Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

Skits@kia Spy's Edition #21 - O Covid 19 στη καθημερινότητα μας....

Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε με τον Covid 19 να απειλεί όλη την ανθρωπότητα,τουλάχιστον ας δούμε(όσο μπορούμε) και τη χιουμοριστική πλευρά του,μέσα στη μαυρίλα αυτών των ημερών...Όλοι οι χαρακτήρες μου αλλά και ο ίδιος ο Covid 19 ζούνε τη καθημερινότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί...Σε σκίτσα/σενάριο και χρώμα από εμένα.Και μη ξεχνάτε #Μένουμε_σπίτι

Art & (c) Σπύρος Ανδριανός
Hawkman (c) DC comics


Ο Hawkman αντιμετωπίζει τον Covid 19


Ο Λύκος δε γουστάρει ανταγωνισμό!!


Η Hope βρήκε τη λύση!!



Ο Αlex και η έλλειψη με τις μάσκες...

Μένουμε σπίτι αλλά ποτέ χωρίς καφέ!!

O Covid 19 με ψυχολογικά...

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

The Dregs από Zac Thompson, Lonnie Nadler, Eric Zawadzki&Dee Cunniffe

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

"It's all gray and we're trying to make colors of it...It's all gray forever..." - Arnold

Το The Dregs αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο των Zac Thomson&Lonnie Nadler στο χώρο των κόμικ,και ένας από τους καλύτερους τίτλους της ανεξάρτητης εταιρείας Black Mask Studios,που αν και δεν είναι τόσο γνωστή όσο π.χ. η Image,αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγάζει πολύ αξιόλογα κόμικ στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.Kυκλοφόρησε σε 4 τεύχη από τον Γενάρη μέχρι τον Ιούνιο του 2017 και αποτελεί ένα μήνυμα κοινωνικής ευαισθητοποίησης σε συνδυασμό με hard boil noir και gore στοιχεία.



Πρωταγωνιστής του ένας άστεγος ο Arnold,εθισμένος στα ναρκωτικά(και συγκεκριμένα στην ουσία listo,εμπνεύσεως των συγγραφέων) και λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων,που τριγυρνά στους κακόφημους δρόμους του Βανκούβερ των Η.Π.Α.εκεί όπου ζούνε όλοι οι άστεγοι,περιθωριακοί και ξεχασμένοι από τη κοινωνία άνθρωποι,μέσα σε έξι οικοδομικά τετράγωνα,αναζητώντας τα ίχνη ενός φίλου του(Manny) που εξαφανίστηκε κάτω από μυστήριες συνθήκες...



Ως άλλος Phillip Marlow,και έχοντας στο πλευρό του(ως αποκύημα της θολωμένης από τα ναρκωτικά, φαντασίας του)τη μοιραία γυναίκα που συντροφεύει(ή στοιχειώνει)πάντα τον ντετέκτιβ στις ιστορίες του,ο Arnold προσπαθεί να φτάσει στη λύση του αινίγματος,που αν και υποψιάζεται τη τραγική αλήθεια(και αργότερα την επιβεβαιώνει με το πιο φρικτό τρόπο)παρόλα αυτά αναζητά τις απαντήσεις...Ο δρόμος του όμως θα είναι μακρύς και δύσκολος... 



H πόλη που σε όλα σχεδόν τα noir μυθιστορήματα παίζει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο,μοιάζει πλέον ξένη στον Arnold παρόλο που έχει ζήσει τόσα χρόνια μαζί της...Μία πόλη που έχει υποστεί την οικοδομική ανάπλαση(gentrification)της μεσοαστικής τάξης,δεν δείχνει οίκτο ή συμπόνια για τους άστεγους σαν τον Arnold,δε μπορεί να είναι σύμμαχος του,δε μπορεί να τον δεχτεί ως μέρος της πλέον αφού τον θεωρεί ανίκανο να εξελιχθεί μαζί της...Ο Αrnold θα ξεκινήσει ως Marlow των αστέγων και στη πορεία θα μετατραπεί σε έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη όπου τα κτίρια της πόλης ως άλλοι ανεμόμυλοι θα μετατραπούν σε γίγαντες που θα θελήσουν να τον κατασπαράξουν...O Arnold θα λύσει το μυστήριο,αλλά η αλήθεια δε φτάνει από μόνη της για να αλλάξει τίποτα,και τα όρια ανάμεσα στη πραγματικότητα και τη φαντασία θα καταργηθούν,όπως καταργείτε και η έννοια κάθε λογικής στη λύση αυτής της υπόθεσης. 



Οι συγγραφείς μετακόμισαν στη συγκεκριμένη περιοχή του Βανκούβερ(από τον ανατολικό Καναδά),για κινηματογραφικές σπουδές,και είχαν μία ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά την κατάσταση και τις κοινωνικές ανισότητες που κυριαρχούσαν,και έγραψαν το σενάριο(αρχικά για ταινία)το οποίο o Lonnie Nadler το μετέτρεψε σε κόμικ.Χρησιμοποιώντας το σοκαριστικό στοιχείο του κανιβαλισμού(που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές τόσο στο κινηματογράφο,όσο και στη λογοτεχνία)οι συγγραφείς το είδαν σαν ευκαιρία να ασχοληθούν με τις ταξικές/κοινωνικές δομές και κοινωνικοοικονομικές/πολιτισμικές διαφορές που κυριαρχούν μέσα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.




To σχέδιο του Eric Zawadski(Headspace,Heart Attack,Last Born)απεικονίζει με το πιο ρεαλιστικό τρόπο τη κατάθλιψη και την απελπισία που χαρακτηρίζει τους δρόμους της Dregs,θυμίζοντας ένα μείγμα από εκείνο του Εduardo Risso(στις noir σκηνές) αλλά και Αndrea Sorentino(ειδικά στο στήσιμο και το παιχνίδι με τα panels)με έντονο το κινηματογραφικό στυλ(αρχής γενομένης στους αρχικούς τίτλους κάθε τεύχους)υπαγορεύει σε κάθε panel την υποβλητική,meta noir  ατμόσφαιρα του κόμικ.Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στα χρώματα του Dee Cunniffe (Stronghold,Eternal,Redneck)και την θαυμάσια εναλλαγή από τα έντονα χρώματα της πόλης(ή στα πρόσωπα των ανθρώπων όταν ο Arnold είναι υπό την επήρεια του listo)στα γκρίζα χρώματα που αντανακλώνται στα πρόσωπα του dealer που τον προμηθεύει με ουσίες,και στη famme fatalle που συντροφεύει τον Arnold στη φαντασία του,μέχρι το συγκλονιστικό τέλος της ιστορίας που η πόλη μοιάζει να καταπίνει τον Arnold,και τα χρώματα ξεθωριάζουν ακόμα περισσότερο,κάνοντας τον (αντι)ήρωα μας να μονολογήσει "Παντού γκρίζο και προσπαθούμε να δώσουμε χρώμα...Παντού γκρίζο,παντοτινά..."




Μια μακάβρια ματιά στις σύγχρονες αστικές πόλεις και των αλλαγών που επιβάλλουν οι εταιρικές ανακαινίσεις,αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι αλλαγές αυτές επηρεάζουν τους ανθρώπους που δεν μπορούν να τις ακολουθήσουν.Εφιαλτικό,μελαγχολικό,βουτηγμένο στην ανθρώπινη κτηνωδία και ασυδοσία...Ένα κόμικ γροθιά στο στομάχι...



Ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης ή ένας σκληροτράχηλος ντετέκτιβ βγαλμένος από τα noir μυθιστορήματα του Raymond Chandler,μόνος εναντίων όλων,εναντίων μίας κοινωνίας που τρώει(στη κυριολεξία)τα-ενός κατώτερου Θεού-παιδιά της...Αν ισχύει το μότο "Έιμαστε ότι τρώμε" τότε σίγουρα το the Dregs δίνει μία νέα έννοια στη φράση και σίγουρα θα προβληματίσει αρκετά τον αναγνώστη για πολύ καιρό μετά την ανάγνωση του κόμικ.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

ALBERT UDERZO - Αντίο σε έναν θρύλο...

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Μέσα στις δυσάρεστες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήρθε να προστεθεί ακόμα μία.Εκείνης του θανάτου το δημιουργού του Asterix,Albert Uderzo,σε ηλικία 92 χρονών...



O μεγάλος δημιουργός και σχεδιαστής Albert Uderzo(πλήρες όνομα Alberto Alesandro Uderzo)είχε γεννηθεί στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φίμ του νομού Μάρν,και ήταν ευρύτερα και παγκόσμια γνωστός ως ο δημιουργός(μαζί με τον Rene Goscinny)του Γαλάτη ήρωα Asterix.Ο Uderzo όμως είχε δημιουργήσει(μόνος του ή με το συνεργάτη του Rene Goscinny) μία πληθώρα ηρώων και κόμικ χαρακτήρων,πριν τη γέννηση του Asterix,αναφέρουμε ενδεικτικά τους Arys Buck,Belloy,Jehan Pistolet,Oumpah-pah,Luc Junior και πολλούς άλλους...Έφυγε πλήρης ημερών στα 92 του χρόνια γαλήνια στον ύπνο του,σήμερα στο σπίτι του από καρδιακή προσβολή....Ο κόσμος της 9ης τέχνης απο σήμερα θα είναι ακόμα φτωχότερος...Σε ευχαριστούμε Albert για όλες τις ιστορίες σου με τις οποίες μεγαλώσαμε και μάθαμε να αγαπούμε τα κόμικς...

Ένα αφιέρωμα που είχα κάνει στο έργο του Albert Uderzo θα βρείτε ΕΔΩ


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Superman-Bat Man : Public Enemies από Jeff Loeb & Ed McGuinness

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

"In Times of war,circumstances dictate action..." -Bat Man

Στις αρχές του 2000,η DC πήρε την απόφαση να "αναβιώσει" κατά κάποιον τρόπο έναν παλαιότερο τίτλο της στον οποίο πρωταγωνιστούσαν οι δύο δημοφιλέστεροι και μεγαλύτεροι ήρωες της ο Superman και ο Bat Man.Φυσικά δεν ονόμασαν το νέο αυτόν τίτλο World's Finests όπως την προηγούμενη κλασική σειρά της(που κυκλοφορούσε από το 1941 μέχρι το 1986 βγάζοντας 323 τεύχη)αλλά απλά Superman/Bat Man.Ήταν και η πρώτη φορά μετά το Crisis on Infinite Earths(που άλλαξε ολόκληρο το status quo του DC universe)που έβγαινε τίτλος όπου οι δύο διασημότεροι ήρωες της εταιρείας θα πρωταγωνιστούσαν μαζί.






Εδώ να επισημάνω ότι επίσης πριν το θρυλικό Crisis,η σχέση των δύο αυτών ηρώων ήταν σχεδόν αδελφική.Υπάρχουν αρκετά τεύχη μάλιστα(ειδικά στα πρώτα silver age years)όπου ο ένας αντικαθιστά τον άλλο,όταν θέλουν να διαφυλάξουν τη μυστική τους ταυτότητα ή elseworlds stories όπου παντρεύονται την ίδια μέρα τις αγαπημένες τους και τα παιδιά τους αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο των γωνιών τους σαν νέοι Superman/Bat Man...
Σαν ανταγωνιστές παρουσιάζονται στο κλασικό Dark Knight Returns ή στο Man of Steel του John Byrne όπου αρχικά ο Superman δεν εγκρίνει τις μεθόδους του Bat Man και δεν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους...Στην αναβίωση της νέας αυτής σειράς ο συγγραφέας Jeff Loeb(Bat Man :Hush,The Long Halloween,Spider Man: Blue,Hulk:Gray)με θητεία ήδη 2 χρόνων στο τίτλο του Superman, διερευνά την αλληλεγγύη, τον ανταγωνισμό και τη φιλία μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου,και αυτό θα φανεί στην αφήγηση που χωρίζεται σε δύο μέρη,καθένα από τη σκοπιά του κάθε ήρωα,δείχνοντας την αντίθεση στο τρόπο σκέψης τους,και την προσωπική εκτίμηση του καθενός για διάφορες καταστάσεις.




Το πρώτο story arc που εξιστορείτε στα τεύχη #1-6 (Οκτώβριος 2003-Μάρτιος 2004)και εικονογραφήθηκε από τον Ed McGuiness(Deadpool,Hulk,Superman)ονομάζεται μεν World's Finests προς τιμήν όπως είπαμε του θρυλικού παλαιότερου τίτλου,αλλά έχει μείνει ευρύτερα γνωστό με την ονομασία Public Enemies(όταν κυκλοφόρησε σε trade).Kαι αυτό γιατί οι δύο ήρωες ουσιαστικά αναλαμβάνουν το ρόλο του...φυγά από τις αρχές...Πώς γίνεται όμως αυτό;;;




Ένας κομήτης,στο μέγεθος της Αυστραλίας(ή Βραζιλίας όπως αναφέρεται επίσης στην ιστορία-αποφασίστε το μέγεθος guys)που προέρχεται από το κατεστραμμένο Krypton,κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα στη Γη όπου η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και άκρως ολέθρια και καταστρεπτική....Ο Lex Luthor,την εποχή εκείνη εκλεγμένος πρόεδρος της Αμερικής,θεωρεί υπεύθυνο τον Superman για την ύπαρξη του κομήτη,και τον επικυρήσει για 1,000,000,000 δολάρια μετατρέποντας τον έτσι σε βορά για κάθε εχθρό του,αλλά και για ήρωες που υπηρετούν δίπλα στον πρόεδρο(όπως ο Captain Atom,Green Lantern,Power Girl κ.α.).Φυσικά ο Bat Man έχοντας αναλάβει λίγο πριν μαζί με τον Superman μία μυστήρια υπόθεση σχετικά με τη δολοφονία των γονιών του(ίσως από τον Mentallo)θα υπερασπιστεί τον φίλο του και θα βρεθεί και αυτός κυνηγημένος...Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η Justice Society,θεωρώντας λανθασμένη τη στάση του Superman να μη παραδώσει τον εαυτό του, θα στείλει τον Shazam και τον Hawkman να συνετίσει τους δύο ήρωες μας...Μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται και ένας Superman από το μέλλον δηλώνοντας ότι οι δύο ήρωες απέτυχαν να σταματήσουν την επικείμενη  καταστροφή και προσπαθεί να εξολοθρεύσει τον ευατό του από το παρελθόν!!Μόνοι λοιπόν εναντίων όλων,το κόλπο του Luthor φαίνεται να λειτουργεί στην εντέλεια,ο κομήτης πλησιάζει κάθε λεπτό που περνά τη Γη,όλα μοιάζουν να είναι χαμένα...Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;;;




Mέσα από την ατελείωτη,καταιγιστική δράση,την αγωνία για την τύχη των δύο ηρώων,ο Loeb καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να τονίσει όπως ανέφερα και προηγουμένως τις αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο ήρωες.Παρόλα αυτά μέσα από τις αφηγήσεις και των δύο σε ολόκληρη τη διάρκεια της ιστορίας,βλέπουμε το σεβασμό που τρέφει ο ένας για τον άλλο.Παρά τις όποιες αντιθέσεις τους,ο ένας ήρωας αποτελεί θαυμαστή του άλλου,εμπνέεται από αυτόν,και παραδειγματίζεται ώστε να γίνει το ίδιο καλός με εκείνον.Ο ένας δίνει δύναμη και έμπνευση στον άλλο.Ο άνθρωπος από ατσάλι αντιπροσωπεύει τη δύναμη και ο άνθρωπος νυχτερίδα το μυαλό.Όταν όμως συνδυάζεις αυτά τα δύο τότε δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός,τότε μιλάμε για τους world's finests(καλύτεροι του κόσμου) στα καλύτερα τους!!Όταν ο Superman σε μία στιγμή οργής και κρατώντας στα χέρια του τον Luthor,μπορεί να τον ξεπαστρέψει για να γλυτώσει μία και καλή από εκείνον,ο Bat Man του τονίζει ότι δε θα τον σταματήσει,αλλά όπως είχε κάνει και ο Gordon σε αυτόν(στο Hush)όταν θέλησε να σκοτώσει τον Joker,δεν επιθυμεί να τον δει να περνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ήρωα και τον δολοφόνο...Ειδικά ο Superman που αποτελεί πρότυπο ήρωα που εμπνέει όχι μόνο τον άνθρωπο νυχτερίδα,αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα,που εκείνη τη στιγμή κινδυνεύει με αφανισμό....Επίσης τονίζεται και η αντιφατική προσωπικότητα του Luthor,ο οποίος αν και μισεί τους υπερήρωες(και φυσικά τον Superman που αντιπροσωπεύει ότι εκείνος δεν θα είναι ποτέ)τους χρησιμοποιεί ως προσωπική του φρουρά για να συλλάβουν τους δύο ήρωες,και εκείνοι  πιστεύουν ότι υπερασπίζονται και ακολουθούν τον πρόεδρο των ΗΠΑ...Το τυφλό μίσος του όμως θα είναι εκείνο που δεν θα τον οδηγήσει τελικά στη νίκη...



Δε μπορώ να πω φυσικά ότι το συγκεκριμένο story arc είναι από τις καλύτερες δουλειές του Loeb.Μέσα σε μία ιστορία με καταιγιστική δράση και με τόσους χαρακτήρες να διαχειριστεί δε περίμενα να διαβάσω φυσικά ένα Hush ή ένα Long Haloween(το οποίο κινείται σε διαφορετικό είδος σεναρίου,με πιο noir αποχρώσεις)ούτε καν ένα Hulk Gray ή Spider Man Blue...Παρόλα αυτά μπόρεσε να αποτυπώσει με το καλύτερο τρόπο το ψυχισμό των δύο κεντρικών ηρώων,τις μεταξύ τους αντιθέσεις αλλά και όλα εκείνα που τους ενώνουν.Συνδύασε αρμονικά μεταξύ τους τη δράση και την αγωνία και έδωσε μία καθαρόαιμη περιπέτεια χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς(που δε χρειάζονταν άλλωστε)με την οποία περνάς ευχάριστα την ώρα σου.Απλά και όμορφα.Φαντάσου το όχι ως μία ταινία του Peter Greenaway,αλλά σαν ένα blockbuster που θα δεις στα Village τρώγοντας pop corn..Αν θέλεις να προβληματιστείς βρε αδερφέ διάβασε Dostoevsky,τα κόμικς δεν είναι μόνο προβληματισμός you know...




Το σχέδιο του McGuiness άκρως καρτουνίστικο,αντιπροσωπεύει με το καλύτερο τρόπο τη δεκαετία του '90 και ειδικά τις απαρχές της Image(και σχεδιαστές όπως οι Jim Lee,Todd McFarlane ακόμα και τον υπερεκτιμημένο Scott Lobdell) είναι love it or hate it,τα καταφέρνει μία χαρά όμως στο να αποδώσει την ένταση και το δυναμισμό που απαιτούν οι σκηνές δράσης με εντυπωσιακά splash page και μεγάλα panels.O McGuiness σχεδιάζει υπερηρωικό κόμικ,και για εκείνον υπερηρωικό σημαίνει μύες,δύναμη και σφριγηλότητα.Αυτό δίνει και με το παραπάνω.



Το 2009 κυκλοφόρησε και η animated ταινία του κόμικ με σχεδόν ίδιο σενάριο χωρίς πολλές παραλλαγές.Αν σας αρέσει ο Superman,αν σας αρέσει ο Bat Man,αν είστε fan και των δύο και θέλετε δράση superhero way νομίζω ότι το Public Enemies δεν θα σας απογοητεύσει μέσα στην απλότητα του.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

RINGU από Hiroshi Takahashi&Misao Inagaki

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Mετά την επιτυχία που σημείωσαν τόσο το βιβλίο του «Ιάπωνα» Stephen King, Koiji Suzuki με τίτλο Ringu,όσο και οι ομώνυμες ταινίες που ακολούθησαν, ήταν φυσικά ζήτημα χρόνου να μεταφερθεί και στα κόμικς. Θα μπορούσε όμως να φέρει μαζί του τη μαγεία τόσο των ταινιών (που αποτελούν ένα από τα πιο πετυχημένα horror francises στην ιστορία του σινεμά),όσο και του best selling βιβλίου που καθιέρωσε τον Suzuki σαν έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του φανταστικού στη χώρα του;;;



Η αλήθεια είναι πως κάπου αυτή η μαγεία χάθηκε στη πορεία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η manga εκδοχή του Ring δεν είναι καλή. Τουλάχιστον είναι όσο πιο πιστή αρχικά στην ταινία και λιγότερο στο βιβλίο του Suzuki.Και αυτό φυσικά γιατί στο σενάριο έχουμε τον σεναριογράφο των ταινιών Hiroshi Takahashi.





Η ιστορία δεν αλλάζει αισθητά σε σχέση με εκείνην της ταινίας και του βιβλίου. Ένας αστικός θρύλος που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα κάνει λόγο για την ύπαρξη μίας βιντεοκασέτας, που όποιος τη δει θα πεθάνει σε μία εβδομάδα…Μία κοπέλα η Τomoko που τη βλέπει πέφτει και αυτή θύμα της κατάρας της μαζί με τους φίλους της…Η θεία της και δημοσιογράφος,Reiko Asakawa θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τους θανάτους των παιδιών και αποφασίζει να επισκεφτεί το μέρος όπου τα παιδιά είχαν δει τη βιντεοκασέτα(σε ένα motel κάπου στην ιαπωνική ύπαιθρο)για να τη δει και εκείνη με τη σειρά της και να διαβάσει το μήνυμα…Στη συνέχεια με τη βοήθεια του πρώην άντρα της θα αναζητήσουν τα στοιχεία εκείνα που θα τους δώσουν τις απαντήσεις για τη κατάρα της Sadako,του κοριτσιού που έχει στοιχειώσει τη βιντεοκασέτα...Μονάχα που η αποστολή τους δεν θα είναι καθόλου εύκολη....




Αν και υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συναντούσαμε στις ταινίες και το βιβλίο(αγωνία, μυστήριο, απειλητική ατμόσφαιρα και ένας εσωτερικός τρόμος που υποβόσκει στην ατμόσφαιρα)όπως ανέφερα και πριν, κάπου το κόμικ δε κατορθώνει να δώσει το κλίμα των ταινιών ή ακόμα και του βιβλίου. Ίσως να φταίει και το σχέδιο του Misao Inagaki που διαθέτει περισσότερο το στυλ που συναντάμε σε shojo(κοριτσίστικο)manga παρά σε horror manga (όπως ας πούμε σαν εκείνα των Junji Ito, Ryou Haruto,Masaaki Nakayama ή του Hideshi Hino )αν και κάποια panel μοιάζουν να είναι κυριολεκτικά βγαλμένα μέσα από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ταινίας. 



Παρόλα αυτά σε μερικά panel σου αφήνει μία αίσθηση ότι ο mangaka βιαζόταν να τελειώσει το κόμικ όσο πιο γρήγορα μπορούσε…Η σειρά έβγαλε άλλα 4 manga(Ring 2,Ring 0,Birthday-prequel και Spiral)αλλά με άλλους artists (Meimu στα 2,0,Birthday και Sakura Mizuki στο Spiral)απλά διατηρώντας ζωντανό το Franchise και στα manga.Στην Αμερική τα manga του Ringu κυκλοφόρησαν από τη Dark Horse σε συνεργασία με τη Digital Manga Publishing(DMP).

Σίγουρα θα περάσετε ευχάριστα την ώρα σας αλλά δε θα τρομάξετε όσο ίσως περιμένατε.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2020

Comic Cultura # 7 - Nέα Εποχή!!

Μέσα στις δύσκολες στιγμές που ζούμε εμείς και όλη η ανθρωπότητα,ευτυχώς που υπάρχουν και τα κόμικς για να ξεχνιόμαστε λιγάκι...Έτσι μιλώντας για κόμικς δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και το νέο τεύχος του Comic Cultura που έρχεται ανανεωμένο να μας κρατήσει συντροφιά με πληθώρα από κόμικς,άρθρα,τη νέα του στήλη Art Cultura(με κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παρουσιάσεις)και μεγάλο αφιέρωμα στον τρόμο στην 9η τέχνη.




Με το 7ο τεύχος του Comic Cultura Magazine(με εκπληκτικό εξώφυλλο από Brain Mince Design), ξεκινάει μια νέα εποχή για το περιοδικό! Συγκεκριμένα, το περιοδικό πλέον φιλοξενεί και κόμικς από ξένους δημιουργούς! 




Στο παρόν τεύχος(το οποίο για πρώτη φορά κυκλοφορεί και σε έντυπη μορφή!!) θα βρείτε κόμικς και συνέντευξη του Αργεντίνου δημιουργού Ian Debiase. Στις σελίδες του τεύχους, επίσης, θα βρείτε 13 έργα Ελλήνων καλλιτεχνών(ενδεικτικά αναφέρω τους Βασιλάκη,Αμπατζίδη,Κάτσο, Κουλιφέτη,Μελισσαρόπουλο, Γκογκτζιλά,Θεωδοροπούλου, Crazy Duck team,Κατσίκα, Στεφαδούρο&Παπαηλίου κ.α.), ένα απολαυστικό διήγημα από τον Γιώργο Σαφελά το Στέλθη(σε εικονογράφηση Έυας Κουτσούκου)και πολλά ακόμα...Το Comic Cultura μεγαλώνει,αλλάζει και σε κάθε τεύχος του γίνεται καλύτερο πάντα με τη δική σας αγάπη και στήριξη!!Η νέα εποχή του Comic Cultura είναι εδώ και μπορείτε να το απολαύσετε ελεύθερα και ωραία στο issuu

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020

Second Coming από Mark Russell,Richard Pace,Leonard Kirk&Andy Troy

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

"God is the life of the party..He's not the guy who helps you clean afterwards..." - Jesus Christ

Τι θα γινόταν αν ο Θεός αποφάσιζε να στείλει για δεύτερη φορά το γιο του στη Γη;;Και μάλιστα να συγκατοικήσει με έναν παντοδύναμο υπερήρωα;;Την απάντηση μας δίνει ο Mark Russell(Lone Ranger,Red Sonja,Judge Dredd) με τo Second Coming.Ένα κόμικ που συζητήθηκε έντονα και προκάλεσε ζήτημα πριν ακόμα καλά καλά κυκλοφορήσει,εξαιτίας τόσο του σατυρικού θέματος του όσο και από τις αντιδράσεις που προήλθαν από διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις.



Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Vertigo να αναστείλει τη κυκλοφορία της σειράς 1 μήνα πριν την κυκλοφορία της(και να δώσει τα δικαιώματα πίσω στους δημιουργούς)πράγμα που προκάλεσε εντύπωση όταν από την ίδια εταιρεία έχουμε διαβάσει ιστορίες που μπορούν να θεωρηθούν περισσότερο "βλάσφημες" όπως Preacher,Lucifer,Hellblazer κ.α. Ίσως όμως το γεγονός ότι η Vertigo(που ευτυχώς η DC αντικατέστησε τελικά με το Black Label imprint) βρισκόταν στα τελευταία της να δικαιολογεί(εν μέρει)κάπως αυτήν την απόφαση.Ουδέν κακού αμιγές καλού όμως η σειρά τελικά κυκλοφόρησε από την ανερχόμενη ανεξάρτητη εταιρεία AΗΟΥ Comics σε 6 τεύχη από τον Ιούλιο μέχρι και το Δεκέμβριο του 2019.




Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο Russell καταπιάνεται με θρησκευτικά ζητήματα καθώς είχε προηγηθεί η δουλειά του για την Top Shelf productions,το God Is Disappointed in You το 2013(με σχέδια του Shannon Wheeler) ,που αποτελούσε μία κωμική έκδοση της βίβλου...Φαίνεται ότι όσο περνάει ο καιρός κάποιοι χάνουν όλο και περισσότερο το χιούμορ τους...Φυσικά είχαμε ξαναδεί και χειρότερες αντιδράσεις όπως με το κόμικ του Αυστριακού Gerhard Haderer,Das Leben des Jesus(H ζωή του Ιησού-Εκδόσεις ΟΞΥ 2003)που μόνο δημόσιες κρεμάλες δεν είχαν στηθεί στους δρόμους,αλλά ας πούμε ότι η ιστορία εκείνου του κόμικ ήταν λίγο πιο extreme σε σχέση με εκείνη του Russell...Kαι πάλι όμως Ιερά εξέταση εν έτη 2019 φαντάζει πολύ οπισθοδρομικό,αν και τα μυαλά των ανθρώπων δύσκολα αλλάζουν...



Ο Russell σε συνέντευξη του τόνισε ότι ο σκοπός του κόμικ δεν ήταν να σατυρίσει τον Ιησού.Το κόμικ είναι μια σάτιρα για το πώς οι οπαδοί του τα τελευταία 2.000 χρόνια έχουν μετατρέψει το μήνυμά του για συγχώρεση και αγάπη σε μια δύναμη και κυριαρχία, η οποία είναι τόσο αντί-Χριστιανική  όπως κάποιος μπορεί να φανταστεί...Ήδη από τις πρώτες σελίδες του κόμικ,με τους πρωτόπλαστους και το κήπο της Εδέμ,ο Russell αρχίζει να περνάει με σατυρικό-αλλά καθόλου βλάσφημο τρόπο- όλες τις θρησκευτικές απόψεις και πεποιθήσεις του...Παρουσιάζει έναν Θεό ο οποίος έχει χάσει κάθε πίστη στον άνθρωπο,παρόλα αυτά στέλνει για δεύτερη φορά το Υιό Του στη Γη,θεωρώντας ότι αδικήθηκε τη πρώτη φορά,αλλά αναθέτει σε έναν παντοδύναμο υπερήρωα τον Sunstar(που θυμίζει αρκετά τον Superman)να γίνει καθοδηγητής του...


Έναν ήρωα που έχοντας μάθει να χρησιμοποιεί την ωμή δύναμη και βία για να λύνει τα προβλήματα της ανθρωπότητας,μοιάζει ανίκανος να αντιμετωπίσει εκείνα της απλής καθημερινής ζωής(Το να υιοθετήσει ένα παιδί με τη γυναίκα του,ή να φροντίσει τη μητέρα του που πάσχει από άνοια)...Και αυτό θα τον φέρει σε πλήρη αντίθεση με τον απλό,μειλίχιο και ειρηνικό  τρόπο που ο Υιός του Θεού αντιμετωπίζει τις διάφορες καταστάσεις...Όπως τονίζει και ο ίδιος ο Ιησούς σε κάποιο σημείο της ιστορίας,δεν πρόκειται η βία να λύσει τα προβλήματα του κόσμου αλλά η συγχώρεση...Ακόμα και να με μεγάλη του έκπληξη ο Ιησούς παρατηρεί πόσο έχει διαστρεβλωθεί η διδασκαλία Του μέσα στους αιώνες....

''People believe in God because they hope for a witness to their suffering..." - Jesus Christ




Ακόμα και αν ο Θεός παρουσιάζεται απογοητευμένος με το δημιούργημα του-τους ανθρώπους-και ενίοτε εκδικητικός,σκληρός και απρόβλεπτος,μπερδεμένος και γεμάτος ξεσπάσματα,ο Ιησούς παρουσιάζεται απόλυτα φυσιολογικός,ήρεμος,πράος και γεμάτος θετική ενέργεια σε ολόκληρη την ιστορία.Ο Russell χρησιμοποιεί τον Ιησού ως παράδειγμα προς μίμηση,κάποιον από Τον οποίο μπορούμε να μάθουμε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι,κάποιον από Τον οποίο μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τις αποτυχίες μας και να αγωνιστούμε να τις διορθώσουμε αν γίνεται... Αν σε αυτό όλο εσείς διακρίνετε κάποιο είδος βλαστήμιας από μεριάς του συγγραφέα,τότε μάλλον έχουμε χάσει την έννοια της λέξεως....O Russell δεν είναι ισοπεδωτικός,ούτε μηδενιστής του Χριστιανισμού ως θρησκείας.Δεν είναι τρομερά πρωτοποριακό σαν κόμικ ή σαν ιδέα,αλλά θέτει ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη φύση, τη συγχώρεση, τη συνεργασία και την καλοσύνη... Ουσιαστικά ο Russell μέσα από αυτό το κόμικ κατακρίνει(και ενίοτε σατυρίζει) δύο πράγματα: 1)Tους ιερείς και κάθε θρησκευτική οργάνωση που μέσα στα χρόνια έχουν παραλλάξει το μήνυμα της διδασκαλίας του Ιησού σύμφωνα με τη δική τους  υποκειμενική σκέψη ή οπτική γωνία και 2)Τα στερεότυπα που κυριαρχούν στα mainstream υπερηρωικά κόμικ στα οποία ο ήρωας αντιμετωπίζει με τη βία οποιοδήποτε απειλή ή πρόβλημα,αλλά όλα τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται μόνο έτσι. 





Πρέπει επίσης να αναφερθώ και στην εικονογράφηση από τον Richard Pace(New Warriors,Imaginary Fiends) που αναφέρεται και σαν συν-δημιουργός της σειράς.Υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη εικονογράφησης μέσα στο κόμικ.Για τους βιβλικούς χρόνους και τη ζωή του Ιησού στο παρελθόν ο Pace χρησιμοποιεί ένα σκληρότερο και τραχύ στυλ,με μία retro αισθητική που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε και σε εικονογραφημένα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης για παιδιά(βέβαια τα φρούτα που τρώνε οι πρωτόπλαστοι μόνο σε παιδικό βιβλίο δεν θα μπορούσαν να απεικονιστούν!).Παράλληλα όμως υπάρχει η έμφαση στο κωμικό στοιχείο του κόμικ,τόσο με τις εκφράσεις των προσώπων όσο και τη γλώσσα του σώματος των χαρακτήρων,κατορθώνοντας έτσι ο σχεδιαστής να πιάσει το παλμό της ιστορίας.Ενώ για τη σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης με τον Sunstar,με τη βοήθεια στα τελειώματα από τον Leonard Kirk,βλέπουμε ένα πιο παραδοσιακό τρόπο απεικόνισης,που συναντάμε κυρίως στα υπερηρωικά mainstream,με έντονο το στοιχείο της δράσης,αλλά προσαρμοσμένο στο κωμικό χαρακτήρα του κόμικ.Ιδιάιτερη αναφορά και στα χρώματα του Andy Troy που χρησιμοποιεί μία σκοτεινή χρωματική παλέτα του καφέ στις Βιβλικές σκηνές η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη φωτεινότητα των χρωμάτων στις σκηνές του σήμερα.



Ένα σατυρικό και ενίοτε ξεκαρδιστικό ανάγνωσμα που σέβεται τις βασικές αρχές του Χριστιανισμού(ειρήνη και συμπόνια προς τον πλησίον μας)αλλά αμφισβητεί τη σημερινή κοινωνία και τις αξίες της,όσο και τη λανθασμένη απόδοση βασικών μηνυμάτων της διδασκαλίας του Ιησού προσαρμοσμένες ανάλογα με το πως τις αποδίδουν οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες...Και παρόλο της όποιες σεναριακές του "αφέλειες"(η ευκολία με την οποία ο Sunstar και η γυναίκα του δέχονται να φιλοξενήσουν τον Ιησού-οι οποίες όμως βοηθάνε στην εξέλιξη της ιστορίας)περνάει με ειλικρίνεια τα μηνύματα του με τρόπο αστείο,διασκεδαστικό,αλλά καθόλου βλάσφημο.Χαρίζοντας στον αναγνώστη χαμόγελα από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά και προβληματίζοντας τον συνάμα...


Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

Plunge #1 από Joe Hill,Stuart Immonen&Dave Stewart

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

"Ιt's like a zombie.It's dead,but it doesn't know it...It got it's eyes wide open and it's making sounds but there's nothing really alive in there..." - Clark Carpenter

Kαι (με μικρή καθυστέρηση είναι η αλήθεια μέχρι να μου έρθει το τεύχος)φτάνουμε αισίως στον 5ο τίτλο Hill House comics(με την επιμέλεια φυσικά του Joe Hill) που ανήκει στο Black Label Imprint της DC.Το Plunge είναι ο δεύτερος τίτλος που το σενάριο γράφει ο ίδιος ο Joe Hill(με πρώτο το Basketful of Heads που το review του πρώτου τεύχους βρίσκετε εδώ)και για μια ακόμα φορά ο συγγραφέας κατορθώνει μέσα σε λίγες σελίδες να βυθίσει τους αναγνώστες μέσα στους αλλόκοτους αλλά τόσο εθιστικούς(με τη καλή έννοια)κόσμους του!!



Μετά από ένα καταστροφικό παλιρροϊκό κύμα,αποκαλύπτεται η ύπαρξη ενός ξεχασμένου πλοίου,του Derleth(πρώτο eater egg και οι λάτρεις κλασσικού τρόμου καταλαβαίνουν αμέσως)που είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς σχεδόν 40 χρόνια πριν και αρχίζει να εκπέμπει σήμα κάπου στα χωρικά ύδατα της Ρωσίας,ενώ υπάρχουν παράξενες ενδείξεις ότι κάτι δε πάει καλά με τη θαλάσσια ζωή που αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα(γιγαντιαία καλαμάρια ξεβράζονται στις ακτές της Ρωσίας ενώ θαλάσσια σκουλήκια τρώνε το ένα το άλλο...).


Ο αντιπρόεδρος της εταιρείας που ανήκε το σκάφος(David Lacome),μία θαλάσσια βιολόγος(Moriah Lamb) και το πλήρωμα ενός μεταφορικού πλοίου οι Carpenter(που στα αμπάρια του έχει ένα περίεργο φορτίο-δονητές!)αναλαμβάνουν τη "βρώμικη" δουλειά να εντοπίσουν το ναυάγιο,αφού καμία άλλη εταιρεία δε θα αναλάμβανε να ταξιδέψει μέχρι εκεί και να δημιουργήσει ίσως και διπλωματικό επεισόδιο...Μονάχα που όταν θα φτάσουν ως εκεί τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται πραγματικά παράξενα....

Όλο το τεύχος είναι ένα ερωτικό γράμμα του Hill στα έργα των Lovecraft(τoυ οποίου ο Hill όσο και ο μπαμπάς King είναι μεγάλοι fan)και August Derleth(το αναφέραμε πριν το υπονοούμενο)καθώς και σε ταινίες θαλασσινού-και μη τρόμου όπως τα Jaws,The Abyss,Event Horizon και γιατί όχι the Thing του Carpenter-δώστε βάση και σε αυτό το Easter egg-( δηλαδή το ξένο και απομονωμένο περιβάλλον που γνωρίζεις ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και κανείς δε θα σε σώσει όταν σου συμβεί το κακό).Όπως και με το Basketful,έτσι και με το Plunge ο Hill μας συστήνει τους χαρακτήρες του,και μέσα σε λίγες σελίδες έχουμε μία πλήρη εικόνα του τι αντιπροσωπεύει ο καθένας,το ρόλο τους στην ιστορία και τα συναισθήματα τους.




Χαρακτήρες ολοζώντανοι με προσωπικότητα και βάθος.Ο Lacome ένας μεσήλικας άνδρας που ποτέ δεν έχει επισκεφτεί αποστολή προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εταιρείας του αλλά δε παύει να είναι σαν ψάρι έξω από το νερό.Σε αντίθεση με τη Moriah ή τα αδέλφια Carpenter που έχουν μεγαλώσει μέσα σε αυτό...
Τα δύο μικρότερα αδέλφια ο Clark και ο Russell Carpenter μοιάζουν σαν να έχουν βγει από sitcom σειρά(σε αντίθεση με τον σοβαρό και "βαρύ" καπετάνιο αδερφό τους τον Cage),και προσθέτουν το απαιτούμενο χιούμορ στο ίσως βαρύ και-στη συνέχεια--κλειστοφοβικό κλίμα που θα ακολουθήσει.Και αυτό είναι ένα στοιχείο που διακρίνουμε στις δουλειές του Hill(τόσο στα βιβλία όσο και στα κόμικ όπως και στο Basketful)ότι ο συγγραφέας μπορεί να αποφορτίζει το κλίμα με τη χρήση χιούμορ χωρίς όμως να μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αίσθηση τρόμου που έχει δημιουργήσει στους αναγνώστες,ούτε φυσικά να γίνεται γελοίο το όλο πράγμα...Φανταστείτε το σαν στιγμή χαλάρωσης πριν τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται παράξενα...Πραγματικά παράξενα όπως το τελευταίο panel-ορισμός cliffhanger - του τεύχους που τελειώνει κάνοντας τον αναγνώστη να επιθυμεί σαν τρελός να διαβάσει τη συνέχεια της ιστορίας(πράγμα εντελώς επαναλαμβανόμενο σε όλους τους πολύ καλούς τίτλους της σειράς και ειδικά σε αυτούς που γράφει ο Hill-ο μπαγάσας είναι άξιος γιος του μπαμπά του!!)



Απλά φανταστείτε ότι μέσα σε λίγες σελίδες ο Hill έχει θέσει τα γρανάζια του μηχανισμού τρόμου σε κίνηση:Το πλοίο φάντασμα που εκπέμπει μετά από 40 χρόνια σήμα,το εχθρικό απομονωμένο περιβάλλον στο οποίο βρίσκετε,ένα πλήρωμα που κάτω από αντίξοες συνθήκες θα προσπαθήσει να το πλησιάσει,σε έναν ωκεανό που αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα...και όχι μόνο εκεί...Και όλα αυτά μέσα στις 23 σελίδες της ιστορίας και στο πρώτο τεύχος της!!Καταφέρνει να χωρέσει αυτούς τους αλλόκοτους και εθιστικούς του κόσμους που σας ανέφερα προηγουμένως κάθε μήνα σε τεύχη των 25 σελίδων(το πολύ)...Αν αυτό δεν είναι η στόφα μεγάλου συγγραφέα και πρώτης ποιότητας τρόμος,μυστήριο και σασπένς τότε δε ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι...




Φυσικά δε θα μπορούσα να μην κάνω ιδιαίτερη αναφορά και στα σχέδια του Stuart Immonen.Θα τη πω την αμαρτία μου,δεν ήμουνα μεγάλος fan του στα υπερηρωικά του για τη Marvel και τη DC που διαβάζω,χωρίς ακριβώς να μπορώ να προσδιορίσω το λόγο...Μετά τον Amazing Spider Man,o Immonen αποφάσισε να μη δουλέψει άλλο για υπερηρωικά κόμικ...Και ίσως αυτή του η απόφαση τελικά να του βγήκε και σε καλό γιατί ποτέ άλλοτε δεν έχω ξαναδεί τόσο ανανεωμένη και φρέσκια τη σχεδιαστική του ικανότητα!!Σαν να έβλεπα τη δουλειά άλλου καλλιτέχνη ειλικρινά...Ειδικά οι εκφράσεις των προσώπων του ολοζώντανες,καθόλου επαναλαμβανόμενες(τα ακούς Land;;)δίνει στο κάθε χαρακτήρα το δικό του ύφος και προσωπικότητα.Σωστές ανατομίες,χωρίς σωματικές υπερβολές που χαρακτήριζαν ορισμένες φορές τις υπερηρωικές του δουλειές,τα σχέδια του δένουν απόλυτα με τα πολύ καλή χρωματική παλέτα του Dave Stewart(με έμφαση στο μπλε,πράσινο και καφέ)που  αντικατροπτίζουν το ύφος της ιστορίας.




Τα Hill House Comics τα θεωρώ την εκδοτική έκπληξη του 2019 και μαζί με τα υπόλοιπα Black Label μία προσωπική νίκη της DC στο χώρο εκτός των mainstream κόμικ.Αν σας αρέσανε οι υπόλοιποι τίτλοι του Hill Imprint,σίγουρα θα λατρέψετε και αυτόν εδώ.Απολαύστε υπέθυνα!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020

Hell Baby(Gaki Jugoku 餓鬼地獄)από Hideshi Hino

Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

O γεννημένος το 1946 στο Qiqihar της Κίνας,Ιάπωνας mangaka Hideshi Hino,θεωρείτε ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους των horror manga.Αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τη βιομηχανία του κινηματογράφου,αλλά επηρεασμένος από δουλειές μεγάλων mangaka όπως των Shigeru Sugiura και Yoshiharu Tsuge αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κόμικς και άρχισε να εκδίδει τις δικές του δουλειές,ενώ επαγγελματικά πλέον εμφανίστηκε στα περιοδικά/ανθολογίες κόμικ COM(του Osamu Tezuka)το 1967 και Garo to 1971.Λόγο των δύσκολων παιδικών του χρόνων(οι μετανάστες γονείς του μαζί με τον μικρό Hideshi εγκατέλειψαν τη Κίνα μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου σχεδόν κυνηγημένοι)πολλές δουλειές του περιέχουν τις άσχημες εμπειρίες του από εκείνα τα χρόνια.




Aν και πολλές δουλειές του είναι κυρίως ανθολογία μικρότερων ιστοριών όπως το Panorama of Hell(Jigokuhen)Gallery of Horrors(Kyōfu Gallery)και Lullabies from Hell(Jigoku no Komoriuta)φυσικά έχει σχεδιάσει και πληθώρα stand alone ιστοριών φρίκης και τρόμου.Σήμερα θα σας παρουσιάσω μία ακόμα αντιπροσωπευτική του είδους,το Hell Baby(Gaki Jugoku)και συνάμα μία ίσως από τις πιο τραγικές δημιουργίες του.





Δανειζόμενος αρκετά στοιχεία από το Frankenstein της Mary Shelley,ο Hino μας διηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού το οποίο από τη γέννηση του ήταν ήδη καταδικασμένο.Mία βροχερή νύχτα στο Τόκιο γεννιέται ένα κοριτσάκι.Οι γιατροί όμως αποκαλύπτουν στο πατέρα ότι υπήρχε και ένα δίδυμο αδερφάκι-κορίτσι και αυτό-το οποίο όμως είναι φρικτά παραμορφωμένο και θέλει να τρέφεται με...αίμα!!Ο πατέρας φοβισμένος και αηδιασμένος,αποφασίζει να μη πει τίποτα στη γυναίκα του και να ξεφορτωθεί το μωρό πετώντας το σε μία χωματερή όπου κανείς δε θα το βρει...Εκεί το μωρό θα πεθάνει από την ασιτία και θα γίνει τροφή για κάθε είδους τρωκτικό που ζει εκεί...Το παιδί όμως θα γυρίσει πίσω στη ζωή από περίεργες φλόγες που μυστηριωδώς θα πέσουν από τον ουρανό(άλλο ένα στοιχείο από το Frankenstein)και θα καταφέρει να επιβιώσει,μέσα στη σήψη και την ασχήμια του τρώγοντας έντομα και οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του.. Εκεί θα περάσει τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής του,ξεχασμένο από Θεούς και δαίμονες,μέσα στη βρωμιά,τη σήψη και την απομόνωση..Η επιθυμία του όμως να βρει και αυτό την αποδοχή μιας οικογενειακής θαλπορής,και η καθοδήγηση του από μία μυστήρια φωνή μίας μάγισσας (;),θα οδηγήσουν το παιδί στη πόλη...Ψάχνοντας να βρει αυτό που της στέρησαν θα φέρει μαζί της τη κόλαση της ύπαρξης της..Με ολέθριες συνέπειες για όλους....




Tα γνωστά θέματα που συναντάμε πολύ συχνά στις ιστορίες που μας διηγείται ο Hino βρίσκονται και εδώ(Εγκατάλειψη,σωματική σήψη,παράνοια).Mε μία μικρή όμως διαφοροποίηση σε σχέση με άλλες δουλειές του.Ο κεντρικός χαρακτήρας,το μωρό εκείνο που μοιάζει να έχει βγει μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες,δεν είναι το κακό "τέρας" αυτής της ιστορίας όπως γίνεται συνήθως σε άλλες ιστορίες.Τέρας είναι η κοινωνία που καταδίκασε το παιδί εξ'αιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης και που δε πρόκειται να το δεχτεί ποτέ σαν δικό της,τέρας είναι ο πατέρας που φοβισμένος και αισθανόμενος φόβο,αηδία και ντροπή,όχι απλά το εγκατέλειψε,αλλά το άφησε μόνο και αβοήθητο να πεθάνει μέσα σε μία χωματερή...


Δε σκοτώνει από ευχαρίστηση,αλλά για να τραφεί,να επιβιώσει γιατί έτσι έμαθε μόνο του εγκαταλελειμμένο στα σκουπίδια...Απλώνει το σαπισμένο χέρι της σε μία κοινωνία η οποία τη καταδίκασε από τις πρώτες στιγμές ύπαρξης της σε θάνατο..Ψάχνει να βρει αυτό που τόσο άδικα της στερήθηκε,την αγάπη και την αποδοχή... Η ευαίσθητη και συμπαθητική πλευρά του Hino εμφανίζεται ανάμεσα σε μια τρελή απεικόνιση γκροτέσκων εικόνων και βαθιάς αλληγορίας.Πίσω από τη φρίκη και τη σήψη,κρύβεται μία συγκινητική,δυστυχισμένη ιστορία λύτρωσης και συγχώρεσης.

Το ιδιαίτερο αλλά λεπτομερές στυλ του καλλιτέχνη ίσως μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο «καρτουνίστικο» σε σχέση με τις αντίστοιχες δουλειές άλλων horror mangaka(Junji Ito,Hitoshi Iwaaki)αλλά δε χάνει τίποτα από τον τρόμο και τη ρίγη που προσφέρει απλόχερα στους αναγνώστες του ο Hino.



Το manga κυκλοφόρησε στα αγγλικά από τις εκδόσεις Blast Books και αποτέλεσε και έμπνευση για το σενάριο της ταινίας Hideshi Hino's Theater of Horror(Kaiki Gekijou Hexalogy)του 2004 σε σκηνοθεσία Mari Asato&Yoshihiro Nakamura,που αποτελείται από 6 ιστορίες βασισμένες στα manga του Hino.Το The Boy From Hell (Jigoku Kozou)δανείζεται στοιχεία από το Hell Baby.Μία καταραμένη ιστορία τρόμου και φρίκης,που δίνει όμως τροφή για σκέψη...

Σάββατο 7 Μαρτίου 2020

Paperino e l'isola dei Capoccioni(Τα μεγάλα κεφάλια/Το νησί των χοντροκέφαλων)από Rodolfo Cimino,Romano Scarpa,Sandro Del Conte&Sandro Zemolin


Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός

Σήμερα θα σας παρουσιάσω μία από τις ιστορίες που όταν την είχα διαβάσει μικρό παιδί στο εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους του Τερζόπουλου μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση.Τόσο με την αρχική εικόνα της(που μου προξενούσε συναισθήματα φόβου)όσο και με την υπόθεση της.Μιλάμε φυσικά για το νησί των χοντροκέφαλων σε σενάριο του Rodolfo Cimino και σχέδιο από τον μεγάλο μαέστρο Romano Scarpa(με μελάνια των δύο Sandro Del Conte&Zemolin)ιστορία που ανήκει φυσικά στη κλασική περίοδο του Βενετσάνου δημιουργού.





Μετά από έναν καυγά που έχει ο Ντόναλντ με το Θείο Σκρούτζ,ο πρώτος απηυδησμένος από το να τον θεωρούν αποτυχημένο,αποφασίζει έχοντας στα χέρια του ένα έγγραφο ενός παλιού θαλασσοπόρου,να φύγει μακρυά για το νησί των Χοντροκέφαλων.
Σύμφωνα με το θαλασσοπόρο Πιέρ Μαγκλάν,εκεί ζει μία φυλή περιορισμένης πνευματικής ικανότητας("με ακίνητο βλέμμα και ανέκφραστο πρόσωπο"σύμφωνα με τα λόγια του)στους οποίους ο Ντόναλντ(που θεωρεί τον εαυτό του εξυπνότερο)μπορεί να επιβληθεί,χωρίς να νιώθει το γυάλινο βάζο ανάμεσα στα σιδερένια...!!




Ξεκινούν για το δύσκολο ταξίδι τους(και τους ακολουθεί μυστικά και ο Σκρούτζ)νομίζοντας ότι ο Ντόναλντ θα"βρει την καλή"δηλαδή κανέναν θησαυρό αλλά όταν φτάνουν εκεί ο Σκρούτζ θα πέσει θύμα "απαγωγής" ενώ ο Ντόναλντ θα ανακαλύψει τη φυλή,η οποία φαίνεται να έχει μεγάλα κεφάλια!!Τα ανίψια μαθαίνουν ότι τα κεφάλια είναι ψεύτικα.Τα φοράνε τα μέλη της φυλής για να προστατευτούν από τις επιθέσεις με καρύδες,μιας ορδής γορίλων που έχουν εγκατασταθεί στο νησί τους...Ήρθε η στιγμή για τον Ντόναλντ να επιβληθεί,και να δείξει ότι είναι και αυτός από σίδερο!!Πρώτα όμως πρέπει να βρει μία λύση...Καθώς και τον εξαφανισμένο Θείο του!!

Δύο από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της ιταλικής σχολής της Disney ο Scarpa μαζί με τον Cimino,δημιουργούν μία εξωτική και άκρως καταιγιστική περιπέτεια και το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο απολαυστικό!!Δίπλα στον Scarpa μελανώνουν πολύ καλά τα σχέδια του οι Zemolin&DeConte μαθαίνοντας δίπλα στον δάσκαλο,να γίνονται και οι ίδιοι ακόμα καλύτεροι.




Η ιστορία έχει γρήγορη πλοκή,έξυπνους διαλόγους και ξεκαρδιστικές καταστάσεις,με τον Scarpa στην καλύτερη και πιο δημιουργική του περίοδο,ενώ δεν λείπει και η αγωνία για το πώς τελικά θα δοθεί η λύση στο πρόβλημα,ειδικά όταν και ο Ντόναλντ πέφτει στα χέρια των γορίλων....Τα ανιψάκια για μία ακόμα φορά μετατρέπονται σε "από μηχανής Θεούς" στην κυριολεξία!!!Ο Cimino,σπουδαίος σεναριογράφος, έδωσε και εκείνος πολλές κλασικές ιστορίες την εποχή εκείνη και μαζί με τον Scarpa αποτελούσαν ένα πραγματικά δυναμικό δίδυμο!!Σίγουρα οι ιστορίες τους δεν έφτασαν στο επίπεδο εκείνων του μεγάλου παπιάνθρωπου Carl Barks,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν διασκεδαστικές και γαλούχησαν μία ολόκληρη γενιά αναγνωστών.




Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο Τopolino #921 στις 22 Ιουλίου του 1973 και έκτοτε ανατυπώθηκε πολλές φορές(Ιl Classici di Walt Disney #14 1978,Paperino Mese #247 το 2001,Speciale Disney #41 2006 κ.α.).Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί μέχρι στιγμής 3 φορές.Πρώτα στο Μίκυ Μάους #887 τον Ιούλιο του 1983,τα Κλασικά # 129 τον Μάρτιο/Απρίλιο του 1994(με τίτλο τα μεγάλα κεφάλια)καθώς και στο ΚΟΜΙΞ(Α'περιόδου) #182(το νησί των καρπουζοκέφαλων) τον Αύγουστο του 2003.