Γράφει ο Σπύρος Ανδριανός
"I Know the truth..I can never waver from my mission..." - Bruce Wayne
Επιτέλους έφτασε στα χέρια μου(με λίγη καθυστέρηση λόγο των γνωστών προβλημάτων με τον Covid 19)και το τεύχος-επίλογος στο εκπληκτικό Joker:The Killer Smile του εκπληκτικού διδύμου Lemire-Sorrentino,που αποτελούν εγγύηση για να διαβάσεις ένα πραγματικά καλό κόμικ στις μέρες μας.Τίτλος του Bat Man:The Smile Killer,και πραγματικά εκεί που ακόμα προσπαθείς να συνέλθεις από το Killer Smile,οι δημιουργοί κρατούν και ένα τελευταίο χαρτί που πετάνε στο τραπέζι και εκπλήσσουν όλους...Γιατί για ποια καλή ιστορία του Joker θα μιλάγαμε αν αυτή δεν σε εκπλήσσει εκτός από το να σε τρομάξει μόνο...Kαι φαίνεται ότι τόσο ο Joker,όσο και οι δύο δημιουργοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη...
Η ιστορία μας αρχίζει με τον νεαρό Bruce Wayne,που όπως όλα τα μικρά παιδάκια της ηλικίας του,βλέπει στην τηλεόραση το αγαπημένο του πρόγραμμα...Στο οποίο παρουσιαστής είναι ο mr.Smiles(o πρωταγωνιστής του παραμυθιού που διάβαζε ο γιος του Ben Arnell,του ανθρώπου που είχε αναλάβει να...γιατρέψει τον Joker από την παράνοια του...)ο οποίος φαίνεται να παρακολουθεί τον Bruce όπως και αυτός εκείνον...Και να του λέει περίεργα πράγματα...Ότι όλα θα πάνε καλά,η μοναξιά και η στεναχώρια του μικρού θα περάσουν,αρκεί το παιδί να ακούει τι έχει να του πει...
Χρόνια αργότερα ο Bat Man θα απαντήσει σε ένα κάλεσμα του Gordon,για να έρθει αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με τον Joker.Kαι ενώ τον καταδιώκει σε μία εγκαταλειμμένη αποθήκη,ο Bat Man θα βρει μία χάρτινη μάσκα/ζωγραφιά που είχε δημιουργήσει ο ίδιος σαν παιδί για τον Mr.Smiles...Kαι εκεί είναι που θα αρχίσει ο πραγματικός εφιάλτης για τον άνθρωπο νυχτερίδα,αφού όπως ακριβώς και ο Dr.Arnell πριν από εκείνον,έτσι και αυτός πλέον δεν μπορεί να ξέρει τι είναι η πραγματικότητα και τι όχι...Υπήρξε ποτέ ο Bat Man;;Έιναι ο Gordon αστυνομικός επιθεωρητής ή ο ψυχολόγος που έχει από παιδί;;Και γιατί ο Dr.Arnell είναι ακριβώς δίπλα του σε ένα κελί όπως και ο ίδιος;;
Με αριστουργηματικό τρόπο ο Lemire παίζει με τη ψυχολογία τόσο του χαρακτήρα,όσο και των αναγνωστών,και μας οδηγεί σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό μέσα στη παράνοια,τη ψύχωση,και τη τρέλα που φωλιάζει καλά κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.Έχουμε να κάνουμε με πρώτης τάξεως ψυχολογικό τρόμο,που σε διακατέχει από τη πρώτη στιγμή.Γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά από την έναρξη της ιστορίας,αλλά και πάλι δε μπορείς να διανοηθείς ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται..Δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα ιστορία Bat Man εναντίων Joker..Που θα πέσει κυνηγητό άντε και μερικές σφαλιάρες και το καλό θα θριαμβεύσει για μία ακόμα φορά έναντι του κακού...Εδώ ο εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός του Bruce...Που προσπαθεί να καταλάβει τι τελικά είναι αληθινό και τι όχι...Έιναι κανείς με το μέρος του ή όλοι θέλουν το κακό του...Αυτό που ζει πλέον το αντιλαμβάνεται μόνο ο ίδιος;;Και αν ναι πώς μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση;;
Ο Lemire μαζί με τον ήρωα του βάζει τους σπόρους της αμφισβήτησης και στους ίδιους τους αναγνώστες οδηγώντας τους σε μία πορεία με το τρενάκι του τρόμου όχι σε σπηλιά με τέρατα και σκελετούς,αλλά σε μία συναισθηματική κατάσταση στην οποία τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη μοιάζουν να μην είναι πλέον ορατά...Ποια περίοδος του Bruce Wayne είναι η αληθινή;;Η παιδική του;Η ηρωική του;Ή εκείνη που τον θέλει έγκλειστο στο Arkham;Ποτέ δεν είναι απολύτως σαφές από τον συγγραφέα για το ποια από αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες είναι πραγματικά αληθινή...Στα παιδικά χρόνια του Bruce το χέρι που κινεί τη μαριονέτα στο παιδικό πρόγραμμα που βλέπει ο Bruce μοιάζει με αυτό του Joker...Πώς μπορεί να είναι αυτό δυνατόν αφού τότε δεν υπήρχε καν ο Bat Man,άρα ούτε και ο πρίγκηπας του εγκλήματος...Και αν οι γονείς του Bat Man δεν πεθάναν με το τρόπο που γνωρίζουμε,τότε πώς μπορεί να υπάρχει έπειτα και ο Bat Man;;Μαθήματα ψυχολογικού θρίλερ από το μάστορα του είδους Jeff Lemire,ο οποίος καταφέρνει να προκαλεί ρίγη και τρόμο στους αναγνώστες που υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας...Και αυτό δείχνει τη συγγραφική του δεινότητα στο ότι ακριβώς δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της βίας,του αίματος και του gore για να σοκάρει ή να τρομάξει τον αναγνώστη...
Σχεδιαστικά για άλλη μία φορά ο Sorrentino παραδίδει μία δουλειά πρώτης σχεδιαστικής ποιότητος,μένοντας σταθερός στο πειραματικό αλλά και ρεαλιστικό του στυλ,και κάνοντας το γνωστό παιχνίδι με τα panels(όπως άλλωστε και στο αριστουργηματικό Gideon Falls) που θα κάνει τα μάτια των αναγνωστών να ασχοληθούν μαζί τους για πολύ περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα.Εκμεταλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες που του δίνει το μέσο για να αποδώσει με το πιο αριστουργηματικό σχεδιαστικά τρόπο τα κείμενα του συνεργάτη του.Η Jordie Bellaire για ακόμα μία φορά μας ενθουσιάζει με την εναλλαγή στη χρωματική της παλέτα από τα φωτεινά(παιδική ηλικία του Bruce)στα σκοτεινά(Bat Man,Arkham)τονίζοντας έτσι την αντίθεση στις 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους στη ζωή του Bruce Wayne.Δε θα μπορούσε ο Lemire να είχε διαλέξει πιο ικανούς συνεργάτες για να διηγηθεί την ιστορία του από τους Sorrentino&Bellaire και ελπίζω να συνεχίσει να δημιουργεί μαζί τους για πολλά χρόνια ακόμα.
Το τέλος της ιστορίας αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει τι ακριβώς νομίζει ότι μπορεί να συμβαίνει...Ίσως όμως να είναι και η αρχή μίας άλλης ιστορίας που οι δημιουργεί να θελήσουν να μας εξιστορήσουν στο μέλλον..Το Bat Man : The Killer Smile αγκαλιάζει θέματα όπως η ψύχωση,ο υπαρξιακός τρόμος,οι παραισθήσεις,οι παιδικοί εφιάλτες και το διφορούμενο μυστήριο χωρίς όμως να δίνει έτοιμες απαντήσεις στον αναγνώστη,ο οποίος θα αναρωτιέται για καιρό τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει...Ο καλύτερος επίλογος ( ; ) σε ένα πραγματικά αριστουργηματικό έργο που το θεωρώ ήδη κλασικό να σταθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες ιστορίες του Joker όπως το Killing Joke και το the Man who Laughs,και που σίγουρα θα δώσει στον αναγνώστη τροφή για σκέψη για μεγάλο διάστημα αφότου ολοκληρώσει την ανάγνωση του.Το Black Label δεν με έχει απογοητεύσει ως τώρα ούτε μία φορά και περιμένω με αγωνία και το Three Jokers(αυτό και αν δεν άργησε!!)για να συνεχίσει τη καλή παράδοση του imprint της DC που αποτελεί άξιο παιδί της πάλαι ποτέ Vertigo.
"I Know the truth..I can never waver from my mission..." - Bruce Wayne
Επιτέλους έφτασε στα χέρια μου(με λίγη καθυστέρηση λόγο των γνωστών προβλημάτων με τον Covid 19)και το τεύχος-επίλογος στο εκπληκτικό Joker:The Killer Smile του εκπληκτικού διδύμου Lemire-Sorrentino,που αποτελούν εγγύηση για να διαβάσεις ένα πραγματικά καλό κόμικ στις μέρες μας.Τίτλος του Bat Man:The Smile Killer,και πραγματικά εκεί που ακόμα προσπαθείς να συνέλθεις από το Killer Smile,οι δημιουργοί κρατούν και ένα τελευταίο χαρτί που πετάνε στο τραπέζι και εκπλήσσουν όλους...Γιατί για ποια καλή ιστορία του Joker θα μιλάγαμε αν αυτή δεν σε εκπλήσσει εκτός από το να σε τρομάξει μόνο...Kαι φαίνεται ότι τόσο ο Joker,όσο και οι δύο δημιουργοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη...
Η ιστορία μας αρχίζει με τον νεαρό Bruce Wayne,που όπως όλα τα μικρά παιδάκια της ηλικίας του,βλέπει στην τηλεόραση το αγαπημένο του πρόγραμμα...Στο οποίο παρουσιαστής είναι ο mr.Smiles(o πρωταγωνιστής του παραμυθιού που διάβαζε ο γιος του Ben Arnell,του ανθρώπου που είχε αναλάβει να...γιατρέψει τον Joker από την παράνοια του...)ο οποίος φαίνεται να παρακολουθεί τον Bruce όπως και αυτός εκείνον...Και να του λέει περίεργα πράγματα...Ότι όλα θα πάνε καλά,η μοναξιά και η στεναχώρια του μικρού θα περάσουν,αρκεί το παιδί να ακούει τι έχει να του πει...
 |
| Variant cover από Kaare Andrews |
Χρόνια αργότερα ο Bat Man θα απαντήσει σε ένα κάλεσμα του Gordon,για να έρθει αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με τον Joker.Kαι ενώ τον καταδιώκει σε μία εγκαταλειμμένη αποθήκη,ο Bat Man θα βρει μία χάρτινη μάσκα/ζωγραφιά που είχε δημιουργήσει ο ίδιος σαν παιδί για τον Mr.Smiles...Kαι εκεί είναι που θα αρχίσει ο πραγματικός εφιάλτης για τον άνθρωπο νυχτερίδα,αφού όπως ακριβώς και ο Dr.Arnell πριν από εκείνον,έτσι και αυτός πλέον δεν μπορεί να ξέρει τι είναι η πραγματικότητα και τι όχι...Υπήρξε ποτέ ο Bat Man;;Έιναι ο Gordon αστυνομικός επιθεωρητής ή ο ψυχολόγος που έχει από παιδί;;Και γιατί ο Dr.Arnell είναι ακριβώς δίπλα του σε ένα κελί όπως και ο ίδιος;;
Με αριστουργηματικό τρόπο ο Lemire παίζει με τη ψυχολογία τόσο του χαρακτήρα,όσο και των αναγνωστών,και μας οδηγεί σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό μέσα στη παράνοια,τη ψύχωση,και τη τρέλα που φωλιάζει καλά κρυμμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.Έχουμε να κάνουμε με πρώτης τάξεως ψυχολογικό τρόμο,που σε διακατέχει από τη πρώτη στιγμή.Γνωρίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά από την έναρξη της ιστορίας,αλλά και πάλι δε μπορείς να διανοηθείς ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται..Δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα ιστορία Bat Man εναντίων Joker..Που θα πέσει κυνηγητό άντε και μερικές σφαλιάρες και το καλό θα θριαμβεύσει για μία ακόμα φορά έναντι του κακού...Εδώ ο εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός του Bruce...Που προσπαθεί να καταλάβει τι τελικά είναι αληθινό και τι όχι...Έιναι κανείς με το μέρος του ή όλοι θέλουν το κακό του...Αυτό που ζει πλέον το αντιλαμβάνεται μόνο ο ίδιος;;Και αν ναι πώς μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση;;
Ο Lemire μαζί με τον ήρωα του βάζει τους σπόρους της αμφισβήτησης και στους ίδιους τους αναγνώστες οδηγώντας τους σε μία πορεία με το τρενάκι του τρόμου όχι σε σπηλιά με τέρατα και σκελετούς,αλλά σε μία συναισθηματική κατάσταση στην οποία τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη μοιάζουν να μην είναι πλέον ορατά...Ποια περίοδος του Bruce Wayne είναι η αληθινή;;Η παιδική του;Η ηρωική του;Ή εκείνη που τον θέλει έγκλειστο στο Arkham;Ποτέ δεν είναι απολύτως σαφές από τον συγγραφέα για το ποια από αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες είναι πραγματικά αληθινή...Στα παιδικά χρόνια του Bruce το χέρι που κινεί τη μαριονέτα στο παιδικό πρόγραμμα που βλέπει ο Bruce μοιάζει με αυτό του Joker...Πώς μπορεί να είναι αυτό δυνατόν αφού τότε δεν υπήρχε καν ο Bat Man,άρα ούτε και ο πρίγκηπας του εγκλήματος...Και αν οι γονείς του Bat Man δεν πεθάναν με το τρόπο που γνωρίζουμε,τότε πώς μπορεί να υπάρχει έπειτα και ο Bat Man;;Μαθήματα ψυχολογικού θρίλερ από το μάστορα του είδους Jeff Lemire,ο οποίος καταφέρνει να προκαλεί ρίγη και τρόμο στους αναγνώστες που υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας...Και αυτό δείχνει τη συγγραφική του δεινότητα στο ότι ακριβώς δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της βίας,του αίματος και του gore για να σοκάρει ή να τρομάξει τον αναγνώστη...
Σχεδιαστικά για άλλη μία φορά ο Sorrentino παραδίδει μία δουλειά πρώτης σχεδιαστικής ποιότητος,μένοντας σταθερός στο πειραματικό αλλά και ρεαλιστικό του στυλ,και κάνοντας το γνωστό παιχνίδι με τα panels(όπως άλλωστε και στο αριστουργηματικό Gideon Falls) που θα κάνει τα μάτια των αναγνωστών να ασχοληθούν μαζί τους για πολύ περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα.Εκμεταλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες που του δίνει το μέσο για να αποδώσει με το πιο αριστουργηματικό σχεδιαστικά τρόπο τα κείμενα του συνεργάτη του.Η Jordie Bellaire για ακόμα μία φορά μας ενθουσιάζει με την εναλλαγή στη χρωματική της παλέτα από τα φωτεινά(παιδική ηλικία του Bruce)στα σκοτεινά(Bat Man,Arkham)τονίζοντας έτσι την αντίθεση στις 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους στη ζωή του Bruce Wayne.Δε θα μπορούσε ο Lemire να είχε διαλέξει πιο ικανούς συνεργάτες για να διηγηθεί την ιστορία του από τους Sorrentino&Bellaire και ελπίζω να συνεχίσει να δημιουργεί μαζί τους για πολλά χρόνια ακόμα.
Το τέλος της ιστορίας αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει τι ακριβώς νομίζει ότι μπορεί να συμβαίνει...Ίσως όμως να είναι και η αρχή μίας άλλης ιστορίας που οι δημιουργεί να θελήσουν να μας εξιστορήσουν στο μέλλον..Το Bat Man : The Killer Smile αγκαλιάζει θέματα όπως η ψύχωση,ο υπαρξιακός τρόμος,οι παραισθήσεις,οι παιδικοί εφιάλτες και το διφορούμενο μυστήριο χωρίς όμως να δίνει έτοιμες απαντήσεις στον αναγνώστη,ο οποίος θα αναρωτιέται για καιρό τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει...Ο καλύτερος επίλογος ( ; ) σε ένα πραγματικά αριστουργηματικό έργο που το θεωρώ ήδη κλασικό να σταθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες ιστορίες του Joker όπως το Killing Joke και το the Man who Laughs,και που σίγουρα θα δώσει στον αναγνώστη τροφή για σκέψη για μεγάλο διάστημα αφότου ολοκληρώσει την ανάγνωση του.Το Black Label δεν με έχει απογοητεύσει ως τώρα ούτε μία φορά και περιμένω με αγωνία και το Three Jokers(αυτό και αν δεν άργησε!!)για να συνεχίσει τη καλή παράδοση του imprint της DC που αποτελεί άξιο παιδί της πάλαι ποτέ Vertigo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου