Ο Μπλε Κομήτης συνεχίζει την τροχιά του στον γαλαξία της 9ης τέχνης ασταμάτητος!!Στο τεύχος #6 Δεκεμβρίου/Ιανουαρίου όπως διαβάζουμε στο editorial(αλλά καταλαβαίνει ο αναγνώστης και με μια πρώτη ματιά)το περιοδικό μπαίνει στη δεύτερη περίοδο του,με νέα βελτιωμένη μορφή,γίνεται διμηνιαίο,με λιγότερες μεν σελίδες αλλά περισσότερα κόμικ,και παρουσίες όχι μόνο Ελλήνων αλλά και ξένων δημιουργών που δίνουν επιτέλους στο περιοδικό και έναν διεθνή χαρακτήρα!
Στον ενάμιση χρόνο που κυκλοφορεί ο Μπλε Κομήτης κάλυψε επάξια το κενό που είχαν αφήσει πίσω τους εκδόσεις όπως η Βαβέλ,το Μόβ(η συνέχεια της),το Παρά πέντε,και το 9 της Ελευθεροτυπίας,και θέλω να ελπίζω ότι όλη η συντακτική ομάδα και οι πάντα ποιοτικές εκδόσεις Polaris,που πραγματικά μοχθούν για να βγει αυτό το αποτέλεσμα,θα συνεχίσουν με το ίδιο μεράκι και πάθος να μας προσφέρουν ένα περιοδικό κόσμημα.Όχι μόνο στο χώρο των κόμικς,αλλά και γενικότερα του περιοδικού τύπου.Σε αυτές τις δύσκολες εποχές(ειδικά για τις εκδόσεις)που όλοι περνάμε,το να συνεχίζουν να υπάρχουν περιοδικά όπως ο Μπλε Κομήτης που αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή την ελληνική σκηνή των κόμικ (βοηθώντας τους νέους-και μη-καλλιτέχνες στο να προωθούν το έργο τους,)και με αυτή την ποιότητα που τον χαρακτηρίζει είναι ευχής έργον.Και ας ελπίσουμε να συνεχίσει ο Μπλε Κομήτης το ταξίδι του στην τροχιά των κόμικ για πολλά χρόνια ακόμα!
Ας δούμε όμως τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο έκτο τεύχος αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα επιθυμούσα(όσο αυτό γίνεται εφικτό)να ήταν αυτοτελής,γιατί ακόμα και διμηνιαίο που έγινε το περιοδικό,είναι μεγάλος ο χρόνος προσμονής για να διαβάσει ο αναγνώστης τη συνέχεια των ιστοριών.Ειδικά δε όταν οι πιο πολλές από αυτές θα ολοκληρωθούν σε 2-3 ή και περισσότερα τεύχη.
1.Σατανία: Η πρώτη ιστορία που ανοίγει το τεύχος μας έρχεται από τη Γαλλία και είναι το περίφημο Satanie που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2016(και Νοέμβριο του 2017 στην Αμερική)Η αναζήτηση ενός χαμένου επιστήμονα που στηριζόμενος στην εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου και προσπαθώντας να βρει την πύλη της κολάσεως στα έγκατα της Γης εξαφανίζεται...Η αδελφή του Σαρλότ μαζί με μια ομάδα διάσωσης θα προσπαθήσει να τον βρει,μονάχα που το ταξίδι δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση,και οι αντοχές τους θα δοκιμαστούν πέρα από τα όρια...Μετά το εξαιρετικό Beautiful Darkness o Fabian Vehlmann(La Nuit de L'Inca,Spirou et Fantasio,Seuis)συνεργάζεται με το σχεδιαστικό ντουέτο των Kerascoët(Marie Pommepuy&Sebastien Cosset)για να μας δώσουν μία αξέχαστη ιστορία.Με έντονη την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το στοιχείο του τρόμου,με τον κίνδυνο να απειλεί σε κάθε panel τους πρωταγωνιστές που χάνονται στα σκοτεινά μονοπάτια τόσο της σπηλιάς,όσο και του μυαλού τους,το κόμικ σε κερδίζει αμέσως και σε κάνει να επιθυμείς σαν τρελός για τη συνέχεια.Ο Ιούλιος Βερν συναντά το Δάντη σε αυτό το ταξίδι στα έγκατα όχι μόνο της Γης αλλά και της ίδια της ψυχής.Πολύ καλή η μετάφραση από τον Κωστή Σωχωρίτη.
2.Ληστές: Το δημιουργικό δίδυμο του συγγραφέα Γιάννη Ράγκου και του σχεδιαστή(και αρχισυντάκτη του Κομήτη)Γιώργου Γούση μας προσφέρει ένα χορταστικό Βαλκανικό γουέστερν,το οποίο είχαν αρχίσει να δουλεύουν χρόνια πριν δημιουργήσουν και το περίφημο Ερωτόκριτος(εκδ.Polaris).Το κόμικ βασίζεται σε αληθινά γεγονότα,και όπως εκείνο των Χειλά/Τσαούση που κυκλοφόρησε πρόσφατα(Λήσταρχοι)έχει να κάνει με το φαινόμενο της ληστοκρατίας που κυριάρχησε στον Ελλαδικό(και όχι μόνο)χώρο από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα.Πρόκειται για τον βίο και πολιτεία των αδελφών Γιάννη και Θύμιου Ντόβα από το 1909 μέχρι και το 1930 που με αφορμή την εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους,θα περάσουν στη παρανομία μέχρι και το θάνατο τους,βάζοντας έτσι τέλος στη περίοδο και της ληστοκρατίας.Ατμοσφαιρικό,δυνατό σχέδιο με νουάρ στοιχεία και λεπτομερής απεικόνιση της εποχής που αναφέρεται,με έντονη την εναλλαγή του άσπρου/μαύρου και με κινηματογραφική πλοκή,ουσιαστικά μία εικονογραφημένη τοιχογραφία των τότε ηθών και παραδόσεων,οι Γούσης&Ράγκος μας παραδίδουν άλλο ένα προσωπικό τους διαμάντι.Που κερδίζει ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.Περιμένω με ανυπομονησία την εξέλιξη της ιστορίας.
3.Άρπη: Η νέα "εγχώρια"μετά από καιρό δουλειά του Ηλία Κυριαζή(που ακολουθώ από τα χρόνια του Manifesto και του Subart μέχρι τις δουλειές του σε IDW).Αυτή τη φορά σαν σεναριογράφος συνεργαζόμενος με τη νέα ταλαντούχα σχεδιάστρια Έλενα Γώγου.Η ιστορία(αν και λίγες οι σελίδες της σε αυτό το τεύχος)θυμίζει έντονα Mad Max με το post apocalyptic κλίμα του,αλλά αυτό ικανοποιεί απόλυτα τους λάτρεις των σειρών/ταινιών αυτών.Όταν οι ξεχασμένοι Θεοί επιστρέφουν και εξουδετερώνουν τον έναν Θεό που η ανθρωπότητα γνώριζε ή πίστευε,υποδουλώνοντας τη Γη,ομάδες προσφύγων δημιουργούν στο σημείο που έπεσε το σώμα Του,την πόλη της Θεοκτονίας.Εκεί όμως ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρότερος και από την υποταγή...Το δυναμικό σχέδιο της Γώγου εμένα εδώ προσωπικά μου θύμισε εκείνο του Κυριαζή(χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι κακό)και νομίζω ότι αποτελεί την ιδανικότερη επιλογή για να εικονογραφήσει το έπος που ετοιμάζει ο Ηλίας.Δυστυχώς πάνω που αρχίζουμε να μπαίνουμε στο κλίμα της ιστορίας εκείνη συνεχίζεται...Ενδιαφέρουσα ιδέα και άψογη συνεργασία αναμένω και εδώ τη συνέχεια...
4.Μέρες Λατρείας: Το κόμικ αυτό σε σενάριο από Στρατή Ρέλλο και σχέδιο του Παναγιώτη Πανταζή με γύρισε αρκετά χρόνια πίσω στα δικά μου εφηβικά χρόνια,σε εποχές περισσότερο αθώες και ανέμελες..Πολλές φορές βρήκα κοινά στοιχεία στον Τίτο με τον δικό μου εαυτό στην ηλικία του(το ρεκόρ του όμως ακατάρριπτο μπορώ να πω!!)όπως θέλω να πιστεύω και πολλοί από τους αναγνώστες-στριες που διάβασαν την ιστορία-που και αυτή συνεχίζεται...Οι Πασχαλινές διακοπές μιας παρέας παιδιών σε κάποιο χωριό της ελληνικής υπαίθρου,τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα,το δύσκολο πέρασμα στην εφηβεία,οι ιερές νεανικές φιλίες που κάποιες ίσως αντέξουν στο χρόνο,οι έρωτες που μία φορά ζεις τόσο δυνατά.Όλα αυτά προσφέρονται με άμεσο και τρυφερό τρόπο από τον Ρέλλο και άρτια σχεδιαστικά δοσμένα από το πενάκι του Πανταζή που κατορθώνει άψογα να σε μεταφέρει στο κλίμα της ιστορίας.
5.Kobane Calling: Ίσως η καλύτερη επιλογή κόμικ του περιοδικού(χωρίς φυσικά σε καμία περίπτωση να υποβαθμίζονται οι υπόλοιπες αξιόλογες δουλειές)από τον σπουδαίο Ιταλό δημιουργό Zerocalcare(Michele Rech).Γνωστός μέσα από τα αυτοβιογραφικά του κόμικ(κάτι που ως είδος δεν υπήρχε στην Ιταλία ή δεν ήταν τόσο διαδεδομένο)όπως το πολύ καλό La Profezia del Armadillo(H προφητεία του Αρμαντίλο)που μεταφέρθηκε με επιτυχία φέτος και στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Emanuele Scaringi,το Kobane Calling του 2016(εκδόθηκε από την BAO publishing)αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και ένα οδοιπορικό του καλλιτέχνη στη Ρόζαβα,και του αγώνα των Κούρδων ενάντια του ISIS.Μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία πούλησε περισσότερα από 700 χιλιάδες αντίτυπα,παρουσιάζει αλήθειες που το κοινό δεν θα τις διάβαζε/έβλεπε πουθενά αλλού.Το κόμικ αυτό(και σχεδόν κάθε δουλειά του καλλιτέχνη)λειτουργεί ως ένα είδος κάθαρσης για τον δημιουργό,καθώς τον βοηθάνε να "θυμάται" καθώς επίσης τον κάνουν να καταλαβαίνει αν και οι άνθρωποι που θα διαβάσουν τις ιστορίες του βγάζουν νόημα από αυτά που έχει να διηγηθεί.Με κέρδισε από τη πρώτη στιγμή με την αμεσότητα και την ειλικρίνια του καθώς και το χιουμοριστικό-αυτοσαρκαστικό τρόπο με τον οποίο περιγράφει τα γεγονότα,μαζί με το σχέδιο/καρικατούρα που βοηθά να μην "βαραίνει" το όλο εγχείρημα.Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης με προβληματισμούς αλλά και όραμα,πιστεύω ότι θα λατρευτεί από το ελληνικό κοινό που τώρα έχει την ευκαιρία να τον γνωρίσει ακόμα καλύτερα.Μεγάλη επιτυχία του περιοδικού η τόσο σύντομη δημοσίευση του Kobane Calling(πιστεύω θα βγει και σε αυτόνομο αλμπουμάκι)σε μετάφραση από Βιολέττα Ζεύκη,καθώς και η απολαυστική συνέντευξη του καλλιτέχνη που μιλάει για τις εμπειρίες του,το έργο του και τις διαφορές ανάμεσα στην Ευρωπαική και αμερικάνικη αγορά των κόμικ.
6.Αληθινά Κουραφέλκυθρα/Θάνατος: Ο Αντώνης Βαβαγιάννης εδώ και καιρό έχει μπεί στη λίστα με τους αγαπημένους μου δημιουργούς.Μου αρέσει το έξυπνο(και αυθάδικο με την καλή έννοια)χιούμορ του στις ιστορίες του που σε κάνει πάντα να γελάς χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές,όλα αυτά δοσμένα με το χαρακτηριστικό σχέδιο/σήμα κατατεθέν του δημιουργού.
7.Ζάχαρη: Μία νέα δημιουργός η Γεωργία Ζάχαρη(όπως ονομάζεται και η ιστορία του τεύχους)με το ελληνικό βραβείο κόμικ 2018 ώς καλύτερη νέα καλλιτέχνις υπό μάλης,δημιουργεί μια να το πώ αυτοβιογραφική ιστορία καθημερινής επιβίωσης την οποία όμως διέπει και μία γλυκόπικρη μελαγχολία,όταν μπορεί να είσαι σε ένα μέρος με πολλούς ανθρώπους και πάλι να αισθάνεσαι μόνος...Στο τέλος η Ζάχαρη προσθέτει και μία "μεταφυσική" πινελιά που φυσικά καθόλου δεν μας χαλάει.Συμπαθέστατο σχέδιο με ειλικρινές αληθινό σενάριο θέτουν τις βάσεις για μία σπουδαία καριέρα στο μέλλον που νομίζω δικαιωματικά της ανήκει.
8.Ραλλού: Για πρώτη φορά η αγαπημένη μας Ραλλού πιο σέξι από ποτέ!!Πώς είναι δυνατόν να επιλέγει τη μπλούζα από εσένα;;Τόσο φετιχιστής πια;;Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα..Δηλώνω fan της συμπαθέστατης και γλυκειάς Ίριδας(σας την έχω παρουσιάσει και στο Skits@kia Friend's Edition πρόσφατα)και ελπίζω σύντομα να κυκλοφορήσει την Ραλλού μας και σε αυτόνομο αλμπουμάκι!!
Γενικά ένα χορταστικό και αξιοπρεπέστατο τεύχος που μας κρατάει συντροφιά με όμορφες και άκρως απολαυστικές δημιουργίες!!Keep up the good work guys!!(Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τη σελίδα του περιοδικού στο Facebook)
Ας δούμε όμως τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο έκτο τεύχος αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα επιθυμούσα(όσο αυτό γίνεται εφικτό)να ήταν αυτοτελής,γιατί ακόμα και διμηνιαίο που έγινε το περιοδικό,είναι μεγάλος ο χρόνος προσμονής για να διαβάσει ο αναγνώστης τη συνέχεια των ιστοριών.Ειδικά δε όταν οι πιο πολλές από αυτές θα ολοκληρωθούν σε 2-3 ή και περισσότερα τεύχη.
1.Σατανία: Η πρώτη ιστορία που ανοίγει το τεύχος μας έρχεται από τη Γαλλία και είναι το περίφημο Satanie που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2016(και Νοέμβριο του 2017 στην Αμερική)Η αναζήτηση ενός χαμένου επιστήμονα που στηριζόμενος στην εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου και προσπαθώντας να βρει την πύλη της κολάσεως στα έγκατα της Γης εξαφανίζεται...Η αδελφή του Σαρλότ μαζί με μια ομάδα διάσωσης θα προσπαθήσει να τον βρει,μονάχα που το ταξίδι δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση,και οι αντοχές τους θα δοκιμαστούν πέρα από τα όρια...Μετά το εξαιρετικό Beautiful Darkness o Fabian Vehlmann(La Nuit de L'Inca,Spirou et Fantasio,Seuis)συνεργάζεται με το σχεδιαστικό ντουέτο των Kerascoët(Marie Pommepuy&Sebastien Cosset)για να μας δώσουν μία αξέχαστη ιστορία.Με έντονη την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το στοιχείο του τρόμου,με τον κίνδυνο να απειλεί σε κάθε panel τους πρωταγωνιστές που χάνονται στα σκοτεινά μονοπάτια τόσο της σπηλιάς,όσο και του μυαλού τους,το κόμικ σε κερδίζει αμέσως και σε κάνει να επιθυμείς σαν τρελός για τη συνέχεια.Ο Ιούλιος Βερν συναντά το Δάντη σε αυτό το ταξίδι στα έγκατα όχι μόνο της Γης αλλά και της ίδια της ψυχής.Πολύ καλή η μετάφραση από τον Κωστή Σωχωρίτη.
2.Ληστές: Το δημιουργικό δίδυμο του συγγραφέα Γιάννη Ράγκου και του σχεδιαστή(και αρχισυντάκτη του Κομήτη)Γιώργου Γούση μας προσφέρει ένα χορταστικό Βαλκανικό γουέστερν,το οποίο είχαν αρχίσει να δουλεύουν χρόνια πριν δημιουργήσουν και το περίφημο Ερωτόκριτος(εκδ.Polaris).Το κόμικ βασίζεται σε αληθινά γεγονότα,και όπως εκείνο των Χειλά/Τσαούση που κυκλοφόρησε πρόσφατα(Λήσταρχοι)έχει να κάνει με το φαινόμενο της ληστοκρατίας που κυριάρχησε στον Ελλαδικό(και όχι μόνο)χώρο από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα.Πρόκειται για τον βίο και πολιτεία των αδελφών Γιάννη και Θύμιου Ντόβα από το 1909 μέχρι και το 1930 που με αφορμή την εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους,θα περάσουν στη παρανομία μέχρι και το θάνατο τους,βάζοντας έτσι τέλος στη περίοδο και της ληστοκρατίας.Ατμοσφαιρικό,δυνατό σχέδιο με νουάρ στοιχεία και λεπτομερής απεικόνιση της εποχής που αναφέρεται,με έντονη την εναλλαγή του άσπρου/μαύρου και με κινηματογραφική πλοκή,ουσιαστικά μία εικονογραφημένη τοιχογραφία των τότε ηθών και παραδόσεων,οι Γούσης&Ράγκος μας παραδίδουν άλλο ένα προσωπικό τους διαμάντι.Που κερδίζει ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.Περιμένω με ανυπομονησία την εξέλιξη της ιστορίας.
3.Άρπη: Η νέα "εγχώρια"μετά από καιρό δουλειά του Ηλία Κυριαζή(που ακολουθώ από τα χρόνια του Manifesto και του Subart μέχρι τις δουλειές του σε IDW).Αυτή τη φορά σαν σεναριογράφος συνεργαζόμενος με τη νέα ταλαντούχα σχεδιάστρια Έλενα Γώγου.Η ιστορία(αν και λίγες οι σελίδες της σε αυτό το τεύχος)θυμίζει έντονα Mad Max με το post apocalyptic κλίμα του,αλλά αυτό ικανοποιεί απόλυτα τους λάτρεις των σειρών/ταινιών αυτών.Όταν οι ξεχασμένοι Θεοί επιστρέφουν και εξουδετερώνουν τον έναν Θεό που η ανθρωπότητα γνώριζε ή πίστευε,υποδουλώνοντας τη Γη,ομάδες προσφύγων δημιουργούν στο σημείο που έπεσε το σώμα Του,την πόλη της Θεοκτονίας.Εκεί όμως ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρότερος και από την υποταγή...Το δυναμικό σχέδιο της Γώγου εμένα εδώ προσωπικά μου θύμισε εκείνο του Κυριαζή(χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι κακό)και νομίζω ότι αποτελεί την ιδανικότερη επιλογή για να εικονογραφήσει το έπος που ετοιμάζει ο Ηλίας.Δυστυχώς πάνω που αρχίζουμε να μπαίνουμε στο κλίμα της ιστορίας εκείνη συνεχίζεται...Ενδιαφέρουσα ιδέα και άψογη συνεργασία αναμένω και εδώ τη συνέχεια...
4.Μέρες Λατρείας: Το κόμικ αυτό σε σενάριο από Στρατή Ρέλλο και σχέδιο του Παναγιώτη Πανταζή με γύρισε αρκετά χρόνια πίσω στα δικά μου εφηβικά χρόνια,σε εποχές περισσότερο αθώες και ανέμελες..Πολλές φορές βρήκα κοινά στοιχεία στον Τίτο με τον δικό μου εαυτό στην ηλικία του(το ρεκόρ του όμως ακατάρριπτο μπορώ να πω!!)όπως θέλω να πιστεύω και πολλοί από τους αναγνώστες-στριες που διάβασαν την ιστορία-που και αυτή συνεχίζεται...Οι Πασχαλινές διακοπές μιας παρέας παιδιών σε κάποιο χωριό της ελληνικής υπαίθρου,τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα,το δύσκολο πέρασμα στην εφηβεία,οι ιερές νεανικές φιλίες που κάποιες ίσως αντέξουν στο χρόνο,οι έρωτες που μία φορά ζεις τόσο δυνατά.Όλα αυτά προσφέρονται με άμεσο και τρυφερό τρόπο από τον Ρέλλο και άρτια σχεδιαστικά δοσμένα από το πενάκι του Πανταζή που κατορθώνει άψογα να σε μεταφέρει στο κλίμα της ιστορίας.
5.Kobane Calling: Ίσως η καλύτερη επιλογή κόμικ του περιοδικού(χωρίς φυσικά σε καμία περίπτωση να υποβαθμίζονται οι υπόλοιπες αξιόλογες δουλειές)από τον σπουδαίο Ιταλό δημιουργό Zerocalcare(Michele Rech).Γνωστός μέσα από τα αυτοβιογραφικά του κόμικ(κάτι που ως είδος δεν υπήρχε στην Ιταλία ή δεν ήταν τόσο διαδεδομένο)όπως το πολύ καλό La Profezia del Armadillo(H προφητεία του Αρμαντίλο)που μεταφέρθηκε με επιτυχία φέτος και στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Emanuele Scaringi,το Kobane Calling του 2016(εκδόθηκε από την BAO publishing)αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και ένα οδοιπορικό του καλλιτέχνη στη Ρόζαβα,και του αγώνα των Κούρδων ενάντια του ISIS.Μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία πούλησε περισσότερα από 700 χιλιάδες αντίτυπα,παρουσιάζει αλήθειες που το κοινό δεν θα τις διάβαζε/έβλεπε πουθενά αλλού.Το κόμικ αυτό(και σχεδόν κάθε δουλειά του καλλιτέχνη)λειτουργεί ως ένα είδος κάθαρσης για τον δημιουργό,καθώς τον βοηθάνε να "θυμάται" καθώς επίσης τον κάνουν να καταλαβαίνει αν και οι άνθρωποι που θα διαβάσουν τις ιστορίες του βγάζουν νόημα από αυτά που έχει να διηγηθεί.Με κέρδισε από τη πρώτη στιγμή με την αμεσότητα και την ειλικρίνια του καθώς και το χιουμοριστικό-αυτοσαρκαστικό τρόπο με τον οποίο περιγράφει τα γεγονότα,μαζί με το σχέδιο/καρικατούρα που βοηθά να μην "βαραίνει" το όλο εγχείρημα.Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης με προβληματισμούς αλλά και όραμα,πιστεύω ότι θα λατρευτεί από το ελληνικό κοινό που τώρα έχει την ευκαιρία να τον γνωρίσει ακόμα καλύτερα.Μεγάλη επιτυχία του περιοδικού η τόσο σύντομη δημοσίευση του Kobane Calling(πιστεύω θα βγει και σε αυτόνομο αλμπουμάκι)σε μετάφραση από Βιολέττα Ζεύκη,καθώς και η απολαυστική συνέντευξη του καλλιτέχνη που μιλάει για τις εμπειρίες του,το έργο του και τις διαφορές ανάμεσα στην Ευρωπαική και αμερικάνικη αγορά των κόμικ.
6.Αληθινά Κουραφέλκυθρα/Θάνατος: Ο Αντώνης Βαβαγιάννης εδώ και καιρό έχει μπεί στη λίστα με τους αγαπημένους μου δημιουργούς.Μου αρέσει το έξυπνο(και αυθάδικο με την καλή έννοια)χιούμορ του στις ιστορίες του που σε κάνει πάντα να γελάς χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές,όλα αυτά δοσμένα με το χαρακτηριστικό σχέδιο/σήμα κατατεθέν του δημιουργού.
7.Ζάχαρη: Μία νέα δημιουργός η Γεωργία Ζάχαρη(όπως ονομάζεται και η ιστορία του τεύχους)με το ελληνικό βραβείο κόμικ 2018 ώς καλύτερη νέα καλλιτέχνις υπό μάλης,δημιουργεί μια να το πώ αυτοβιογραφική ιστορία καθημερινής επιβίωσης την οποία όμως διέπει και μία γλυκόπικρη μελαγχολία,όταν μπορεί να είσαι σε ένα μέρος με πολλούς ανθρώπους και πάλι να αισθάνεσαι μόνος...Στο τέλος η Ζάχαρη προσθέτει και μία "μεταφυσική" πινελιά που φυσικά καθόλου δεν μας χαλάει.Συμπαθέστατο σχέδιο με ειλικρινές αληθινό σενάριο θέτουν τις βάσεις για μία σπουδαία καριέρα στο μέλλον που νομίζω δικαιωματικά της ανήκει.
8.Ραλλού: Για πρώτη φορά η αγαπημένη μας Ραλλού πιο σέξι από ποτέ!!Πώς είναι δυνατόν να επιλέγει τη μπλούζα από εσένα;;Τόσο φετιχιστής πια;;Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα..Δηλώνω fan της συμπαθέστατης και γλυκειάς Ίριδας(σας την έχω παρουσιάσει και στο Skits@kia Friend's Edition πρόσφατα)και ελπίζω σύντομα να κυκλοφορήσει την Ραλλού μας και σε αυτόνομο αλμπουμάκι!!
Γενικά ένα χορταστικό και αξιοπρεπέστατο τεύχος που μας κρατάει συντροφιά με όμορφες και άκρως απολαυστικές δημιουργίες!!Keep up the good work guys!!(Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τη σελίδα του περιοδικού στο Facebook)
Σπύρος Ανδριανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου