Joker:Killer Smile
"Some people will always want to ruin what is beautiful..." - Joker
Επιτέλους με λίγη καθυστέρηση είναι η αλήθεια έφτασε στα χέρια μου και το πολυαναμενόμενο Joker : Killer Smile ακόμα μία κυκλοφορία του "ενήλικου" και out of continuity Black Label της DC.H αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση το Superman Year One του Frank Miller&John Romita jr. και το πρόσφατο The Question(πάλι του Lemire με σχεδιαστές τους Denys Cowan και Bill Sienkiewicz)οι υπόλοιπες κυκλοφορίες του imprint(υπάρχουν και οι monthly σειρές τόσο του Sandman universe όσο και του Hill House) αφορούν κυρίως τον Bat Man και το universe του(White Knight,Damned,Last Knight on Earth,Harleen κ.α.).Από τη μία ο Bat Man είναι πάντα το καλό χαρτί της εταιρείας,από την άλλη η επιτυχία της ταινίας του Joker με πρωταγωνιστή τον Joaquin Phoenix,που έσπασε ταμεία όπου και αν προβλήθηκε,οδηγούν τη DC στο να βγάζει ακόμα περισσότερες ιστορίες με τον πρίγκηπα του εγκλήματος,που μοιάζει να ζει τη χρυσή εποχή του(μετά τα 40's)τόσο στη μεγάλη οθόνη,όσο και στα κόμικς.
Και ενώ περιμένουμε ακόμα μία πολυαναμενόμενη κυκλοφορία στο ίδιο imprint,το The Three Jokers(των Geof Johns,Jason Fabok&Brad Anderson)το οποίο μοιάζει να έχει χάσει λίγο το δρόμο για τα stands και κομιξάδικα,και προηγήθηκε το Joker:Year of the Villain one shot(των Carpenter,Burch&Tan που σας παρουσίασα εδώ)το dynamic duo των Lemire&Sorrentino που μας έχει χαρίσει υπέροχες δουλειές(Gideon Falls,Green Arrow,Old Man Logan)μας καλούν σε ένα ταξίδι στα εσώψυχα του παρανοϊκού κλόουν,το οποίο δεν έχει εισιτήριο μετ'επιστροφής...
O πρωταγωνιστής της σειράς δεν είναι ακριβώς ο Joker,από όπου εκείνη παίρνει το όνομα της,αλλά ο doctor Ben Arnell,ο οποίος έχει αναλάβει όχι μόνο τη ψυχανάλυση του πρίγκηπα του εγκλήματος,αλλά το φιλόδοξο σχέδιο του να τον γιατρέψει τελείως από τη τρέλα του όσο αυτό είναι εφικτό...Αρκετά μεγαλεπήβολο σχέδιο αν σκεφτεί κανείς ότι και άλλοι πριν από εκείνον είχαν σκεφτεί το ίδιο με πολύ οδυνηρές συνέπειες για αυτούς(λέγε με Harley Quinn).
Kαι ίσως αυτή η τραγική ιστορία της Harley,είναι που δίνει την έμπνευση στους δύο δημιουργούς να αρχίσουν τη δική τους,και να τονίσουν ότι ο πραγματικός τρόμος που προκαλεί ο Joker δεν είναι όταν σκοτώνει μόνο(ακόμα και σαδιστικά όπως στη περίπτωση του Jason Todd)αλλά στο πόσο επηρεάζει τους ανθρώπους εκείνους που έρχονται σε κοντινή επαφή μαζί του...Στο τρόπο με τον οποίο μπαίνει ο ίδιος μέσα στο μυαλό τους,πώς το διαφθείρει ολοκληρωτικά και σαν καρκινικό παράσιτο αρχίζει να το κατατρώει σιγά σιγά...Αν στο Joker:Year of the Villain είχαμε την εικόνα του Joker μέσα από τα μάτια του εξ' ίσου ψυχοπαθή συνεργάτη του(Jeremy)στο Killer Smile,o ίδιος ο ψυχίατρος του δεν είναι σίγουρος πια είναι ακριβώς αυτή η εικόνα,και μοιάζει να χάνεται και ο ίδιος μέσα στη παράνοια που χαρακτηρίζει τον ασθενή του...
Ο Ben Arnell φαινομενικά φαίνεται να τα έχει όλα.Ένα όμορφο σπίτι στα προάστια της Gotham,μία ζεστή οικογένεια που τον λατρεύει,μία υποσχόμενη καριέρα.Και όμως μέσα στο πλαίσιο των 2 εβδομάδων που έχει διορία να "γιατρέψει" τον Joker,θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση,και ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει μέσα και στον ίδιο...Και ότι ίσως η ψύχωση που βρίσκεται μέσα στον κλόουν,είναι μεταδοτική σε όλους όσους τον πλησιάζουν...
Όταν ο γιος του θα του ζητήσει να του διαβάσει το αγαπημένο του παραμύθι(το οποίο του έχει αγοράσει ο μπαμπάς),ο Arnell θα ανακαλύψει με έκπληξη ότι πρόκειται για μία σαδιστική ιστορία φόνων και μακελειού που διαπράττει ο mr.Smiles στο ευτυχισμένο χωριό(Happyville).H έκπληξη θα μετατραπεί σε τρόμο όμως όταν ακριβώς την ίδια ιστορία θα του διηγηθεί την άλλη μέρα ο ίδιος ο Joker...Kαι ο Ben θα αρχίσει σιγά σιγά να χάνει και την επαφή του με τη πραγματικότητα και να αμφισβητεί και ο ίδιος τι είναι αληθινό και τι όχι...
Ο Lemire πιστός στη γνωστή θεματολογία του(οικογένεια)μας χαρίζει αριστουργηματικά ένα τρομακτικό και άκρως ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ,που καταφέρνει να προκαλέσει ρίγη στον αναγνώστη όχι τόσο για αυτά που βλέπει,αλλά για εκείνα που ξέρει ότι θα ακολουθήσουν.Και η επιτυχία ενός θρίλερ αυτή είναι δηλαδή στο να μη σου δίνει έτοιμο τον τρόμο ή το φόβο(θα ήταν εύκολο ο συγγραφέας να εμμείνει στις δολοφονίες που έχει διαπράξει ο Joker)αλλά να υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης...Μία ατμόσφαιρα αγωνίας και τρόμου που "ποτίζει" τον αναγνώστη μέχρι τέλους και τον προετοιμάζει για αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν στα επόμενα 2 τεύχη...Επίσης ο Lemire βοηθά τον αναγνώστη να δει μέσα από τα διεστραμμένα μάτια του Joker(κάτι που μάλλον ο Arnell δε κατάφερε να κάνει για τον εαυτό του)...Θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη και όχι ψυχοπαθή δολοφόνο.Δημιουργεί όμορφους κόσμους,προσπαθεί να δώσει στους ανθρώπους αυτό που χρειάζονται,όχι αυτό που θέλουν.Και αυτό που χρειάζονται είναι το γέλιο.Αλλά δυστυχώς όπως παρατηρεί με κάποια πικρία ο Joker,"Μερικοί άνθρωποι πάντοτε θέλουν να καταστρέφουν ότι είναι όμορφο..."
Με εκπληκτική συγγραφική μαεστρία ο Lemire παρουσιάζει ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού,ανάμεσα στο γιατρό και τον "ασθενή" που μου θύμισε προσωπικά εκείνο που γίνονταν ανάμεσα στον δόκτωρα Lector και τη Clarice μέσα από τις σελίδες της Σιωπής των αμνών...Παράλληλα κάποιοι συσχετισμοί μέσα στην ιστορία σχετικά με παλαιότερα εγκλήματα του Joker(laughing fish από το Detective Comics #475 του 1978)δείχνουν ότι ο Lemire δεν ξεχνάει και τις "κωμικές" καταβολές του χαρακτήρα που τον χαρακτήριζαν τις προηγούμενες δεκαετίες και λόγο κώδικα δεοντολογίας είχαν "ευνουχίσει" κατά κάποιον τρόπο σε σχέση με τις πρώτες του εμφανίσεις στη δεκαετία του '40 και μέχρι την "ενηλικίωση" του στα μέσα της δεκαετίας του '80 τόσο με τα Killing Joke(Moore-Bolland)όσο και το Death in the family(Starlin-Aparo).Εaster eggs έχουμε αναφορές (πέρα από τον Pennywise του IT και το μπαλόνι)και για το Watchmen τόσο με τη ψυχανάλυση του Joker από τον Arnell(που θυμίζει εκείνη του Rorschach από τον dr.Malcom Long)και με εμφάνιση Rorschach(στον πίνακα του τοίχου στο σπίτι του Arnell όσο και στο όνειρο του)που δείχνουν τη βαθιά γνώση του συγγραφέα για το σύμπαν της εταιρείας.
Σχεδιαστικά ο Sorrentino διατηρεί το πειραματικό του στυλ σχεδιάζοντας όμως με έναν ρεαλισμό που νομίζεις ότι βλέπεις φωτογραφία και όχι σκίτσο(κάτι παρόμοιο με το στυλ του Mazzucchelli την εποχή του Daredevil:Born Again).Δίνει μία πιο "ανθρώπινη" μορφή στο Joker(ακόμα και στα flashbacks),από εκείνη τη καρικατουρίστική που τον χαρακτήριζε από την εποχή του Jerry Robinson θα έλεγα με το μακρόστενο σαγόνι και τα μεγάλα δόντια(μέχρι τουλάχιστον εκείνης του Joker του Αzarello που επηρέασε και εκείνη του Ledger στην δική του perfomace)δίνοντας τροφή στον αναγνώστη να σκεφτεί ότι ο Joker μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς,ακόμα και ο ίδιος ο dr.Arnell.Αν και σε ορισμένα panel(στα κοντινά του προσώπου)ο σχεδιαστής μοιάζει να επαναλαμβάνεται παρ' όλα αυτά ο Sorrentino είναι ο κατάλληλος σχεδιαστής για να μεταφέρει στα panel όλη εκείνη τη τρομακτική ατμόσφαιρα που διακατέχει την ιστορία και χαρακτηρίζει τα κείμενα του Lemire.Όπως και στο Gideon Falls έτσι και εδώ οι δυο τους διαπρέπουν στο horror genre.Θα ήθελα να τους δω και σε δουλειά για Hill House στο μέλλον(όσο το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις τους).
Η πραγματική όμως έκπληξη σε όλο το κόμικ είναι τα χρώματα της Jordie Bellaire,που πραγματικά εδώ κάνει μία από τις καλύτερες δουλειές της.Από τη μία τα "παγωμένα" χρώματα στο Arkham Asalym που συνδυάζονται απόλυτα με το λευκό στο πρόσωπο του Joker,έρχονται σε αντίθεση με τα ζεστές αποχρώσεις των χρωμάτων στη οικογενειακή θαλπωρή του σπιτιού του Arnell.Τα οποία γίνονται σκοτεινά,όταν ο δόκτορας αρχίζει να περνάει σιγά σιγά στο κόσμο της παράνοιας.Τα χρώματα της Bellaire συμπληρώνουν απόλυτα τα εξαίσια σχέδια του Sorrentino και όλα μαζί συμβάλλουν στο να αποδώσουν το κλίμα της ιστορίας όσο το δυνατόν με το καλύτερο τρόπο.
Γενικά το Joker:Killer Smile δεν απογοητεύει ούτε στιγμή στις σελίδες του,και μας κάνει να διψάμε για τη συνέχεια της ιστορίας.Η επιστροφή των Lemire-Sorrentino στη DC μας δίνει ίσως το καλύτερο Black Label που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής(τουλάχιστον από αυτά σε μεγάλο format)και είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ιστορίες που γράφτηκαν για τον Joker από την εποχή του Killing Jοke ή του Man who laughs.
"Some people will always want to ruin what is beautiful..." - Joker
Επιτέλους με λίγη καθυστέρηση είναι η αλήθεια έφτασε στα χέρια μου και το πολυαναμενόμενο Joker : Killer Smile ακόμα μία κυκλοφορία του "ενήλικου" και out of continuity Black Label της DC.H αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση το Superman Year One του Frank Miller&John Romita jr. και το πρόσφατο The Question(πάλι του Lemire με σχεδιαστές τους Denys Cowan και Bill Sienkiewicz)οι υπόλοιπες κυκλοφορίες του imprint(υπάρχουν και οι monthly σειρές τόσο του Sandman universe όσο και του Hill House) αφορούν κυρίως τον Bat Man και το universe του(White Knight,Damned,Last Knight on Earth,Harleen κ.α.).Από τη μία ο Bat Man είναι πάντα το καλό χαρτί της εταιρείας,από την άλλη η επιτυχία της ταινίας του Joker με πρωταγωνιστή τον Joaquin Phoenix,που έσπασε ταμεία όπου και αν προβλήθηκε,οδηγούν τη DC στο να βγάζει ακόμα περισσότερες ιστορίες με τον πρίγκηπα του εγκλήματος,που μοιάζει να ζει τη χρυσή εποχή του(μετά τα 40's)τόσο στη μεγάλη οθόνη,όσο και στα κόμικς.
Και ενώ περιμένουμε ακόμα μία πολυαναμενόμενη κυκλοφορία στο ίδιο imprint,το The Three Jokers(των Geof Johns,Jason Fabok&Brad Anderson)το οποίο μοιάζει να έχει χάσει λίγο το δρόμο για τα stands και κομιξάδικα,και προηγήθηκε το Joker:Year of the Villain one shot(των Carpenter,Burch&Tan που σας παρουσίασα εδώ)το dynamic duo των Lemire&Sorrentino που μας έχει χαρίσει υπέροχες δουλειές(Gideon Falls,Green Arrow,Old Man Logan)μας καλούν σε ένα ταξίδι στα εσώψυχα του παρανοϊκού κλόουν,το οποίο δεν έχει εισιτήριο μετ'επιστροφής...
O πρωταγωνιστής της σειράς δεν είναι ακριβώς ο Joker,από όπου εκείνη παίρνει το όνομα της,αλλά ο doctor Ben Arnell,ο οποίος έχει αναλάβει όχι μόνο τη ψυχανάλυση του πρίγκηπα του εγκλήματος,αλλά το φιλόδοξο σχέδιο του να τον γιατρέψει τελείως από τη τρέλα του όσο αυτό είναι εφικτό...Αρκετά μεγαλεπήβολο σχέδιο αν σκεφτεί κανείς ότι και άλλοι πριν από εκείνον είχαν σκεφτεί το ίδιο με πολύ οδυνηρές συνέπειες για αυτούς(λέγε με Harley Quinn).
Ο Ben Arnell φαινομενικά φαίνεται να τα έχει όλα.Ένα όμορφο σπίτι στα προάστια της Gotham,μία ζεστή οικογένεια που τον λατρεύει,μία υποσχόμενη καριέρα.Και όμως μέσα στο πλαίσιο των 2 εβδομάδων που έχει διορία να "γιατρέψει" τον Joker,θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση,και ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει μέσα και στον ίδιο...Και ότι ίσως η ψύχωση που βρίσκεται μέσα στον κλόουν,είναι μεταδοτική σε όλους όσους τον πλησιάζουν...
 |
| Αναφορές στον Rorschach των Watchmen και στο IT του King. |
Ο Lemire πιστός στη γνωστή θεματολογία του(οικογένεια)μας χαρίζει αριστουργηματικά ένα τρομακτικό και άκρως ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ,που καταφέρνει να προκαλέσει ρίγη στον αναγνώστη όχι τόσο για αυτά που βλέπει,αλλά για εκείνα που ξέρει ότι θα ακολουθήσουν.Και η επιτυχία ενός θρίλερ αυτή είναι δηλαδή στο να μη σου δίνει έτοιμο τον τρόμο ή το φόβο(θα ήταν εύκολο ο συγγραφέας να εμμείνει στις δολοφονίες που έχει διαπράξει ο Joker)αλλά να υποβόσκει καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης...Μία ατμόσφαιρα αγωνίας και τρόμου που "ποτίζει" τον αναγνώστη μέχρι τέλους και τον προετοιμάζει για αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν στα επόμενα 2 τεύχη...Επίσης ο Lemire βοηθά τον αναγνώστη να δει μέσα από τα διεστραμμένα μάτια του Joker(κάτι που μάλλον ο Arnell δε κατάφερε να κάνει για τον εαυτό του)...Θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη και όχι ψυχοπαθή δολοφόνο.Δημιουργεί όμορφους κόσμους,προσπαθεί να δώσει στους ανθρώπους αυτό που χρειάζονται,όχι αυτό που θέλουν.Και αυτό που χρειάζονται είναι το γέλιο.Αλλά δυστυχώς όπως παρατηρεί με κάποια πικρία ο Joker,"Μερικοί άνθρωποι πάντοτε θέλουν να καταστρέφουν ότι είναι όμορφο..."
Με εκπληκτική συγγραφική μαεστρία ο Lemire παρουσιάζει ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού,ανάμεσα στο γιατρό και τον "ασθενή" που μου θύμισε προσωπικά εκείνο που γίνονταν ανάμεσα στον δόκτωρα Lector και τη Clarice μέσα από τις σελίδες της Σιωπής των αμνών...Παράλληλα κάποιοι συσχετισμοί μέσα στην ιστορία σχετικά με παλαιότερα εγκλήματα του Joker(laughing fish από το Detective Comics #475 του 1978)δείχνουν ότι ο Lemire δεν ξεχνάει και τις "κωμικές" καταβολές του χαρακτήρα που τον χαρακτήριζαν τις προηγούμενες δεκαετίες και λόγο κώδικα δεοντολογίας είχαν "ευνουχίσει" κατά κάποιον τρόπο σε σχέση με τις πρώτες του εμφανίσεις στη δεκαετία του '40 και μέχρι την "ενηλικίωση" του στα μέσα της δεκαετίας του '80 τόσο με τα Killing Joke(Moore-Bolland)όσο και το Death in the family(Starlin-Aparo).Εaster eggs έχουμε αναφορές (πέρα από τον Pennywise του IT και το μπαλόνι)και για το Watchmen τόσο με τη ψυχανάλυση του Joker από τον Arnell(που θυμίζει εκείνη του Rorschach από τον dr.Malcom Long)και με εμφάνιση Rorschach(στον πίνακα του τοίχου στο σπίτι του Arnell όσο και στο όνειρο του)που δείχνουν τη βαθιά γνώση του συγγραφέα για το σύμπαν της εταιρείας.
 |
| Laughing Fish αναφορές.Όταν ο Joker είχε επιχειρηματικά σχέδια... |
Σχεδιαστικά ο Sorrentino διατηρεί το πειραματικό του στυλ σχεδιάζοντας όμως με έναν ρεαλισμό που νομίζεις ότι βλέπεις φωτογραφία και όχι σκίτσο(κάτι παρόμοιο με το στυλ του Mazzucchelli την εποχή του Daredevil:Born Again).Δίνει μία πιο "ανθρώπινη" μορφή στο Joker(ακόμα και στα flashbacks),από εκείνη τη καρικατουρίστική που τον χαρακτήριζε από την εποχή του Jerry Robinson θα έλεγα με το μακρόστενο σαγόνι και τα μεγάλα δόντια(μέχρι τουλάχιστον εκείνης του Joker του Αzarello που επηρέασε και εκείνη του Ledger στην δική του perfomace)δίνοντας τροφή στον αναγνώστη να σκεφτεί ότι ο Joker μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς,ακόμα και ο ίδιος ο dr.Arnell.Αν και σε ορισμένα panel(στα κοντινά του προσώπου)ο σχεδιαστής μοιάζει να επαναλαμβάνεται παρ' όλα αυτά ο Sorrentino είναι ο κατάλληλος σχεδιαστής για να μεταφέρει στα panel όλη εκείνη τη τρομακτική ατμόσφαιρα που διακατέχει την ιστορία και χαρακτηρίζει τα κείμενα του Lemire.Όπως και στο Gideon Falls έτσι και εδώ οι δυο τους διαπρέπουν στο horror genre.Θα ήθελα να τους δω και σε δουλειά για Hill House στο μέλλον(όσο το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις τους).
Η πραγματική όμως έκπληξη σε όλο το κόμικ είναι τα χρώματα της Jordie Bellaire,που πραγματικά εδώ κάνει μία από τις καλύτερες δουλειές της.Από τη μία τα "παγωμένα" χρώματα στο Arkham Asalym που συνδυάζονται απόλυτα με το λευκό στο πρόσωπο του Joker,έρχονται σε αντίθεση με τα ζεστές αποχρώσεις των χρωμάτων στη οικογενειακή θαλπωρή του σπιτιού του Arnell.Τα οποία γίνονται σκοτεινά,όταν ο δόκτορας αρχίζει να περνάει σιγά σιγά στο κόσμο της παράνοιας.Τα χρώματα της Bellaire συμπληρώνουν απόλυτα τα εξαίσια σχέδια του Sorrentino και όλα μαζί συμβάλλουν στο να αποδώσουν το κλίμα της ιστορίας όσο το δυνατόν με το καλύτερο τρόπο.
 |
| Variant cover από τον Andrew Kaare |
Γενικά το Joker:Killer Smile δεν απογοητεύει ούτε στιγμή στις σελίδες του,και μας κάνει να διψάμε για τη συνέχεια της ιστορίας.Η επιστροφή των Lemire-Sorrentino στη DC μας δίνει ίσως το καλύτερο Black Label που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής(τουλάχιστον από αυτά σε μεγάλο format)και είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ιστορίες που γράφτηκαν για τον Joker από την εποχή του Killing Jοke ή του Man who laughs.
Σπύρος Ανδριανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου