βραχύβιο περιοδικό Non Stop Comics και στη συνέχεια σε δύο άλμπουμ που συγκεντρώνουν όλα τα τεύχη)σε άριστη μετάφραση και απόδοση από τον Γαβριήλ Τομπαλίδη.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022

Skits@kia Friend's Edition # 29 - Ερμιόνη Τρεμούλη

 Σήμερα θα σας παρουσιάσω μία νέα καλλιτέχνιδα, αυτοδίδακτη, που παρόλο το νεαρό της ηλικίας της (μόλις 17 ετών) έχει ταλέντο που θα ζήλευαν πολλοί ''βετεράνοι'' του χώρου. Τη γνώρισα με την γυναίκα μου στο φετινό Japan Festival και εντυπωσιαστήκαμε με το πόσο μεγάλο ταλέντο μπορεί να κρύβει αυτό το τόσο ευγενικό και απλό κορίτσι. Παρακάτω σας συστήνεται με δικά της λόγια.


Είμαι Ερμιόνη Τρεμούλη , μια αυτοδίδακτη 17χρονη από την Αθήνα, με μανία να σχεδιάζω πρόσωπογραφιες, χαρακτήρες comic ,anime, manga ,στο χέρι ,χρησιμοποιώντας απλα ένα μολύβι, ξύλομπογιές η και στυλό. 

Χρησιμοποιώ ποικίλα υλικά σε οποιαδήποτε επιφάνεια π.χ χαρτί, καμβά, ξύλο γυαλί κτλ.

Είμαι ανοιχτή στο digital art και σε οποιαδήποτε άλλη πρόταση. 

Για παράδειγμα έχω ήδη μετατρέψει όλες μου τις barbie σε αγαπημένους κινηματογραφικούς ήρωες.

www.tiktok.com/@ermioni_art

https://instagram.com/ermioni_art





Εδώ η μετατροπή της Barbie & του Ken σε χαρακτήρες της Suicide Squad.Όταν η φαντασία συναντά τη δημιουργία...

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2022

Avengers the Korvac Saga από Jim Shooter & George Perez

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Το σωτήριον έτος 1978 δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της Marvel στα πρώτα τους βήματα τότε στην εταιρεία,o Jim Shooter και ο πρόσφατα αδικοχαμένος George Perez,συνεργάζονται για να μας παραδώσουν μία από τις πιο επικές ιστορίες των Avengers όχι μόνο στα 70’s αλλά ίσως και από την εποχή των Lee-Kirby-Thomas…Μία επικών προδιαγραφών ιστορία που κατάφερε να κερδίσει επάξια τη θέση της στο hall of fame μεγάλων και κλασσικών ιστοριών της εταιρείας μέσα στα επόμενα χρόνια.




Ο Korvac ήταν σκλάβος του εξωγήινου λαού των Badoon μέχρι που χρησιμοποίησε τη δική τους τεχνολογία για να απελευθερωθεί. Συγκεντρώνοντας μεγάλη δύναμη στην πορεία, ταξιδεύει από τον 30ο αιώνα στην εποχή μας, σκοπεύοντας να ξαναφτιάξει τον κόσμο(αν νομίζεται ότι το Terminator του Cameron ήταν πρωτότυπη ιδέα think again!!), φέρνοντάς τον σε σύγκρουση τόσο με τους Avengers όσο και με τους Guardians of the Galaxy...




Μία από τις επικότερες ιστορίες των Avengers(εκτυλίσσεται στα τεύχη # 167- 177 της σειράς από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 1978 αλλά στο Thor annual 6 τον Ιούνιο του 1977 έχουμε το πρελούδιο της) στη δεκαετία του '70 και για εμένα προπομπός του Secret Wars,του πρώτου μεγάλου event της Marvel που έγραψε ο Shooter σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα.. Πολλοί χαρακτήρες(από τους Avengers και τους Guardians of the Galaxy μέχρι τον αδικοχαμένο Captain Marvel)επικές μάχες και μεγάλες ανατροπές, με έναν παντοδύναμο villain που μέσα σε λίγα τεύχη εδραιώνεται σαν μεγάλος και κλασσικός κακός στον κόσμο των Εκδικητών, καταιγιστική δράση, έξυπνη ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά και ..κωμικές στιγμές(όπως όταν οι ήρωες μπαίνουν σε μεταφορικό μέσον ενώ πολλοί από αυτούς μπορούν και πετάνε..)το Avengers the Korvac Saga είναι φτιαγμένο από τη στόφα των κλασικών εκείνων ιστοριών που μόνο ο οίκος των ιδεών θα μπορούσε να δώσει!!H ιστορία χτίζεται αργά, μέσα από πολλές υποπλοκές, και υπάρχουν πολλές παράπλευρες ιστορίες με εμφανίσεις και άλλων villain(Ultron) σε ολόκληρη τη διάρκεια εξέλιξής της.Η αντίθεση χαρακτήρων μεταξύ Captain America και Iron Man που θα κορυφωθεί δεκαετίες αργότερα στο Civil War,το πόσο ‘’ευάλωτος’’ νιώθει ο Captain America που ως στρατιώτης μίας άλλης εποχής και διαφορετικού πολέμου καλείται να αντιμετωπίσει μία κοσμική απειλή, η προσθήκη και ανάπτυξη του χαρακτήρα της Jocasta που όπως και ο Vision θεωρείται ‘’απόβλητη’’ στον κόσμο των ανθρώπων, ο φόβος του Simon Williams(Wonder Man)να μη πεθάνει για δεύτερη φορά..




Bέβαια με τα σημερινά δεδομένα και όλο το political correctness ίσως μερικοί βρούνε μερικές σεξιστικά (έως σοβινιστικά) στερεότυπα που κυριαρχούσαν στα περισσότερα κόμικ της εποχής εκείνης(και των προηγούμενων δεκαετιών) καθώς και την δύσκολη(για πολλούς αναγνώστες) ανάπτυξη των χαρακτήρων(ειδικά και όταν έχεις να κάνεις με τόσους πολλούς μαζεμένους, αν και νομίζω ότι ο Shooter τα κατάφερε περίφημα δείχνοντας τις μεταξύ των μελών αντιθέσεις)αλλά τόσο το εκπληκτικό art του Perez(άλλοι καλλιτέχνες που σχεδιάζουν είναι οι Sal Buscema και David Wenzel σε μελάνια των Klaus Janson, Pablo Marcos,και Ricardo Villamonte- που παρά τις σχεδιαστικές τους διαφορές από τον Perez συνεχίζουν σχεδιαστικά αξιοπρεπέστατα την ιστορία )που ουσιαστικά αποτελούσε για τον καλλιτέχνη προθέρμανση για σειρές όπως το Marvel vs DC χρόνια αργότερα και τον καθιέρωνε σε σχεδιαστή ειδικά για μεγάλα events, όσο και το γεγονός ότι ίσως άνοιξε το δρόμο για τα μελλοντικά crossovers Και big events της εταιρείας ,θα τους αποζημιώσει...




Μαζί με τίτλους όπως τα Captain Marvel&Warlock του Starlin,τα Captain America Των Englehart&Buscema,το Omega the Unkwown και Howard the Duck του Gerber τα Tomb of Dracula των Conway/Goodwin&Colan,το Avengers the Korvac Saga θεωρείται όχι μόνο μία από τις καλύτερες ιστορίες των Earth’s Mightiset Heroes, αλλά ένα πραγματικό ορόσημο που κάθε φαν του κόσμου της Marvel(και όχι μόνο)αλλά και γενικότερα των υπερηρωικών κόμικ πρέπει να διαβάσει και να έχει στη συλλογή του.

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

Doctor Strange από Steve Englehart&Frank Brunner

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '70.Η ψυχεδελική έκρηξη των 60's έχει αφήσει έντονα τα σημάδια της ακόμα στους περισσότερους δημιουργούς(βλέπε Starlin στον Captain Marvel και ειδικά στον Warlock,καθώς και όλες σχεδόν τις δουλειές του Steve Gerber με έμφαση κυρίως στον Man Thing και Omega).




Στο Marvel Premiere(και συγκεκριμένα στο #4 της σειράς σε αρχικά σενάριο των Roy Thomas/Archie Goodwin και σχέδιο από Barry Windsor -Smith) έχει έρθει η στιγμή για την πανηγυρική επιστροφή του μεγαλύτερου ίσως εκπροσώπου της ψυχεδελικής δημιουργίας της προηγούμενης δεκαετίας που δεν είναι άλλος από τον άρχοντα των μυστικιστικών τεχνών(άλλοτε μαύρης μαγείας)τον Doctor Strange...



Kαι ο Doctor έδειξε ότι αυτή τη φορά είχε έρθει για να μείνει!!Mετά από 3-4 "αναγνωριστικές/επαναπροσδιοριστικές" ιστορίες γραμμένες επίσης και από τον Gardner Fox(σε σχέδια των Mike Ploog και Jim Starlin!!)στο τεύχος #9 της σειράς η "μαγεία" αρχίζει...

 Τι να πρωτοπούμε για αυτή τη σειρά του αγαπημένου μας μάγου; Ότι καλύτερο έχει γραφτεί για τον Doctor Strange από τη ψυχεδελική εποχή των Lee&Ditko.Εδώ ο Englehart(που σε αυτή τη δεκαετία μας έδωσε τις ωραιότερες δουλειές του όπως και το εκπληκτικό του run στον Captain America)μένει πιστός στο πνεύμα του μεγάλου Stan Lee,αλλά εμπλουτίζει τις ιστορίες του και με Λαβκραφτικό horror,fantasy και religion  themes(εμφανής η κριτική του Englehart στις θρησκευτικές οργανώσεις) ,παρουσιάζοντας τις επικές μάχες του Stephen ενάντια εχθρών όπως Suma Gorath,Baron Mordo,Sise-Neg,Silver Dagger ακόμα και του ίδιου του...Θανάτου(Death!!).



Χάρμα οφθαλμών τα τεύχη που είναι σχεδιασμένα από τον Frank Brunner του οποίου οι σχεδιαστικές επιρροές από τον(πρόσφατα χαμένο) Neal Adams είναι εμφανείς. Ο Strange ταξιδεύει στον χώρο, στο χρόνο, σε άλλες διαστάσεις, ακόμη και στην «εξωπραγματικότητα» πριν έρθει τελικά αντιμέτωπος με τον Θάνατο, και το χαμό του μέντορά του Ancient One, μέσα σε ένα ψυχεδελικό και μυστικιστικό κρεσέντο από έναν Englehart σε μεγάλα κέφια.Δεν θα ήταν καθόλου τυχαίο ο Sam Raimi να είχε στο νου του αυτές τις ιστορίες όταν γύριζε το δικό του Doctor Strange in the Multiverse of Madness..

Άνετα το εκπληκτικό αυτό run το τοποθετώ μέσα στους 10 καλύτερους τίτλους που έβγαλε η Marvel στη δεκαετία του '70 όταν πραγματικά έπαιζε χωρίς αντίπαλο στο παιχνίδι των εντυπώσεων και των καλών εκδόσεων...

Σάββατο 26 Μαρτίου 2022

Omega the Unknown των Steve Gerber,Mary Skrenes και Jim Mooney

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Έχοντας μεγαλουργήσει στα Man Thing και Howard the Duck o Steve Gerber παρουσιάζει το 1976 τον Omega the Unknown, που ουσιαστικά αναλαμβάνει εν λευκό, για να παρουσιάσει το προσωπικό του όραμα για το πως θα έπρεπε να γράφονται πλέον τα κόμικς , τα οποία ήδη έχουν δώσει τα πρώτα σημάδια ενηλικίωσης παρά τους περιορισμούς του κώδικα δεοντολογίας που τα δεσμεύουν. 




Πιο προσωπικό έργο και από το Man Thing,με λιγότερη ψυχεδέλεια, χωρίς το κωμικό και σατυρικό στοιχείο του Howard,αλλά με περισσότερο προβληματισμό το Omega the Unknown, έχει έναν υπαρξιακό πυρήνα όπου ο τρόμος, η απογοήτευση, η μοναξιά και η απώλεια ταυτότητας εξερευνώνται όλα για πρώτη ίσως φορά τόσο σοβαρά, αλλά με συναρπαστικό τρόπο μέσα από γοητευτικούς, εκπληκτικούς και περίπλοκους χαρακτήρες. 



Μέσα σε 10 μόλις τεύχη ο Gerber δημιουργεί ένα ασυνήθιστο κόμικ για πραγματικούς ανθρώπους, τα προσωπικά τους προβλήματα και υπερήρωες από παράξενες, μακρινές διαστάσεις που σχολιάζουν διορατικά την τρέλα του κόσμου μας. Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Neal Gaiman θα έγραφε το «Sandman», ένα χρόνο αργότερα, ο Peter Milligan θα ξεκινήσει το «Shade: The Changing Man» και τρία χρόνια μετά, ο Sam Kieth θα έγραφε το «The Maxx», που όλα ασχολούνται με “πραγματικούς’’ ανθρώπους, τα προσωπικά τους προβλήματα και  από άλλες διαστάσεις που σχολιάζουν διορατικά την τρέλα του κόσμου μας!!Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο Gebrer άνοιξε το δρόμο για την ενηλικίωση των υπερηρωικών(και μη) κόμικ μία δεκαετία πριν εμφανιστούν τα Watchmen,Maus και Dark Knight Returns με τα οποία ο κόσμος άρχισε να βλέπει με διαφορετικό μάτι τα κόμικς τα οποία δεν ήταν αποκλειστικό ανάγνωσμα για παιδιά όπως πίστευαν κάποιοι μέχρι τότε…Ο μεγάλος αυτός δημιουργός μέσα από το Omega(ή το Howard the Duck και το Man Thing) έδειξε ότι ήταν δυνατό να γράψεις κόμικ με διαφορετικό τρόπο, αρκεί να είσαι διατεθειμένος να σκεφτείς τα κόμικ στο έναν διαφορετικό τρόπο!! 




Δυστυχώς το όραμα του Gerber δε βρήκε και την ανάλογη ανταπόκριση στις πωλήσεις με αποτέλεσμα να σταματήσει στα 10 τεύχη(πάνω στο καλύτερο cliffhanger), ενώ κάποια συνέχεια της ιστορίας που επιχειρήθηκε σε μελλοντικό τεύχος των Defenders(γραμμένη όμως από άλλον συγγραφέα τον Steven Grant και όχι από τον Gerber που είχε φύγει από τη Μarvel και θα ξεκινούσε έναν αγώνα για τη πατρότητα του Howard) μάλλον ως "ξεπέτα" και ιεροσυλία μπορεί να θεωρηθεί. Φαίνεται ίσως ότι το αναγνωστικό κοινό αν και επιθυμούσε την ενηλικίωση των κόμικ δεν ήταν ίσως έτοιμο ακόμα να την κατανοήσει στο βαθμό που ο Gerber προσπάθησε να την ενσωματώσει μέσα στις δουλειές του, ειδικά σε εκείνη στον Omega...




To 2007 επιχειρήθηκε ένα ακόμα "revamp" της σειράς από τον συγγραφέα Jonathan Lethem στο σενάριο με σχέδια του Farel Dalrymple(Pop Gun War) και μολονότι άφησε θετικές - ως επί το πλείστον - εντυπώσεις(η σειρά ήταν και υποψήφια για "Best Limited Series" και "Best Lettering''στα Eisner Awards) δεν είχε κάποια άλλη συνέχεια, ούτε όμως και έφτασε ποτέ το επίπεδο εκείνης του Gerber. 

Mια ωραία εναλλακτική πρόταση στα στερεοτυπικά κόμικ με υπερήρωες, εναρμονισμένη στο στυλ της Marvel, αλλά πάντα στο απολαυστικό τρόπο της γραφής του Gerber.

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2022

O Tεν Τεν και οι Πικάρος( Tin Tin et Les Picaros) - Το κύκνειο Άσμα του Hergé

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός


 Ο Τεν Τεν και οι Πικάρος ήταν το 23ο και τελευταίο ολοκληρωμένο άλμπουμ που δημιούργησε ο Hergé. Η ιστορία δημοσιεύτηκε από τις 16 Σεπτεμβρίου 1975 ώς την 13 Απριλίου 1976 στις σελίδες του περιοδικού Journal de Tintin , πριν εκδοθεί ως αυτόνομο άλμπουμ από τις εκδόσεις Casterman το1976.




O Tεν Τεν μαζί με τον Χάντοκ και τον καθηγητή Τουρνεσόλ,μαθαίνουν ότι η φίλη τους,η διάσημη υψίφωνος Κασταφιόρε, συνελήφθει μαζί με τους φίλους και συναδέλφους της, στη μη υπαρκτή χώρα του San Theodoros(που ο Τεν Τεν είχε επισκεφτεί και στην ιστορία το Σπασμένο Αυτί το 1937) όπου επρόκειτο να δώσει συναυλία, κατηγορούμενοι για συνομωσία εναντίων του στρατηγού(και δικτάτορα) Ταπιόκα. 





 Επηρεασμένος από τη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη Λατινική Αμερική, τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα, καθώς και από τη κουλτούρα και αρχιτεκτονική χωρών όπως της Βραζιλίας και του Περού, ως και του αρχαίου πολιτισμού των Μάγια(όπως άλλωστε και στο Ναό του ήλιου το άλμπουμ του 1949) ο Herge παρουσιάζει τη πιο ''ώριμη'' ιστορία του με ήρωα το δημοσιογράφο Τεν Τεν, καθώς και πολλούς νεοτερισμούς τόσο σχεδιαστικά όσο και στη μορφή των χαρακτήρων του ειδικά στον Tεν Τεν που μετά από πολλές δεκαετίες εγκαταλείπει το παντελόνι του γκόλφ για κανονικά μακριά μπατζάκια(αν και αυτή η εμφάνιση είχε προηγηθεί στην ταινία κινουμένων σχεδίων Tintin et le Temple du Soleil/Ο Ναός του Ήλιου το 1969 όπως και στην επόμενη που ακολούθησε το Tintin et le Lac aux requins/Η Λίμνη με τους Καρχαρίες το 1972) , καθώς επίσης που εμφανίζεται με ένα γνωστό λογότυπο στο κράνος του – το σήμα CND (Campaign for Nuclear Disarmament) – το οποίο κατά τη δεκαετία του 60 άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως ως σύμβολο ειρήνης και αγάπης....Καθόλου άσχημα για έναν δημιουργό που κρίθηκε- άδικα για εμένα- σαν συντηρητικός(σύμφωνα με τον κριτικό λογοτεχνίας Tom McCarthy φάνηκε ότι "η αριστερή τάση του Hergé είχε κερδίσει τις δεξιές προοπτικές που κυριαρχούσαν στην πρώιμη δουλειά του.." 





 Επίσης ο καπετάνιος Χάντοκ δεν πίνει πλέον ούτε είναι αθυρόστομος!!Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λούκυ Λούκ δεν είχε κόψει ακόμα τότε το τσιγάρο...Ίσως κάποιοι επικριτές του έργου-καθώς και του ίδιου- του Herge θεωρήσουν ότι σε αυτό το άλμπουμ τόσο ο δημιουργός, όσο και οι χαρακτήρες του, παρουσιάζονται κουρασμένοι, έχουν "βαρύνει" καθώς στην ιστορία δεν γίνεται κάτι το επαναστατικό που θα αλλάξει τη ζωή των κατοίκων του τόπου, που απλά βλέπουν την εξουσία να αλλάζει χέρια από στρατηγό σε στρατηγό...Άλλοι πάλι παραπονιούνται γιατί το σχέδιο δεν είναι στα καλά επίπεδα που τους είχε συνηθήσει ο δημιουργός στις προηγούμενες δουλειές του, και αυτό ίσως γιατί ο Hergé, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες εμπιστεύτηκε το μελάνωμα των σχεδίων του σε βοηθούς του στα studio Hergé (κυρίως στον Bob De Moor)με αποτέλεσμα ολόκληρο το κόμικ σχεδιαστικά σε ορισμένα σημεία του να παρουσιάζει μία ανισότητα, στις πιο οξυδερκείς ματιές των πιστών αναγνωστών του Tin Tin.Άλλες φορές πάλι ειδικά στα background(βλέπε σκηνές καρναβαλιού)εμφανίζεται αρκετά φορτωμένο, μακριά από το πιο λιτό και ώρες ώρες αφαιρετικό στυλ του δημιουργού.




Με τον Tεν Τεν και τους φίλους του να είναι περισσότερο παθητικοί στα γεγονότα που συμβαίνουν, παρά επαναστατικοί όπως ίσως στα προηγούμενα άλμπουμ, προσπαθώντας ίσως να τα αλλάξουν...




Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, και όσο μεγαλώνει ο Herge, τόσο ίσως μεγάλωνε και η δημιουργία του, η οποία ακολούθησε το δημιουργό της λίγα χρόνια αργότερα, στο αναπόφευκτο τέλος του.. Πάντως και από συναισθηματικής άποψης, το γεγονός ότι είναι η τελευταία ολοκληρωμένη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Herge,δίνει στο άλμπουμ μία ρομαντική χροιά. Το άλμπουμ αυτό θα ήταν το κύκνειο άσμα του μεγάλου δημιουργού μέχρι το θάνατο του το 1983, όπου έφυγε προτού ολοκληρώσει ακόμα μία περιπέτεια του εικονογραφημένου παιδιού του το L'Alph Art σημειώσεις και προσχέδια του οποίου κυκλοφόρησαν τρία χρόνια μετά το θάνατο του Hergé.

Ένα ακόμα κείμενο μου για τη ζωή και το έργο του Hergé θα βρείτε εδώ, εδώ και επίσης και εδώ

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022

Elzie Crisler Segar - Ο μεγάλος οραματιστής

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Γεννημένος στο Τσέστερ του Ιλινόις τον Δεκέμβριο του 1894, ο Elzie Crisler Segar ανήσυχο πνεύμα, έζησε μια ταραχώδη νεανική ηλικία στην οποία ακολούθησε ένα σωρό δουλειές μέχρι να αρχίσει να ασχολείται με το σχεδιασμό κόμικς. Η οικογένεια ζούσε σε ένα σπίτι στην οδό Harrison, κοντά στα απότομα City Steps του Chester. Ο πατέρας του ζούσε ζωγραφίζοντας σπίτια και κρεμώντας ταπετσαρίες, μια επιχείρηση που ήθελε πολύ να συμμετάσχει ο μικρότερος γιος του. 




Αλλά παρόλο που βοήθησε τον πατέρα του στις εσωτερικές του δουλειές, ο Elzie είχε ήδη προσελκύσει άλλα είδη καλλιτεχνικής έκφρασης. Εργάστηκε τοπικά ως φωτογράφος, ακόμη και μουσικός. Πέρα από όλα αυτά, εργάστηκε στην τοπική κινηματογραφική αίθουσα, την Opera House του Bill Schuchert . Σαν μηχανικός προβολής είχε δει πολλές από τις πρώτες μικρού μήκος ταινίες του Charlie Chaplin, οι οποίες τον επηρέασαν στο να αποτυπώσει παρόμοιες τρελές καταστάσεις στο χαρτί. Όταν οι πρώτες του δουλειές απορρίφθηκαν, αποφάσισε να παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα σχεδίου δι' αλληλογραφίας και να δοκιμάσει την τύχη του στο Σικάγο.



Εκεί θα τον πάρει υπό την προστασία του ένας άλλος μεγάλος δημιουργός ο Richard F. Outcault (πατέρας του Yellow boy και του Buster Brown) που είχε εξελίξει τα κόμικς με τη μορφή που έχουν σχεδόν μέχρι σήμερα. Ο Outcault τον συστήνει αμέσως στον διευθυντή της Chicago Evening Post, όπου εκεί θα αρχίσει το πρώτο του κόμικς στριπ, Charlie Chaplin's Comic Caper, εμπνευσμένο φυσικά από τις ταινίες του Chaplin που έβλεπε. Οι δύο επόμενες δουλειές του θα είναι τα strip And They Get Away With It (Μάιος-Σεπτέμβριος 1917) και Barry the Boob (Σεπτέμβριος 1917-Απρίλιος 1918). Σύντομα το ταλέντο του θα τραβήξει τη προσοχή των υπεύθυνων  της King Feature Syndicate που είχε ιδρυθεί το 1916 από τον Randplh Hearst. O Segar αρχίζει να δουλεύει για αυτούς, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δημιουργεί τo strip Looping the Loop το 1919 ενώ στις αρχές του 1920 ένα ακόμα νέο στριπάκι το 5.15 ή Sappo.

Promotional εικόνα για τα strip του Segar Thimble Theater και 5.15


Η σχετική επιτυχία του strip κάνει τα αφεντικά του να του ζητήσουν τη δημιουργία ενός δεύτερου strip και έτσι τον Δεκέμβριο του 1919 ξεκινά το Thimble Theater του οποίου οι πρωταγωνιστές (Olive Oyl, ο αρραβωνιαστικός της Harold Hamgravy και ο κακός της υπόθεσης Willie Wormwood ) μέσα σε μονοσέλιδα panels αναλαμβάνουν σε κάθε ιστορία και έναν διαφορετικό ρόλο. Σταδιακά προστίθενται νέα πρόσωπα όπως ο αδελφός της Olive o Castor, οι γονείς της Cole & Nana Oyl κα και κάπως έτσι το στριπ συνεχίζει για τα επόμενα 10 χρόνια...


O Segar με το..παιδί του!


Στο strip της 17ης Ιανουαρίου του 1928 στη New York Evening Standard και ενώ ο Castor ψάχνει στο λιμάνι για κάποιο ναυτικό που θα τον πάει στο νησί Dice στις ακτές της Αφρικής, συναντά έναν άσχημο και μονόφθαλμο ναύτη με μία πίπα στο στόμα, τον οποίο ρωτάει αν είναι ναυτικός για να πάρει τη πληρωμένη απάντηση από εκείνον «Ja Think I'm a cowboy?» και ο Castor τον προσλαμβάνει... Κάπως έτσι ξαφνικά ο Popeye, εισέβαλε στις ζωές των πρωταγωνιστών του Thimble Theater όσο και των αναγνωστών...

Ο Segar δεν είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει το νέο αυτό χαρακτήρα περισσότερο από ένα story arc, αλλά τα γράμματα που έπαιρναν από τους αναγνώστες, καθώς και το πώς η παρουσία του ναυτικού άλλαξε ολόκληρη τη φιλοσοφία του στριπ (οι ιστορίες έγιναν ακόμα πιο χιουμοριστικές, απέκτησαν τσαγανό και εκρηκτικό «μπρίο») τον έκαναν να τον κρατήσει σαν μόνιμο χαρακτήρα. Η δημοτικότητα του ναύτη ξεπέρασε αυτή των εδώ και χρόνια πρωταγωνιστών του strip ,με αποτέλεσμα ο Popeye να παραμερίσει τους περισσότερους και να γίνει η κεντρική φιγούρα ολόκληρου του θιάσου...



O Segar μαζί με το σχέδιο του εξέλιξε συνεχώς τον χαρακτήρα του ναυτικού με το πέρασμα του χρόνου. O Popeye έγινε πολυδιάστατος σαν χαρακτήρας, παρότι όπως και οι υπόλοιποι ήρωες της σειράς ήταν περιορισμένης νοημοσύνης... Σίγουρα όμως το θάρρος, και η δύναμη του καθώς και διάθεση του να βοηθήσει όποιον έχει ανάγκη περισσεύουν! Ο θίασος συμπληρώνεται και με άλλους χαρακτήρες (που δυστυχώς δεν επιβίωσαν οι περισσότεροι από τους συνεχιστές του Segar) όπως ο J.Wellington Wimpy (τον γνωρίσαμε σαν Πόλντο στα ελληνικά Ποπάϋ του Δραγούνη ακολουθώντας τη ιταλική μετάφραση)και ο Sweepy (Ρεβυθούλης) που πρωτοεμφανίζεται στις 28 Ιουλίου του 1933 και γίνεται η μεγάλη αδυναμία του Popeye που τον υιοθετεί αμέσως, και ο πατέρας του Popeye τον οποίο ο ναυτικός μας πάντα τον αναζητούσε και τελικά τον βρίσκει το καλοκαίρι του 1937.

Oλόκληρος ο θίασος του Thimble Theater


Ο Segar για πρώτη φορά παρουσιάζει έναν θίασο που κερδίζει τη συμπάθεια του αναγνωστικού κοινού, με το να μην αποτελείται από όμορφους ή έστω ευπαρουσίαστους χαρακτήρες, όπου όλοι τους είναι περιορισμένης διανοητικής ικανότητας, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ονομάζουμε όμορφος... Ούτε καν συμπαθητικό δεν μπορούσες να τον πεις στην πρώτη του εμφάνιση... Οι χαρακτήρες του strip δεν είναι τέλειοι άνθρωποι, και αυτό είναι ίσως και το στοιχείο που τους κάνει συμπαθητικούς στον αναγνώστη, και περισσότερο αληθινούς! Κάποτε ο συνεχιστής του Popeye και μαθητής του, O Bud Sagendorf είχε δηλώσει ότι ο Segar έμοιαζε πολύ με το δημιούργημα του, με την έννοια ότι και αυτός είχε μια πολύ απλή ιδέα για το "καλό και κακό, σωστό και λάθος"...



Άλλωστε ο Segar βασίστηκε στην εμφάνιση και τις προσωπικότητες των χαρακτήρων του σε άτομα που θυμόταν από τη γενέτειρά του, φίλους, συγγενείς ή/και συναδέλφους. Μερικές φορές συνδύαζε ορισμένα χαρακτηριστικά από διαφορετικά άτομα σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Θα μπορούσε αυτό το γεγονός και μόνο να εξηγήσει γιατί οι χαρακτήρες του, παρά το κωμικό/γελοιογραφικό χαρακτηριστικό τους ,εξακολουθούν να είναι ακόμα και σήμερα τόσο ζωντανοί και αξέχαστοι.

Ο Elzie Crisler Segar δεν μπόρεσε να δει το δημιούργημα του να μεγαλώνει μαζί του (μολονότι πρόλαβε και τον είδε στις κινηματογραφικές αίθουσες από τα κλασσικά cartoon των studio Fleischer) Πέθανε νεότατος από λευχαιμία στις 13 Οκτωβρίου του 1938... Φυσικά το strip το συνέχισαν άλλοι δημιουργοί όπως οι Doc Winner, Tom Sims και Bill Zaboly, ενώ ο βοηθός και γαμπρός του Segar, Bud Sagendrof ανέλαβε από το 1948 το κόμικς του Popeye και το Κυριακάτικο στριπ μέχρι το δικό του θάνατο το 1994. Αν και πολύ ταλαντούχος σχεδιαστικά ο Sagendorf, με τις ιστορίες του θα απευθυνθεί σε περισσότερο παιδικό κοινό. Επιπλέον, θα είναι ο σχεδιαστής εκείνος που θα σχεδιάζει τις περιπέτειες του Popeye για το δικό του πλέον περιοδικό που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 1948.



Γιατί αλήθεια είναι μεγάλη η προσφορά του Segar στην 9η τέχνη;;Μα φυσικά γιατί πέρα από τις αναμφισβήτητα σχεδιαστικές του ικανότητες ο Segar μέσα από τους ήρωες του Thimble Theatre, και ειδικά του βασικού πρωταγωνιστή(μετά το 1929)Popeye, παρουσίαζε (και συχνά ασκούσε κριτική)την Αμερική και τα ιδανικά της, της εποχής του μεγάλου κραχ, τις δυσκολίες της ζωής, τον πουριτανισμό της κοινωνίας απέναντι σε έναν ανύπαντρο, σχεδόν παραμορφωμένο ναυτικό που μεγάλωνε μόνος του ένα παιδάκι που κάποιοι εγκατέλειψαν(όπως άλλωστε είχε συμβεί και στον ίδιο) μαζί με την κακομαθημένη και προβληματική αρραβωνιαστικιά του...



Μέσα από ένα "παιδικό"(όπως τα θεωρούσαν ειδικά εκείνη την εποχή)ανάγνωσμα ο Segar παρουσίαζε την ζωή όπως ήταν και όχι όπως ο κόσμος θα ήθελε να τη "διαβάζει"...Λίγα comic strip είχαν μπορέσει να δείξουν αυτά τα στοιχεία μέχρι τότε...Και μάλιστα με χαρακτήρες τόσο αληθινούς που "μίλαγαν" κατευθείαν στις καρδιές των αναγνωστών...Ο Segar τόλμησε να τα βάλει με το συντηρητισμό τον οποίον οι περισσότεροι δημιουργοί κόμικ της εποχής του απλά δέχονταν ή προσπαθούσαν να τον αγνοήσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων...Η επιτυχία του strip Thimble Theater και ειδικά μετά την είσοδο του Popeye στη σειρά, ήταν ότι οι χαρακτήρες του μπορούσαν να κάνουν ότι ακριβώς ήταν απαγορευμένο στη λογικοκρατούμενη και συντηρητική κοινωνία(και του κόσμου των κόμικ) της εποχής εκείνης..



Μπορούσαν να είναι άσχημοι, να είναι χαμηλής νοημοσύνης, να μην είναι τέλειοι το αντίθετο μάλιστα, να μεγαλώνουν παιδί εκτός γάμου, να φέρονται άσχημα στους ενοχλητικούς γονείς τους, να ενεργούν σύμφωνα με το ατομικό τους συμφέρων αδιαφορώντας για τον διπλανό τους και τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης κ.α. Κανένας από τα μεγάλα ταλέντα που διαδέχτηκαν τον μεγάλο δάσκαλο στο comic του Popeye(Sagendorf,Sims&Zaboly,Wildman και οι Ιταλοί δημιουργοί Sangali, Dossi κ.α.)δεν μπόρεσαν να φτάσουν το επίπεδο και την ωριμότητα του Segar...



Το «Thimble Theatre» είναι η τέταρτη μακροβιότερη σειρά κόμικς όλων των εποχών, πίσω από τη σειρά του Rudolph Dirks «Katzenjammer Kids» (1897-2006), το «Benley Alley» του Frank King (1918-) και το Barney Google και Snuffy Smith του Billy DeBeck (1919-). Είναι η τρίτη στη σειρά ως η μακροβιότερη σειρά κόμικς εφημερίδων χωρίς διακοπή ενώ σίγουρα ο Popeye είχε το μεγαλύτερο πολιτισμικό αντίκτυπο από όλα σχεδόν τα προαναφερθέντα αυτά strip καθώς και τα παιδιά έκανε να τρώνε όλο το σπανάκι τους, και οι χαρακτήρες του strip δάνεισαν το όνομα τους σε εκατοντάδες προιώντα ανά το κόσμο(ο Wimpy/Πόλντο σε αλυσίδα fast food, ο Eugene the Jeep στα γνωστά στρατιωτικά οχήματα,Popeye&Brutus σε περιοδικά μόδας στην Ιαπωνία κ.α.)




Ο Segar μέσα από το έργο του επηρέασε τους Jules Feiffer , Carl Barks ,  Basil Wolverton , Charles M. Schulz , Mort Drucker , Jack Davis , Don Martin ,  Jack Kirby , Robert Crumb , Bobby London ,  Kaz , Matt Groening , Stephen Hillenburg , Jeff Smith , Martin Lodewijk και Piet Wijn , Zep , Albert Uderzo , Jean-Emmanuel Vermot Desroches και Florence Cestac ενώ στο Βέλγιο τους Willy Vandersteen , Marc Sleen , Morris ,  André Franquin ,  Jean Roba ,  Dupa , Berck και πολλούς άλλους ενώ οι δημιουργοί του Superman Joe Shuster & Jerry Siegel θεωρούν ότι ο Popeye υπήρξε πηγή έμπνευσης για το δικό τους δημιούργημα το 1938.




Το όνομα του Segar ενέπνευσε το βραβείο Elzie Segar, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο από την Εθνική Εταιρεία Γελοιογράφων μεταξύ 1971 και 1999. Στη γενέτειρα του Segar, Chester Illinois, ένα πάρκο ονομάστηκε προς τιμήν του, όπου μπορεί επίσης να βρεθεί ένα μεγάλο χάλκινο άγαλμα του Popeye όπως άλλωστε και στη Crysrtal City του Τέξας.

Για τον Elzie Crisler Segar, o Popeye και όλοι οι χαρακτήρες του Thimble Theater ήταν αγαπημένοι φίλοι του, όπως ακριβώς και αυτοί που έχουμε στην αληθινή μας ζωή. Μέσα από αυτούς τους χαρακτήρες ζούσε και ο ίδιος, και όπως ακριβώς και οι ηθοποιοί ενός θιάσου, έτσι και στα δημιουργήματα του, έδινε τη καλλιτεχνική ελευθερία να αυτοσχεδιάζουν, και να προσφέρουν το γέλιο σε όλο το κόσμο μέχρι και σήμερα.Και πάνω απ΄’όλα να παραμείνουν αθάνατοι όπως άλλωστε και ο ίδιος μέσα στο κόσμο της 9ης τέχνης.

Το παραπάνω κείμενο θα το βρείτε και στο έκτο τεύχος του περιοδικού Epifany Comics (στη στήλη the True Masters) που κυκλοφορεί.

Ένα ακόμα άρθρο μου για τη προσφορά του Segar στην 9η τέχνη θα βρείτε και εδώ


Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022

Hawkeye από Matt Fraction&David Aja

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

"Κλίντ Μπάρτον...Σε τι είδους κόλαση μας έμπλεξες;'' - Kate Bishop

Συνεπής όπως πάντα στις ποιοτικές της εκδόσεις και σε συνδυασμό με τη νέα τηλεοπτική σειρά του Disney + (με πρωταγωνιστές τους Jeremy Renner&Hailee Steinfeld) ΟΙ εκδόσεις ΟΞΥ κυκλοφορούν σε μία καλαίσθητη έκδοση το εκπληκτικό run των Fraction&Aja στον Hawkeye.Mε τίτλο Η Ζωή μου ως όπλο(My Life as a Weapon)το κόμικ ακολουθεί τις περιπέτειες του γνωστού σε όλου μας Clint Barton(Hawkeye)στις οποίες όμως συμμετέχει και η σύντροφός του στη περιπέτεια Kate Bishop(Η θηλυκή έκδοση του Hawkeye).



H έκδοση περιλαμβάνει τα τεύχη # 1-5 της σειράς(vol.4 - Aύγουστος με Δεκέμβριος 2012)  καθώς και το τεύχος # 6 του τίτλου Young Avengers Presents που δείχνει πώς γνωρίστηκαν ο αρχικός Hawkeye μαζί με την αντικαταστάτρια του στα βέλη και το όνομα Kate Bishop.



Η σειρά είναι από εκείνα τα runs που από τη πρώτη στιγμή που θα αρχίσεις να διαβάζεις καταλαβαίνεις ότι 1. Ο συγγραφέας γράφει σαν fan boy (ή τουλάχιστον γνωρίζει και σέβεται το χαρακτήρα τον οποίο του έδωσαν να γράψει) και 2. Ότι σίγουρα αυτό που διαβάζεις είναι καλό και σύντομα θα συγκαταλέγεται στο κατάλογο με τις definitive stories του ήρωα.

Και πραγματικά και τα δύο αυτά πράγματα τα ένιωσα με το που άρχισα να διαβάζω τις ιστορίες του Fraction στον Hawkeye.Θέλεις ο αέρας φρεσκάδας που αποπνέει το κόμικ από τα πρώτα του καρέ (σχεδιαστικά και σεναριακά), θέλεις η καινοτόμος αφήγηση που σε κάνει να νομίζεις ότι ζεις εκείνη τη στιγμή αυτό που διαβάζεις,θέλεις ότι ο Fraction βρίσκεται σε μεγάλα κέφια,και αναμιγνύει το noir με τη καθαρόαιμη υπερηρωική περιπέτεια(χωρίς όμως να βλέπεις πουθενά χαρακτήρες με υπερδυνάμεις!)αλλά παράλληλα συνδυάζει τέλεια το συναίσθημα, το χιούμορ και το δράμα σε ένα κόμικ που οι χαρακτήρες του φαίνονται πιο ανθρώπινοι και αληθινοί από ποτέ!Η εκπληκτική χημεία των Clint&Kate,το πόσο ίδιοι μπορεί να είναι ακόμα και με τις αντιθέσεις τους(σκέφτονται εκ διαμέτρου αντίθετα αλλά κάπου στη μέση συμφωνούν!), η άτυπη σχέση μεγάλου αδερφού/μικρής αδελφής(στην οποία όμως οι ρόλοι συχνά αντιστρέφονται!!)κάνουν τον αναγνώστη να αγαπήσει τους χαρακτήρες αυτούς με τις ατέλειες τους, και να τους νιώθει οικείους ακόμα και αν δεν είχε διαβάσει πριν ούτε ένα κόμικ με αυτούς.




Και αυτή είναι η επιτυχία του Fraction,το γεγονός ότι το κόμικ απευθύνεται τόσο σε παλαιούς αναγνώστες που έχουν διαβάσει εκατοντάδες ιστορίες με τον Hawkeye, όσο και σε εκείνους που ποτέ δεν είχαν διαβάσει κόμικ και ήξεραν το χαρακτήρα μόνο από της ταινίες των Avengers...Σίγουρα όμως τόσο οι νέοι αναγνώστες , όσο και οι παλιοί θα δούνε έναν Hawkeye έτσι όπως δεν τον είχαν ξαναδιαβάσει ποτέ τους!!



To σχέδιο του David Aja ένας εκπληκτικός συνδυασμός από David Mazzucchelli και Marcos Martin απογειώνει (ειδικά στις σκηνές δράσεις) το δυναμικό σενάριο του Fraction, και μαζί με την υπέροχη χρωματική παλέτα με τα μινιμαλιστικά layouts συνιστούν σε μία ατελείωτη οπτική απόλαυση και μία δουλειά που θέλεις να διαβάσεις περισσότερο από μία φορά για να την ευχαριστηθείς!!Στα τεύχη 4-5 το art του Javier Pulido προσπαθεί-και εν μέρει το πετυχαίνει- να μείνει μέσα στο ύφος του κόμικ των προηγούμενων τευχών.

Είναι από εκείνα τα κόμικ που θα περάσεις ωραία την ώρα σου διαβάζοντας το, όπως ακριβώς πέρασαν ωραία και οι άνθρωποι που το δημιούργησαν!!Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΟΞΥ (όπως προαναφέραμε) σε μετάφραση του κ.Σάββα Αργυρού και σε πολύ καλή τιμή.Αναζητήστε το!!


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2022

Ayako από Osamu Tezuka

 Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Ποτέ δεν έκρυψα τον τεράστιο θαυμασμό και αδυναμία που έχω σε όλες τις δουλειές του Tezuka και στον ίδιο προσωπικά. Ο άνθρωπος είχε γεννηθεί για να σχεδιάζει, δημιούργησε ολόκληρη σχολή με τα κόμικς του και έδωσε μεταπολεμικά στα manga τη μορφή που τα ξέρουμε όπως σήμερα. Στα manga του ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη.Aπο shonen&shojo(που ουσιαστικά αυτός δημιούργησε αυτή τη κατηγορία για κορίτσια με το Princess Knight)μέχρι και seinen με έντονο πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο.




Σε αυτήν τη κατηγορία "ενήλικων" manga ανήκει και το Ayako που θεωρείται ένα από τα πιο πολιτικά αλλά και "περίεργα" έργα του Tezuka και το οποίο δημοσιεύτηκε το Γενάρη του 1972 μέχρι και τον Ιούνιο του 1973.Εστιάζοντας στην  πλούσια αγροτική οικογένεια των Tenge,το έργο παρουσιάζει μια αίσθηση στασιμότητας στην κατεχόμενη Ιαπωνία και μια αίσθηση αγωνίας μεταξύ των Ιαπώνων που αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις υπάρχουσες αξίες τους ως πολίτες του ηττημένου έθνους.Το manga ξεκινά λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά τελειώνει το 1973. 



Ο πόλεμος και οι επακόλουθες συνέπειες(η βαριά ήττα των Ιαπώνων) έχουν επηρεάσει βαθιά την οικογένεια των Tenge. Αγωνίζονται να προσαρμοστούν στις προοδευτικές αλλαγές που επιβάλλουν οι δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ και η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο  από τα σκοτεινά μυστικά που η ίδια η οικογένεια κρύβει εδώ και χρόνια.Σε αυτό το έργο ο Tezuka ανέδειξε τέτοια εποχή απεικονίζοντας τη ζωή ενός κοριτσιού κλεισμένου στην αποθήκη...

Η Ayako, το παιδί μιας αιμομικτικής συμφωνίας μεταξύ του πατριάρχη και αρχηγού της οικογένειας και της συζύγου του μεγαλύτερου γιου του, γίνεται το επίκεντρο της οργής και της ανάγκης της οικογένειας να σώσει το γόητρο της, αφού γίνεται μάρτυρας των επακόλουθων ενός φόνου.



Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του δημιουργού(από τον τρίτο τόμο των εκδόσεων Kodansha) :  ''Το Ayako κυκλοφόρησε στο Big Comic για ενάμιση χρόνο. Αρχικά είχε προγραμματιστεί ως μια μεγαλύτερη ιστορία, ωστόσο, αναγκάστηκα να την τελειώσω στη μέση για αναπόφευκτους λόγους. Δεν είχε να κάνει με την κατάσταση της υγείας μου ή με το να ξεμείνω από ιδέες. Παρόλο που το σειριακό μέρος υποτίθεται ότι ήταν απλώς ο πρόλογος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το ολοκληρώσω αρκετά καλά. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να γράψω για περίπλοκες σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια, όπως το Αδελφοί Καραμάζοφ, που αναπτύχθηκε στην Ιαπωνική μεταπολεμική ιστορία. Αλλά αν είχα επικεντρωθεί πολύ στην ιστορία, το έργο θα είχε γίνει ένας κατάλογος ιστορικών γεγονότων. 



Αντίθετα, εκμεταλλεύτηκα την οικογένεια Tenge για να απεικονίσω τους Ιάπωνες να ζουν δυναμικά ακόμη και στη μέση της σύγχυσης και των συγκρούσεων που προκλήθηκαν από την ανελέητη εισβολή της μεταπολεμικής ιδεολογίας. Τελείωσα το έργο αρκετά σύντομα ώστε να περιέχεται σε τρεις τόμους. Αλλά θέλω να γράψω την υπόλοιπη ιστορία, συμπεριλαμβανομένης αυτής του Ayako που γεννήθηκε με ένα παράξενο πεπρωμένο. Είμαι πρόθυμος να το γράψω. Κάποτε θα ήθελα να το δημοσιεύσω με διαφορετικό τίτλο...''



Ήρωες βγαλμένοι μέσα από τις σελίδες αρχαίας τραγωδίας, όπου κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του μυστικό, πρωταγωνιστούν σε ένα οικογενειακό δράμα που εκτυλίσσεται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Απο τις πιο σκοτεινές, περίεργες και βίαιες δουλειές του δημιουργού. Στην ιστορία μιας προβληματικής οικογένειας, ο Tezuka εικονογραφεί μια σειρά από την ιαπωνική ιστορία και την εμπλουτίζει με μια ισχυρή αλληγορία της θυσιασμένης αθωότητας. Ένα πραγματικά πολυεπίπεδο, μνημειώδες έργο.To manga έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Vertical.